Η πύλη της Δύσεως – Heaven’s Gate

Δεκαετία του 1890, Γουαϊόμινγκ. Ο σερίφης Τζέιμς Άβεριλ προσπαθεί να προστατέψει τους φτωχούς μετανάστες από τους πλούσιους γαιοκτήμονες. Μαζί, έχει αντιμαχία με τον Νέιθαν Τσάμπιον, έναν πιστολά, με μήλο της έριδος την Έλα Γουάτσον, τη γυναίκα που αγαπούν και οι δύο. Και οι δύο θα βρεθούν στη μέση μιας άγριας εποχής, όπου το τα σύνορα των ΗΠΑ επεκτείνονται με βάση το αίμα. Το διασημότερο “λουκέτο” όλων των εποχών, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πως η μεγαλομανία κάποιου σκηνοθέτη μπορεί να οδηγήσει το budget στα ύψη και τα οικονομικά του studio στο βάραθρο. Χάρη στο “The Deer Hunter” ο Μάικλ Τσιμίνο ήταν το χαϊδεμένο παιδί του Χόλιγουντ. Και η United Artists αποφάσισε να του δώσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια για να “παίξει” με το όραμά του, ένα επικό γουέστερν γύρω από τη διαμάχη τσιφλικάδων και Ευρωπαίων μεταναστών στο Γουαϊόμινγκ του 1890. Τι το’ θελε; Ο Τσιμίνο απαιτούσε μέχρι και 50 λήψεις σχεδόν από κάθε σκηνή, ενώ ένα απόγευμα σταμάτησε το γύρισμα μέχρι ένα σύννεφο που του άρεσε να μπει με το πάσο του στο πλάνο! Μ’ αυτά και μ’ αυτά το φιλμ πήγε επτά(!) φορές πάνω το αρχικό του budget ενώ όταν η 4ωρη(!) εκδοχή του βγήκε στις αίθουσες, άπαντες το μίσησαν και έκανε μόλις $3 εκ. στο αμερικανικό box office. Σε μια προσπάθεια να το σώσει, η UA το απέσυρε, το έκοψε στα 150 λεπτά και το ξαναέβγαλε έξι μήνες μετά όμως ήταν ήδη αργά. Αυτό που η New York Times χαρακτήρισε ως “μια τετράωρη ξενάγηση στο σαλόνι κάποιου” πάτωσε τόσο άσχημα που το στούντιο υπέβαλε αίτηση χρεοκοπίας (αργότερα πουλήθηκε στην MGM). Το “Heaven’s Gate” πάντως μνημονεύεται μέχρι σήμερα αν και σίγουρα δεν είναι η απόλυτη πατάτα που πολλοί -λανθασμένα- χαρακτηρίζουν (σίγουρα ούτε το παραγνωρισμένο αριστούργημα που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν) ενώ στάθηκε η αφορμή για μεγαλύτερο έλεγχο των ταινιών από τα ίδια τα στούντιο. Μ.Ν.