Η άγνοια είναι κακούργημα

Οι πολιτικοί της δεκαετίας του ’50 σύρθηκαν στη Ζυρίχη από τη διάσκεψη του ΝΑΤΟ στο Παρίσι, Δεκέμβριο του 1958, παραβλέποντας τις ιστορικές δολοπλοκίες των Άγγλων, τις επεκτατικές παρορμήσεις των Τούρκων, τις παρασπονδίες των συμμάχων. Αν και γνώριζαν τα παρασκήνια του 1918 και των συνθηκών που ακολούθησαν. Και με ελαφρά την καρδία διολίσθησαν στις συμφωνίες του Φεβρουαρίου 1959 στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο. Αγνοούσαν τις μηχανορραφίες που περιέπλεξαν τον Ελληνισμό στα επόμενα χρόνια. Αγνοούσαν την τακτική του εχθρού που παγιδεύει συστηματικά τη Λευκωσία και την Αθήνα επί μισό αιώνα που ενώ οι ίδιοι περί άλλα τύρβαζαν, ο εχθρός προγραμμάτιζε και εφάρμοζε. Οι πολιτικοί μεθούσαν με το δέλεαρ τη εξουσίας, περιφρονούσαν τον αντίπαλο, ενώ τον αγνοούσαν καθ’ ολοκληρία. Και όσα σήμερα απειλούν την εθνική ζωή είναι συνέπειες των εγκεφαλικών λειτουργιών των μοιραίων ηγετών της Ελλάδος και της Κύπρου. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι θα ακολουθούσε  η απόσχιση, αν ο ηγεμόνας δεν υπέβαλλε τα 13 σημεία του 1963, παρασυρόμενος από τους Άγγλους; Ποιος αντιλέγει πως αν ίδιος άκουε τις παροτρύνσεις των υπεύθυνων ανθρώπων και ανέκοπτε το βλακώδες πραξικόπημα, θα υφιστάμεθα τις φοβερές συνέπειες της εισβολής και της κατοχής; Διότι η προδοσία της Χούντας ήταν η αφορμή της τουρκικής επέλασης. Ποιος παραγνωρίζει ότι αν το αμερικανο- καναδικό-βρετανικό σχέδιο δεν τορπιλιζόταν από την οικονομική «ελίτ» με συγκατάνευση Κυπριανού, σήμερα μέγα μέρος προς Μόρφου, κεφαλοχώρια της Μεσαορίας, η πόλη της Αμμοχώστου, θα ήταν ελεύθερα και η Καρπασία θα καμάρωνε ελληνική; Και, τέλος, ποιος θα προέβλεπε την αδιαφορία του κόσμου για την πολιτική, αν η ηγεμονία δεν ξερίζωνε τις αγωνιστικές ιδεολογίες που ενέπνεαν τον Κυπριακό Ελληνισμό επί αιώνες; Διότι ο ξεπεσμός που αλλοιώνει την κοινωνία μας θυματοποιώντας κυρίως τη νεολαία, στην ιδεολογική γύμνια είναι που οφείλεται, στην έλλειψη αξιών, στην ηθική κατάρρευση. Χάλασαν τον άνθρωπο και πέτυχαν την αδιαφορία του για τα κοινά, με αποτέλεσμα να μετατρέψουν τον επαναστάτη πολίτη του ’55-59 σε συνεργό και αυτόχειρα του εκμηδενισμού του. 

Η εκτρωματική πολιτεία του 1959 μπορεί να κομπάζει ότι μετέτρεψε τον λαό σε υποτελή θεράποντα των επιδιώξεων των ηνιόχων της. Ενσυνείδητα κτύπησε υποχθόνια το κυριότερο βάθρο της που εδραίωνε τον ιστορικό άνθρωπό της, σαν προέκταση του προαιώνιου κοινωνικού παρελθόντος της, Έλληνα Ορθόδοξο, οραματιστή και αγωνιστή των πόθων του και των διεκδικήσεων του κόσμου του. Έβαλε χαλινάρια στην Παιδεία και την κατεύθυνε όπου ήθελε σαν ονήλατο κάρο. Αποκεφάλισε τη διοίκηση των εκπαιδευτηρίων, προήγαγε κομματικούς υποτελείς και ευνόησε προπαγάνδα που δεν αποσκοπούσε στη δημιουργία σωστού πολίτη αλλά κατευθυνόμενης μάζας. Αχρήστευσε τους καθηγητικούς συλλόγους και εισήγαγε κατευθυνόμενα όργανα γονιών που εν πολλοίς ήσαν ανίδεοι σε θέματα παιδείας, αλλά συνειδητοί προαγωγοί κομματικών συμφερόντων. Επέβαλλαν τις δικές τους διατεταγμένες αποφάσεις, εκμηδένιζαν τον δάσκαλο όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, περιφρόνησαν την έδρα, υποκατέστησαν την αξία με την απαξία, ισοπέδωσαν το κύρος του εκπαιδευτικού και επέβαλαν την ηθική ανατροπή. Κατευθυνόμενα αλητάκια να βρίζουν και ενίοτε να δέρνουν τον καθηγητή! Να πυρπολούν σύμβολα στα περιαύλια. Να λοιδορούν πατροπαράδοτες υποχρεώσεις όπως η ελευθερία. Και αντί κοινωνικών σκαπανέων να βγαίνουν από τα σχολεία δολιοφθορείς της παράδοσης, των προσδοκιών και των ευγενών πόθων του λαού, όπως η απελευθέρωση. Από τα εκπαιδευτήρια δεν αποφοιτούσαν πια ιδεολόγοι. Ο τύπος του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του Μάκη Γιωργάλα, του Πέτρου Γιάλλουρου ήταν απαγορευμένος. Κι έγιναν χρήσιμοι οι πρόθυμοι καμπανοκρούστες της προσωπικής φήμης της ηγεμονίας. Και ο χλευασμός των ιδεών προτέρημα! Η μελέτη και η γνώση της ιστορίας φαιδρότητες. Και εγείρεται το ερώτημα: Αν κάποιος σκοτώσει σε καβγά συνάνθρωπό του χαρακτηρίζεται φονιάς, οι κακουργούντες με τέτοιες μεθόδους πώς αρμόζει να κατηγορηθούν; 

Και καταλήγω στα σημερινά: Η πλειοψηφία του κόσμου απείχε από τις τελευταίες εκλογές. Και επαναλαμβάνεται η διαπίστωση ότι κατά χιλιάδες αρνούνται την κομματικοποίηση οι πολίτες. Πώς, λοιπόν, δικαιολογείται η έπαρση για «νίκη» κομματάρχη που σε τρεις τουλάχιστον εκλογικές αναμετρήσεις, χάνει συνεχώς δεκάδες χιλιάδες οπαδών; Και, περαιτέρω : Αν ο κατσικοκλέφτης καταδικάζεται από το ποινικό δικαστήριο, ποια πρέπει να’ ναι η καταδίκη εκείνου που συλλαμβάνεται να παραπλανεί τον κόσμο προσποιούμενος την νικητή ενώ είναι ο ηττημένος; Και ποιος τίτλος ταιριάζει σ’ όποιο αγνοεί τη στοιχειώδη ιστορία αλλά επιμένει να ηγηθεί ενός λαού, μέγα μέρος του οποίου αποδεδειγμένα εγκατέλειψε στον κατακτητή;