Τέτοια δυσκολία να ξεκινήσει προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού δεν την έχω ξαναδεί. Όλα τα χρόνια, και τα δεκαοκτώ, που είμαι στην Κύπρο. Οι ηγέτες συναντήθηκαν, ατύπως βέβαια, στις 9 Αυγούστου, για τρίτη φορά εδώ και δύο χρόνια, από το ναυάγιο του Κραν Μοντανά. Κατάφεραν να συμφωνήσουν τη διαδικασία, κατάφεραν να βάλουν στην εικόνα και ραντεβού με τον ΓΓ του ΟΗΕ, αλλά ακόμα ψάχνουν τη βάση της διαπραγμάτευσης. Ναι, σε αυτό το τραγικό σημείο έχει έλθει το Κυπριακό. Σαράντα πέντε, ή πενήντα έξι, χρόνια μετά (ανάλογα με ποιο αφήγημα ταυτίζεται κανείς), οι πολιτικές ηγεσίες των δύο κοινοτήτων δεν μπορούν να αποφασίσουν τι, πότε και πώς θα συζητήσουν. 
Χωρίς αμφιβολία πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που το Κυπριακό έγινε πρόβλημα. Τα βασικά θέματα, όμως, παραμένουν τα ίδια. Θα επανενωθεί το νησί με ομοσπονδία, θα γίνουν επίσημα τα δύο κράτη; Θα γίνει ο κατεχόμενος βορράς Ταϊβάν ή επαρχία της Τουρκίας; Πόσο έδαφος θα επιστραφεί; Και ποιες περιουσίες; Θα μείνει εγγυήτρια δύναμη και με στρατό η Τουρκία; Αυτά είναι λίγο-πολύ τα θέματα όλα αυτά τα χρόνια. Και παρά τα όσα λέμε, ακόμα και τώρα δείχνουν να μην ξέρουμε τι θέλουμε. 
Υπάρχει, βέβαια, μια ειδοποιός διαφορά. Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μάλιστα, η ελπίδα για πολύ μεγαλύτερες ποσότητες (πεθαίνει, ως γνωστόν, τελευταία), ανακάτεψε και την τράπουλα του Κυπριακού. Κι από το ξερό μας το κεφάλι, όλων μας και στις δυο πλευρές της πράσινης γραμμής, το φυσικό αέριο, αντί για ευλογία, καταλύτης για λύση, κοντεύει να γίνει κατάρα. Τα καταφέραμε τόσο καλά, που τα κυπριακά νερά έχουν γίνει θέατρο γεωτρήσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας. Μπλέξιμο μεγάλο, δηλαδή. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, από τη στιγμή που ουδείς είναι σε θέση, ή επιθυμεί, να σταματήσει την πειρατεία της Άγκυρας. Ούτε καν τη διεθνή αναγνώριση της ΑΟΖ, χωρίς ουρές και επιφυλάξεις, δεν μπορέσαμε να διασφαλίσουμε.
Είναι μεγάλη η δυσκολία. Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί, είμαι σίγουρος, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεκινήσει μια διαδικασία. Τη χρειάζονται, άλλωστε, και οι δύο. Ο Πρόεδρος ελπίζει ότι θα βοηθήσει να μπει προσωρινό φρένο στις τουρκικές ορέξεις. Και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης γνωρίζει ότι οι συνομιλίες θα διευκολύνουν την επανεκλογή του, τον Απρίλιο του 2020. Ο κ. Ακιντζί, πάντως, ελέω των τουρκικών κινήσεων στην ΑΟΖ, έχει σε αυτό το στάδιο καλύτερο χαρτί. Τις δύσκολες αποφάσεις πρέπει να τις πάρει ο κ. Αναστασιάδης. Θα πρέπει να δώσει κάτι ακόμα, αν πράγματι θέλει να ξεκινήσει νέα διαδικασία. Θα δεχθεί να πάει σε μια άτυπη πενταμερή με την Άγκυρα να τρυπά μερικά μίλια έξω από την Πάφο και την Καρπασία; Ή θα δεχθεί να συσταθεί δικοινοτική επιτροπή για τους υδρογονάνθρακες, όπως ζητούν οι Τουρκοκύπριοι και το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών; Η τουρκική πλευρά έχει ήδη αφήσει να εννοηθεί ότι η πειρατεία θα μπορούσε να ανασταλεί με σύσταση δικοινοτικής επιτροπής με ουσιαστικές αρμοδιότητες. 
Στην πραγματικότητα ουδείς στη Διεθνή Κοινότητα αμφιβάλλει ότι το φυσικό αέριο, θέλοντας και μη, είναι ήδη στο τραπέζι μιας νέας διαπραγμάτευσης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Τα Ηνωμένα Έθνη, μάλιστα, τόσο πολύ το θεωρούν δεδομένο, που ούτε λέξη για τις τουρκικές γεωτρήσεις δεν βρήκαν να πουν στην πρόσφατη έκθεση του Γενικού Γραμματέα για το Κυπριακό. Και κάτι τελευταίο. Η επιλογή της κατάλληλης χρονικής στιγμής για να κινηθεί ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα της ελληνοκυπριακής πλευράς. Σύρεται τώρα να δεχθεί συζήτηση των υδρογονανθράκων στο τραπέζι του Κυπριακού και σύσταση δικοινοτικής επιτροπής. Ενώ θα μπορούσε να είναι ήδη κερδισμένη πολιτικά, αν είχε το μυαλό να φτιάξει εγκαίρως ένα σωστό ταμείο υδρογονανθράκων, που να καθόριζε επακριβώς τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων μετά τη λύση. Το συνέστηναν όλοι, φίλοι και αντίπαλοι, εδώ και χρόνια. Όταν δεν υπήρχαν τουρκικά γεωτρύπανα, ούτε απαιτήσεις για συνδιαχείριση εδώ και τώρα.