«Θυµάµαι 6 -7 άτοµα ξαπλωµένα έξω από ένα κτήριο του νοσοκοµείου να αφηγούνται εµπειρίες από τον πόλεµο. Ένας έλεγε ότι ήταν από την Κερύνεια κι ότι περνώντας από το Πέλλαπαϊς έβλεπε παντού διάσπαρτα πτώµατα. Μιλούσε µηχανικά. Περιέγραφε µε άδειο βλέµµα κι ένα αλλοπαρµένο ύφος λες και ήταν σε κατάσταση τρανς. Αυτοί οι τύποι ήταν συγκλονισµένοι κι οι λέξεις έβγαιναν µε κόµπο από το στόµα τους. Αυτούς αναλογίστηκα όταν δούλεψα τον ρόλο του Αγγελιοφόρου. Δεν µπούκαρα στη σκηνή θριαµβευτικά να διηγηθώ τη µάχη. Εισήλθα σαν τσακισµένος από τον πόλεµο, µε πλήρη συνείδηση ότι δεν υπάρχουν νικητές και ηττηµένοι, αλλά µόνο σκοτωµοί. Στην παράσταση αξιοποιήσαµε σε µεγάλο βαθµό τις προσωπικές µας εµπειρίες. Γι’ αυτό προέκυψε εκείνο το συγκλονιστικό αποτέλεσµα. Ο αντίκτυπος κράτησε για δεκαετίες».
Αναδηµοσιεύω ένα µέρος της ιστορίας που αφηγήθηκε ο Σπύρος Σταυρινίδης στο ΦιλGood και κρατάω την τελευταία του φράση καθώς εµπεριέχει το ειδικό βάρος εκείνης της παράστασης.
Οι «Ικέτιδες» του Χαραλάμπους -που ανέβηκαν από τον ΘΟΚ το 1978 κι έπειτα ταξίδεψαν στον Λυκαβηττό και την Επίδαυρο- αποτελούν ένα από τα πολυτιμότερα κεφάλαια της θεατρικής μας ιστορίας. Προσωπικά την κουβαλώ μέσα μου όχι ως ανάμνηση μιας πρωτοποριακής παράστασης, αλλά σαν μια εμπειρία που με έφερε αντιμέτωπο με αρχετυπικές αλήθειες. Μια παράσταση που ακουμπούσε στα νωπά τραύματα του πολέμου, καταφέρνοντας να επικαιροποιήσει ένα λόγο βγαλμένο μέσα απ’ τα βάθη της ιστορίας. Οι άταφοι νεκροί ήταν οι δικοί μας αγνοούμενοι. «Σήμερα ήρθαμε εδώ να ζητήσουμε τους νεκρούς μας, που μας αρνήθηκαν οι εχθροί, για να τους θάψουμε». Σκεφτείτε, μόλις τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την καταστροφή, πόσο βαρύ ήταν το φορτίο των λέξεων.
Είναι γι’ αυτό που αναμένουμε με τόσο ενδιαφέρον τις φετινές «Ικέτιδες». Όχι μόνο γιατί ο πήχης είναι ψηλά, αλλά επειδή 41 χρόνια μετά το τοπίο παραμένει ρημαγμένο και οι νεκροί άταφοι.
Φωτο: Στιγμιότυπο από την ιστορική παράσταση «Ικέτιδες» του ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους.
Φιλgood, τεύχος 231.
