Με φανφαρονισμούς, που περιελάμβαναν την ανακοίνωση τριών φετινών καινοτομιών και υποσχέσεις για κάτι που θα υλοποιηθεί σε λιγότερο από 30 μήνες -πάλι καλά που δεν αναφέρθηκε στη μετά θάνατον ζωή- επέλεξε να δώσει το «εναρκτήριο λάκτισμα» της νέας σχολικής χρονιάς για τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία ο υπουργός Παιδείας, Πρόδρομος Προδρόμου.
Ναι, μπορεί κάποιος να πει ότι τα εξής θα μπορούσαν να παρουσιαστούν ως σημαντικές κατακτήσεις -όχι βέβαια με τον χαρακτηρισμό «καινοτομίες», μιας και δεν είναι η πρώτη χρονιά που εφαρμόζονται- για το εκπαιδευτικό σύστημα: Το πρόγραμμα «Λέμε όχι», που παρέχει ενημέρωση για θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών. Η παιδαγωγική ενίσχυση των εκπαιδευτικών με σκοπό τη διαφοροποιημένη διδασκαλία. Η διάγνωση από την προδημοτική, ώστε να εντοπίζονται στην πρώιμη ηλικία μαθησιακές ή άλλες ανάγκες.
Όμως, κάτι πολύ σημαντικό και κλειδί, που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τα χίλια μύρια προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης, είναι ποιος ελέγχει την εφαρμογή των πιο πάνω. Ποιος είναι εκείνος ο μηχανισμός που εγγυάται ότι οι εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους έχουν καταστεί καταρτισμένοι για αυτές τις προκλήσεις. Και είναι και το ζήτημα της ημιμάθειας, που είναι σε πολλές περιπτώσεις χειρότερη από την αμάθεια… Εδώ ασφαλώς εγείρεται το πρόβλημα -καυτή πατάτα για τον Πρόδρομο Προδρόμου- το οποίο μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να αγγίξει και να φέρει αποτελέσματα: Ο εκσυγχρονισμός του υφιστάμενου συστήματος αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου. Ένα ζήτημα, που εγκληματικά δεν προχωρά εδώ και χρόνια και είναι πηγή πολλών προβλημάτων στα σχολεία. Η μεγάλη ανάγκη να λυθεί καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι αυτό το διάστημα εντοπίζεται στις θέσεις υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Όπως τοιουτοτρόπως ενδιαφέρθηκαν στο παρελθόν και άλλοι υποψήφιοι, αλλά, όπως ακολούθως φάνηκε, δεν το εννοούσαν…
Πολλές «καινοτομίες» που ανακοινώνονται κατά διαστήματα από έναν υπουργό Παιδείας αποτελούν στην ουσία «δώρον άδωρον», από τη στιγμή που οι μαθητές –τα παιδιά μας– είναι έρμαια εκπαιδευτικών που δεν αξιολογούνται όπως πρέπει. Όσο το θέμα αυτό παραμένει σε εκκρεμότητα, δεν θα μπορέσει να αποκατασταθεί ποτέ η εμπιστοσύνη των γονιών προς το κυπριακό δημόσιο σχολείο, αφού θα παραμένουν πολλά προβλήματα.
Τώρα, όσον αφορά την επιλογή του κ. Προδρόμου να τονίσει τη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, ότι «σε λιγότερο από 30 μήνες τα παιδιά θα βιώσουν την πλήρη μετάβαση του σχολείου σε ηλεκτρονική διοίκηση», το αφήνουμε ασχολίαστο, γιατί στην εποχή μας, με τα τόσα πολλά και συνταρακτικά που συμβαίνουν και παρακολουθούμε μόνο κατά τη διάρκεια μίας ημέρας, θα ήταν κουραστικό για το μυαλό μας να διανύσει μία απόσταση ταξιδιού δύο χρόνων στο μέλλον…
