CARRIE (1976): Όπως και στο βιβλίο, ο τρόμος στο φιλμ που εκτόξευσε την καριέρα του
Brian de Palma είναι υπαινικτικός: παρακολουθούμε τα πάνδεινα που περνά η ντροπαλή και φοβισμένη ηρωίδα (Sissy Spacek) από την παλαβιάρα θρησκόληπτη μητέρα της (Piper Laurie) και από τους δήθεν φυσιολογικούς και γεμάτους αποστροφή προς κάθε τι το διαφορετικό, συμμαθητές της, γνωρίζουμε για το επικίνδυνο χάρισμά της (την τηλεκίνηση) και περιμένουμε το (λυτρωτικό;) ξέσπασμα. Η δύναμη της ταινίας πηγάζει από τις κορυφαίες ερμηνείες (Spacek και Laurie ήταν υποψήφιες για Όσκαρ) και την ικανότητα του de Palma να μας κάνει να συμπάσχουμε, να νιώθουμε τον πόνο και την ασφυξία της Κάρι, ώστε μετά όχι μόνο να συγχωρήσουμε τις πράξεις της αλλά να τις επικροτήσουμε κιόλας.
THE SHINING (1980): Stanley Kubrick και Stephen King είχαν έντονες δημιουργικές διαφορές στα γυρίσματα όμως το «The Shining» εκτός από μια κλασική ταινία ψυχολογικού τρόμου αποτελεί και επίδειξη ενός μοναδικού σκηνοθετικού ταλέντου από τον αείμνηστο δημιουργό, που ήξερε πώς να κάνει καθαρό σινεμά στέλνοντας παράλληλα γλυκές ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά. Ο Jack Nicholson δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας του (το μάτι του μοιάζει να γυαλίζει στ’ αλήθεια).
CREEPSHOW (1982): Η πρώτη σπονδυλωτή ταινία που βασίστηκε σε έργα του King παραμένει μέχρι σήμερα και μία από τις καλύτερες ανθολογίες τρόμου που στοίχειωσαν τις σκοτεινές αίθουσες. Ο συγγραφέας έκανε εδώ το σεναριογραφικό του ντεμπούτο γράφoντας και original υλικό, καθώς μόνο δύο από τις πέντε ιστορίες που την απαρτίζουν βασίζονται σε διηγήματά του. Το Creepshow αποτίει φόρο τιμής στα διαβόητα EC κόμικ φρίκης των 50’s (Tales from the Crypt, The Vault of Horror κ.λπ) και συνδυάζει άψογα τρόμο και μαύρο χιούμορ σε πέντε ιστορίες γύρω από ένα δολοφονικό εξωγήινο φυτό, ένα τέρας σε κιβώτιο, εκδίκηση από τον τάφο και μια εισβολή από κατσαρίδες που τεστάρει τα όρια της εντομοφοβίας μας. Κι επειδή είναι ταινία του συγχωρεμένου George A. Romero επιστρατεύτηκε ο μάγος Tom Savini (Friday the 13th, Dawn of the Dead) για τα ζουμερά εφέ.
CHRISTINE (1983): Την περίοδο που όλοι ήθελαν να μεταφέρουν στην οθόνη βιβλίο του Stephen King, ο John Carpenter έβαλε την προσωπική του τζίφρα σε εκείνο με το αυτοκίνητο που σκοτώνει όποιον αδικεί τον συνεσταλμένο ιδιοκτήτη του. Δράμα, σασπένς και έντονη νοσταλγία σε μια ταινία που μπορεί σήμερα να μην τρομάζει και τόσο αλλά εξακολουθεί να παρακολουθείται ευχάριστα και να ψυχαγωγεί. Και είναι αδύνατον να μην ερωτευτείς την πανέμορφη κατακόκκινη Πλίμουθ του ’58.
THE DEAD ZONE (1983): Είπαμε, είναι η εποχή που κάθε μεγάλος auteur που σέβεται τον εαυτό του έπρεπε να δοκιμαστεί στο σύμπαν του Stephen King και ο David Cronenberg δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ’ τον χορό. Αν και γνωστός τότε για ταινίες σωματικού τρόμου όπως τα Scanners, Rabid και The Brood, ο Καναδός δημιουργός βγήκε από την comfort zone γι’ αυτό το πολυεπίπεδο ψυχολογικό θρίλερ που περιστρέφεται γύρω από τον επιζώντα ενός τρομακτικού τροχαίου (Christopher Walken) που ξυπνώντας από πεντάχρονο κώμα ανακαλύπτει πως διαθέτει ισχυρές ψυχικές δυνάμεις. Ένα σκοτεινό, πεσιμιστικό και τραγικό ψυχολογικό δράμα που δεν υστερεί όμως σε ανατριχίλες και τρόμο, καθώς ο ήρωας βασανίζεται από φρικιαστικά και αιματηρά οράματα από το μέλλον.
PET SEMATARY (1989): Ένα απ’ τα πιο σκοτεινά και τρομακτικά βιβλία του King γνώρισε μία εξίσου ζοφερή μεταφορά από τη Mary Lambert σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα. Οικογένεια μετακομίζει σε σπίτι δίπλα από ένα ινδιάνικο νεκροταφείο ζώων που επαναφέρει ό,τι ταφεί εκεί στη ζωή και ανακαλύπτει με τον χειρότερο τρόπο ότι κάποιες φορές ο θάνατος είναι προτιμότερος. Νοσηρή ατμόσφαιρα, υποχθόνιος τρόμος, αβάσταχτα ηθικά διλήμματα, ο εφιάλτης της απόγνωσης συν ένα μωρό από την κόλαση που θα κάνετε καιρό να ξεχάσετε. Το φετινό remake αν και διαφοροποιείται σε κάποια σημεία και δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο με το original, είναι αρκετά μελαγχολικό και creepy.
MISERY (1990): Διάσημος συγγραφέας παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται καθηλωμένος στο απομονωμένο σπίτι μιας φανατικής (αλλά ψυχικά διαταραγμένης) θαυμάστριάς του σ’ αυτό το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ (από την πένα του King) που καταφέρνει να σε κρατά καθηλωμένο (όπως τον ήρωα του) έως το τελευταίο λεπτό. Ο Rob Reiner καταφέρνει να στήσει μια εφιαλτικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με κλιμακούμενη ένταση και συνεχή αβεβαιότητα για το πού θα καταλήξει η ιστορία. Η εξαιρετική Kathy Bates σκορπίζει ανατριχίλες στο ρόλο της τρελάρας νοσοκόμας και πήρε ένα Όσκαρ ερμηνείας για τον κόπο της.
THE MIST (2007): Ο βετεράνος μεταφορών του King, Frank Darabont (The Shawshank Redemption, The Green Mile) πήρε την ομώνυμη νουβέλα από τη συλλογή Skeleton Crew γύρω από την απόκοσμη και γεμάτη αποκρουστικά τέρατα ομίχλη που καλύπτει μια μικρή πόλη του Μέιν και έφτιαξε μία στιβαρή, κλειστοφοβική και κατάμαυρη ταινία τρόμου που δεν εκτιμήθηκε αρκετά όταν πρωτοβγήκε. Το στόρι επικεντρώνεται σε μια χούφτα επιζώντες που έχουν παγιδευτεί σε ένα σούπερ μάρκετ και σε ένα καθαρά King-ικό μοτίβο ο περιορισμένος χώρος μετατρέπεται σε μικρόκοσμο μιας αποσυντιθέμενης κοινωνίας και οι άνθρωποι μετατρέπονται σε χειρότερα τέρατα απ’ αυτά που παραμονεύουν στην ομίχλη.
IT (2017): Το καλοκαίρι του 1989, στη μικρή πόλη Ντέρι του Μέιν, εφτά απόκληροι φίλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια διαβολική οντότητα που εμφανίζεται συχνά με τη μορφή ενός μοχθηρού κλόουν. Το νέο «It» είναι πρωτίστως ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και άπαιχτα παιγμένο δράμα ενηλικίωσης λίγο σκοτεινότερο από το «Stand by Me» και πιο κοντά στο πνεύμα του τηλεοπτικού «Stranger Things» αλλά και μία καθ’ όλα ανατριχιαστική ταινία τρόμου που χρωστά πολλά στον Steven Spielberg και τον αυθεντικό «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες». Όχι μόνο μία από τις καλύτερες ταινίες από βιβλίο του Stephen King αλλά και η ΠΙΟ Stephen King του είδους.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
It: Chapter 2
Το δεύτερο μέρος της πιο επιτυχημένης εμπορικά ταινίας τρόμου όλων των εποχών, ολοκληρώνει την ιστορία του εμβληματικού μυθιστορήματος του Stephen King. To κακό επιστρέφει στο Ντέρι κάθε 27 χρόνια. Το Κλαμπ των Χαμένων, οι φίλοι με το καλά κρυμμένο, αιματοβαμμένο μυστικό, έχουν ενηλικιωθεί, οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη μικρή πόλη κι έχουν τραβήξει ο καθένας το δικό του μονοπάτι. Τώρα επιστρέφουν για να συναντήσουν τον δαιμονικό κλόουν Πένιγουαϊζ στο κοινό τους έδαφος: τον τρόμο.
