Εδώ και δύο μέρες το μείζον ζήτημα για τους συνδικαλιστές του ξενοδοχειακού τομέα είναι η –κατά την άποψή τους– παραβίαση της συλλογικής σύμβασης που υπογράφηκε προ μερικών μηνών με τους ξενοδόχους. Εδώ και μέρες διατυμπανίζουν ότι ο τομέας είναι υπό καθεστώς απεργίας και ότι έχουν εξουσιοδότηση να λάβουν μέτρα. 
 
Με άλλα λόγια, έχουμε έναν ασθενή στην εντατική και αντί να συμβάλουν στη θεραπεία του αποφασίζουν να τον αποτελειώσουν. Ενώ το διακύβευμα είναι να χάσουμε για μία ολόκληρη χρονιά τον κύριο αιμοδότη της οικονομίας και της αγοράς εργασίας, η έγνοια των συνδικαλιστών είναι οι τυχόν παραβιάσεις κάποιων προνοιών της συλλογικής σύμβασης. Μάλιστα απειλούν ότι οι απεργίες θα γίνουν σε ξενοδοχεία με μεγάλες πληρότητες. 
 
Κύριοι νομίζω δεν αντιληφθήκατε την κρισιμότητα των στιγμών και το επείγον του ζητήματος. Η οικονομία κινδυνεύει με παράλυση, ο ιδιωτικός τομέας θα πληγεί πανταχόθεν και έντονα, το δημόσιο δεν είμαστε σίγουροι ότι θα αντεπεξέλθει της μείωσης των εσόδων του. Βραχυπρόθεσμα, οι επιπτώσεις του κορωνοϊού στην κυπριακή οικονομία μπορεί να προκαλέσουν ύφεση μεγαλύτερη από αυτήν του 2013, απλούστατα επειδή επηρεάζουν άμεσα και έντονα κάθε πτυχή και τομέα της οικονομίας. Τουρισμός, εμπόριο, ανάπτυξη γης, υπηρεσίες, τράπεζες, δημόσια οικονομικά. Όλοι οι τομείς αναμένεται να δεχθούν πλήγμα. Ακόμα όμως και να μην δεχθούν πλήγμα ή έστω να είναι μικρότερο, το καθήκον όλων μας είναι να συμβάλουμε, όπως και το 2013, για να αντεπεξέλθει η χώρα και από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση. Και το μόνο που δεν χρειαζόμαστε σήμερα, είναι απεργίες, κόντρες και συγκρούσεις. Με όλο τον σεβασμό προς τους εργαζόμενους, αλλά τα εργασιακά ζητήματα σε μία βιομηχανία που με τα σημερινά δεδομένα είναι στον αναπνευστήρα για αβέβαιο χρονικό διάστημα, μόνο τεράστια ζημιά μπορεί να προκαλέσει και τίποτα περισσότερο. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο πραγματικό πρόβλημα, για το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν υπάρχει κάποια λύση.