Οι Ελληνοκύπριοι και ο τόπος που κατοικούσαν, ανεξαρτήτως των περαστικών κατακτητών, ήταν πάντοτε μέρος του εθνικού ελληνικού κορμού. Δεν θα μιλήσω για το θέμα της ένωσης με την Ελλάδα. Αυτό ξεπεράστηκε με συμφωνίες στις οποίες συμμετέχει και η Ελλάδα, αλλά και με τον φανατισμό ορισμένων εναντίον μιας τέτοιας λύσης προκαταλαμβάνοντας μάλιστα και τη θέληση του λαού σε περίπτωση που αποκτούσε ποτέ την ανεξαρτησία και ελευθερία του. Οπωσδήποτε το θέμα τώρα είναι πλέον εκτός πραγματικότητας. Τονίζοντας ότι είμαστε μέρος του ελληνικού εθνικού κορμού δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και ένωση με την Ελλάδα, συνεπάγεται όμως στενούς δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Άλλωστε η Ελλάδα είναι και «εγγυήτρια» της ανεξαρτησίας του τόπου μας. 
Το άρθρο αυτό γράφεται με την ευκαιρία της νέας ελληνικής Κυβέρνησης, γεγονός το οποίο έφερε στην επιφάνεια και τις ευθύνες της ελληνικής Κυβέρνησης έναντι της Κύπρου αλλά και γενικά τη σχέση της Ελλάδας με την Κύπρο. Διαπιστώσαμε με απογοήτευση τις δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης και δεν βρήκαμε οποιαδήποτε ουσιαστική αναφορά στην παράνομη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία. Το μόνο που λέχθηκε είναι ότι θα μας επισκεφτεί ο νέος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, του οποίου η οικογένεια έδειξε φιλική διάθεση υπέρ του σχεδίου Ανάν, το οποίο διαιρούσε την Κύπρο σε Έλληνες και Τούρκους. 
Κάποτε ο ελληνικός λαός στο σύνολό του υποστήριζε ανοιχτά και ενθέρμως την Κύπρο για τα βάσανα τα οποία υπόκειντο οι Ελληνοκύπριοι από τους Άγγλους αποικιοκράτες και στη συνέχεια από τους Τούρκους. Υπήρχαν τότε συλλαλητήρια στην Ελλάδα υπέρ των Ελληνοκυπρίων, συγκίνηση στην Ελλάδα ολόκληρη για τους αδελφούς τους στο τραγικό νησί μας και για την άδικη μεταχείρισή του από τους κατακτητές και διεθνώς. Βαθμιαίως ο ενθουσιασμός αυτός και το ενδιαφέρον μειωνόταν ίσως λόγω των Συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου για τις οποίες ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει μερίδιο της ευθύνης για την υπογραφή τους χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο κυπριακός λαός και ίσως διότι άλλα πιο ενδιαφέροντα για τον ελληνικό λαό θέματα βρίσκονταν στην επιφάνεια. Τέτοια ήταν οι εκλογές, η επέμβαση του βασιλιά στους δημοκρατικούς θεσμούς και βεβαίως η δικτατορία. Μια δικτατορία έναντι της οποίας ο ελληνικός λαός δεν αντέδρασε αποτελεσματικά αφού λάβουμε υπόψη ότι αν αφαιρέσουμε την περίπτωση του Πολυτεχνείου και άλλων μεμονωμένων ανοργάνωτων περιστατικών, σύσσωμος ο ελληνικός λαός δεν οργάνωσε καμία αντίσταση για την απομάκρυνσή της. 
Η χούντα μας έφερε το πραξικόπημα σε συνεργασία με κάποιους ηλίθιους υποτακτικούς πραξικοπηματίες στην Κύπρο, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η τουρκική εισβολή η οποία συνεχίζεται με όλα τα παρεπόμενα δραματικά προβλήματα στους Ελληνοκύπριους κατοίκους. Όταν ο ελληνικός λαός αισθάνεται ένα ζήτημα ως ένα σοβαρό εθνικό πρόβλημα, τότε βροντοφωνάζει τόσο μέσα στη Βουλή όσο και έξω. Παράδειγμα το όνομα της Μακεδονίας. Τίποτε όμως για την Κύπρο, δηλαδή για ένα κομμάτι του εθνικού κορμού. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς κατάπτωσης. Παρακολουθούσα τις συζητήσεις στη Βουλή και διαπίστωσα έναν γενικό παραμερισμό του Κυπριακού ως εθνικού θέματος. Καταντήσαμε η Τουρκία να ενδιαφέρεται για την Κύπρο περισσότερο από την Ελλάδα παρά το γεγονός ότι η πλειονότητα των κατοίκων του νησιού έχει ελληνική καταγωγή και εθνικότητα. Γνωρίζουμε τις αδυναμίες της Ελλάδας, τόσο τις οικονομικές όσο και τις στρατιωτικές. Θα μπορούσε όμως η πολιτική ηγεσία να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον και να προβαίνει με δικές της πρωτοβουλίες σε διεθνείς καταγγελίες της τουρκικής κατοχής και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λίγες ήταν οι εξαιρέσεις. 
Και αυτό φέρνει στην επιφάνεια και ένα άλλο θέμα. Την πολιτική συμφωνία Ελλάδας- Κύπρου όσον αφορά στις κινήσεις στο Κυπριακό. Έχει καθιερωθεί η αρχή ότι «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται». Είναι μια αρχή η οποία βολεύει αρκετούς πολιτικούς της Ελλάδος, όχι όμως το εθνικό συμφέρον. Και τούτο διότι η Κύπρος είναι όμηρος μιας κατοχής. Τα χέρια της είναι δεμένα. Οι πρωτοβουλίες της είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες. Συνεπώς η συλλογιστική πίσω από αυτή την αρχή είναι κατά τη γνώμη μου εσφαλμένη. Η σωστή πολιτική διευθέτηση θα ήταν ότι με τα σημερινά δεδομένα «Ελλάς και Κύπρος συναποφασίζουν με στόχο την απομάκρυνση της κατοχής και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη νήσο». Αυτή είναι η εθνική αποστολή. Απαιτεί όμως αρετή και τόλμη και αυτό να το έχει υπόψη του ο νέος Έλληνας Πρωθυπουργός που θα επισκεφτεί την Κύπρο, όπως και ο Πρόεδρός μας.