Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να ειπωθούν κάποια πράγματα, αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι άκομψο στην στάση μας για το τι γίνεται στην Ουκρανία. Και κυρίως απέναντι στους ανθρώπους που γίνονται πρόσφυγες. Ταυτόχρονα με τη φιλανθρωπία της συλλογής ξηράς τροφής, είναι κι ο κυνισμός του τι θα γίνουμε τώρα εμείς που αδημονούσαμε να τελειώσει η πανδημία για να έρθουν οι Ρώσοι τουρίστες να σώσουν την οικονομία.
Από την πρώτη μέρα που η Ρωσία εισέβαλε στη γειτονική της χώρα, η σκέψη μας ήταν ο τουρισμός. «Θα προλάβει να τελειώσει ο Πούτιν αυτό που άρχισε μέχρι την έναρξη της τουριστικής σεζόν ώστε να μην χάσουμε τους τουρίστες;». Από ότι φαίνεται ο πόλεμος ήταν πραγματικός πόλεμος και ακόμα κι αν τελειώσει, οι άνθρωποι δεν θα έχουν ούτε διάθεση, ούτε χρήματα, για ηλιοθεραπεία στα παράλια της Κύπρου.
Παράλληλα με την έγνοια μας για το μέλλον του τουρισμού, έγνοια την οποία δεν υποτιμούμε αλλά βρίσκουμε άτοπη, είναι και η έκφραση της συμπαράστασης μας. Που ακόμα κι αυτή μοιάζει να εκφράζεται όχι από γνήσιο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αλλά ως ευκαιρία να λύσουμε δικά μας προβλήματα. Υπογεννητικότητας και έλλειψης εργατικού δυναμικού σε συγκεκριμένους τομείς.
Ο δήμαρχος Πάφου δημοσιοποιεί σχέδιο εγκατάστασης στην Πάφο 5.000 ανθρώπων από την Οδησσό και τη Μαριούπολη, «προς ενίσχυσην του πληθυσμού και του εργατικού δυναμικού της πόλης». Κι όταν λέει, εργατικό δυναμικό, προφανώς εννοεί για τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, όπου ως γνωστόν υπάρχει τεράστιο πρόβλημα εξεύρεσης προσωπικού. «Θα μπορούσαν να έρθουν στην Κύπρο όπως ήρθαν παλαιότερα οι Έλληνες Πόντιοι από τη Γεωργία», εξηγεί. Έχουμε ξεχάσει, μάλλον, πως τους συγκεκριμένους τους αποκαλούσαμε Ρωσοπόντιους και τους θεωρούσαμε πηγή προβλημάτων στην πόλη. Ποτέ δεν τους είδαμε ως ισότιμους πολίτες με την ίδια εθνική καταγωγή, την οποία σήμερα προβάλλουμε. Μέχρι που μας εγκατέλειψαν κι αντιληφθήκαμε πως τους χρειαζόμασταν.
Αλλά και τώρα, που οι πρόσφυγες περισσεύουν στην Κύπρο, θεωρούμε πως άλλο οι Σύροι και οι Αφρικανοί και άλλο οι Ουκρανοί της Μαριούπολης και της Οδησσού. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι κατά πολύ πιο μορφωμένοι και καλλιεργημένοι σε σύγκριση με οποιουσδήποτε άλλους καταλήγουν στην Κύπρο», ξεδιπλώνει το σκεπτικό του ο δήμαρχος της Πάφου. Ένα σκεπτικό που θα μπορούσε να τιτλοφορείται «Ανεπιθύμητοι και επιθυμητοί πρόσφυγες».
Καθώς οι βόμβες πέφτουνε, λοιπόν, πάνω από την Ουκρανία εμείς σκεφτόμαστε τα δικά μας. Να διώξουμε τους Σύρους και να φέρουμε Ουκρανούς. Να βρούμε τουρίστες.
