Κάνεις ζάπινγκ, είναι η ώρα που μετά τις ειδήσεις και αφού έχεις τελειώσει τη δουλειά θα καθίσεις να ακούσεις τις ενημερωτικές εκπομπές. Είναι κάπου 22.00 Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου και βγαίνει στην οθόνη το σόου πολιτικής ενημέρωσης Ελληνικού καναλιού με καλεσμένο τον Αλ. Αλαβάνο και εκεί που κυλάνε όλα ωραία έρχεται η νεαρά δημοσιογράφος με τον κεντρικό παρουσιαστή να σχολιάσουν την επικαιρότητα. Ιράν, τι πρωτότυπο, το πρώτο θέμα! Η έκρηξη στους σταθμούς παραγωγής και εκμετάλλευσης του πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία. Και αφού η δημοσιογράφος και το ρεπορτάζ μας αφηγούνται τα περιστατικά, η δημοσιογράφος αναφέρει ίσως την πλέον κορυφαία ατάκα στη δημοσιογραφία μετά τον πόλεμο στον Κόλπο: «Η φιλοϊρανική οργάνωση Φρουροί της Επανάστασης συνέλαβαν σήμερα ένα πλοίο…», το κύριο σώμα της Ισλαμικής Επανάστασης και του ιρανικού στρατεύματος και οι εγγυητές του πολιτεύματος στο Ιράν, δηλαδή ο ίδιος ο στρατός παρουσιάζεται ως φιλοϊρανική οργάνωση! Αρχισυντάκτης, παρουσιαστής, συνσχολιαστής καμία ένσταση.
Εκεί απλά κάνεις πως σίγουρα δεν άκουσες! Βλέπεις στις εκπομπές στην Κύπρο και στην Ελλάδα τα θέματα που αφορούν στο Ιράν να τα αναλύουν τουρκολόγοι, επιστήμονες των αραβικών χωρών και διεθνολόγοι, μα πουθενά ένας επιστήμονας που εξειδικεύτηκε στο Ιράν. Παρουσιάζεται το Ιράν ως χώρα της Μέσης Ανατολής τη στιγμή που τον τελευταίο αιώνα ακολουθεί τη δική της πορεία δημιουργώντας γεωπολιτική στρατηγική από τη Βηρυτό έως την Υεμένη και από το Κασμίρ έως την Καμπούλ. Και σήμερα διερωτόμαστε τι γίνεται με το Ιράν!
Τι να γίνεται, αγαπητοί, με το Ιράν! Το Ιράν απλά δεν μπορεί να κτυπηθεί. Υπάρχουν ενδείξεις για τη συμμετοχή του Ιράν στις εκρήξεις της Aramco στη Σαουδική Αραβία; Φοβάμαι πως όχι! Η ιρανική Κυβέρνηση αρνήθηκε οιανδήποτε συμμετοχή και παραπέρα εμφανώς ενοχλημένη από όλες τις προσπάθειες ανάμιξης της χώρας σε έναν πόλεμο από το 2017 και μετέπειτα απάντησε με ετοιμότητα στη διαχείριση όποιας κρίσης στην περιοχή. Η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη: Η απομάκρυνση του κ. Μπόλτον από τον πρόεδρο Τράμπ ήταν ενδεικτική της στάσης του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος και θεωρεί ότι εξαπατήθηκε στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής με τον περαιτέρω μιλιταρισμό σε παγκόσμια κλίμακα και τη ριζοσπαστικοποίηση της στάσης της Αμερικής απέναντι σε χώρες μη προσκείμενες όπως η Βενεζουέλα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στο θέμα του Ιράν, αλλά μετέπειτα και της Τουρκίας με την απειλή επιβολής κυρώσεων αποτελεί πλήγμα στο βαθύ μέτωπο που οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ελέγξουν τις πιο πάνω χώρες που ξεφεύγουν από τον διπολισμό των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή και δημιουργούν δικά τους και υπό την εποπτεία τους συστήματα ασφαλείας και ελέγχου χρησιμοποιώντας τη θρησκεία, την ιστορία και τη γλώσσα.
Κάπως έτσι το Ιράν παρόλες τις κυρώσεις από το 1979 λόγω της οικονομικής αυτάρκειας έχει απαξιώσει τη Δύση. Η δε εβδομάδα αυτή εκτός από την απομάκρυνση Μπόλτον έχει και τις εκλογές στο Ισραήλ στις 17 Σεπτεμβρίου όπου ο Νετανιάχου επιδέχεται αμφισβήτησης και σίγουρα ένα επεισόδιο με την «ανάμιξη» του Ιράν τον ευνοεί και για την μετέπειτα εβραϊκοποίηση του Ισραήλ και το συνηθισμένο κλίμα τρόμου κατά του Ιράν όπου προτρέχει να μιλήσει για επιθέσεις. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είμαι σίγουρη πως αν η Aramco πληττόταν τόσο πολύ, σίγουρα ο δικός της μισθοφορικός στρατός θα ήταν ήδη στα στενά του Χορμούζ θυμίζοντάς μας παλιές εποχές στον κόλπο του Μεξικού.
Σε αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, έτυχαν πολλές «συμπτώσεις», άλλες τόσες όπως πολλάκις παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ που σίγουρα είναι προϊόν άγνοιας παρά προπαγάνδας, που όμως οδηγούν στην παραπληροφόρηση. Το θέμα του Ιράν δεν είναι θέμα που άπτεται της τομής των ζητημάτων της Μέσης Ανατολής, αλλά έχει ορισμένη συνέχεια και συνέπεια ιστορικά και ιδεολογικά.
*Γεωπολιτικός αναλυτής της Ιρανικής Εξωτερικής Πολιτικής.
