Αν κοιτάξει κανείς το καλεντάρι με τις θεατρικές παραστάσεις που τρέχουν σε μια θεατρική σεζόν θα βρει περίπου 30 προτάσεις που αφορούν ενήλικες, άλλες δέκα για παιδιά και σχεδόν καθόλου παραγωγές που να απευθύνονται σε μια ευαίσθητη και ιδιαίτερα κρίσιμη ηλικιακή ομάδα: τους έφηβους. Όταν το Θέατρο Αντίδοτο ανέστειλε τη λειτουργία του, για αρκετά χρόνια δημιουργήθηκε ένα κενό στην κάλυψη του οποίου φιλοδοξεί να συμβάλει η Σκηνή 8, που εν προκειμένω συνεργάζεται με το Αντίδοτο για τη νέα ανάγνωση μιας από τις πιο σημαντικές παραγωγές του είδους της την προηγούμενη δεκαετία στην Κύπρο.
Τη φορά αυτή τα σκηνοθετικά ηνία στις «Πέτρες» των Αυστραλών Τομ Λύκος και Στέφο Νάντσου κρατά ο Ανδρέας Μακρής, με βάση τη μετάφραση- διασκευή που είχε κάνει στην κυπριακή διάλεκτο ο Ξενάκης Κυριακίδης. «Μέσα από τις εμπειρίες μου τα τελευταία χρόνια αντιλήφθηκα ότι ο άνθρωπος αρχίζει να απομακρύνεται από το θέατρο κάπου στην εφηβική ηλικία. Σε μια φάση κατά την οποία γίνεται η μετάβαση από την παιδική στην ενήλικη ζωή» διαπιστώνει ο Μακρής. «Σ’ αυτή λοιπόν τη φάση αν δεν υπάρχουν παραστάσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας το θέατρο χάνεται από τη ζωή και δύσκολα επανέρχεται. Η ομάδα μας ξεκίνησε μια προσπάθεια να γεμίσει αυτό το κενό, να ενώσουμε αυτό το κομμάτι της αλυσίδας» αναφέρει θυμίζοντας ότι οι σημερινοί έφηβοι θα είναι κι οι αυριανοί θεατές.
Το έργο βασίζεται στην αληθινή ιστορία δύο εφήβων που μη έχοντας πού και πώς να γεμίσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους, ανεβαίνουν σε μια γέφυρα και αρχίζουν να κλωτσούν «για πλάκα» πέτρες στα διερχόμενα αυτοκίνητα από κάτω. Μέχρι που ένας οδηγός χάνει τον έλεγχο και σκοτώνεται. Γράφτηκε με τη βοήθεια του ανακριτή της πραγματικής υπόθεσης.
«Αυτό που μας οδήγησε στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου είναι το γεγονός ότι παρουσιάζει, χωρίς να ηρωοποιεί, αυτά τα παιδιά αντικρίζοντας τα πράγματα τόσο από τη δική τους οπτική γωνιά όσο και των υπολοίπων με τους οποίους έρχονται αντιμέτωπα: την κοινωνία, τους συγγενείς, την αστυνομία. Η διασκευή στη σύγχρονη κυπριακή διάλεκτο κάνει το έργο πιο άμεσο, σαν να εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα μικρό ντοκιμαντέρ για τις ζωές όχι μόνο των δύο παιδιών, αλλά όλων μας» προσθέτει ο Α. Μακρής.
Το καθοριστικό σημείο στη ζωή που τον ώθησε να ακολουθήσει τον δρόμο του θεάτρου ήταν η συμμετοχή του σε μια θεατρική παράσταση όταν ήταν και ο ίδιος έφηβος. Ήταν τότε που κατάλαβε ότι μέσα από το θέατρο «έχουμε τη δυνατότητα να δούμε τον εαυτό μας μέσα στον καθρέφτη, να ψάξουμε μέσα μας, να αναλογιστούμε και να αναμετρηθούμε με τις δυνατότητες και τα όρια μας». Ο ίδιος πιστεύει ότι το θέατρο έχει τη δύναμη να μας κάνει πιο ανθρώπινους.
Κατά τη γνώμη του κύρια αιτία που οδηγεί στη νεανική παραβατικότητα είναι η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας. «Όταν οι άνθρωποι δεν συνδιαλέγονται μεταξύ τους απομακρύνονται από τη φύση τους. Λειτουργούν απάνθρωπα και βίαια. Όταν οι ενήλικες δεν ακούνε ποτέ τους νέους πώς θα τους κατανοήσουν;» Ο νεαρός σκηνοθέτης πιστεύει ότι οι νέοι δεν θέλουν κι ούτε ήθελαν ποτέ συμβουλές. «Ευκαιρίες χρειάζονται για να εκφραστούν και να διοχετεύσουν δημιουργικά την ενέργειά τους. Και πρότυπα. Και αποδοχή. Για να μπορούν να πάρουν ερεθίσματα και να διαμορφώσουν τη δική τους, μοναδική, ταυτότητα».
* «Οι Πέτρες», Παίζουν: Αντρέας Κουτσόφτας, Αλέξανδρος Αχτάρ, Λευκωσία, Εγκώμιο 11, 13, 16, 18 & 20/10, Λεμεσός, +εργείο 1, 2, 8 & 9/11 (Παρασκευή 8.30μ.μ. -Κυριακή 6.30μ.μ.), 99083551
