Απορία: Αυτό το μαχαίρι πια, που θα πάει βαθιά στο κόκκαλο, είστε σίγουροι ότι το έχετε λιμάρει; Χρόνια και χρόνια σάς ακούω να λέτε αυτή τη κουβέντα, με στόμφο και με ύφος, κυρίως όταν θέλετε με αυτό να πείτε ότι «θα λάμψει παντού η αλήθεια». Πώς γίνεται, διάολε, να επικρατεί ακόμα τόσο σκότος;
Η ιστορία αυτού του 15χρονου αγοριού, του Στυλιανού, που έφτασε στο σημείο να αποφασίσει να πάρει την ίδια του τη ζωή, δεν προσφέρεται για κοινωνικό σίριαλ. Η μέχρι στιγμής δημοσιογραφική έρευνα έχει ήδη φανερώσει ότι τουλάχιστον τέσσερις κρατικοί φορείς γνώριζαν αρκετά πράγματα, που ίσως να σχετίζονται με το τραγικό του τέλος, κι όμως αδράνησαν. Όσο αυτοί οι φορείς θα χαρακτηρίζονται από μια νοοτροπία κρατικιστικής λογικής (και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στην Κύπρο), το «μαχαίρι» που πρόταξε πάλι η αρμόδια υπουργός δεν θα πάει πουθενά!
Μια φίλη στην Αθήνα, της οποίας ο αδελφός έχει το εστιατόριο Stalati στη λεωφόρο Συγγρού, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια για ψάρι στην πόλη, ανήρτησε χθες στο Facebook αυτό:
«Ο αδελφός μου θέλει να εφαρμόσει αυστηρά τον αντικαπνιστικό νόμο στο μαγαζί του, ή, πιο σωστά, ήδη τον εφαρμόζει αυστηρά. Από την πρώτη στιγμή που έγινε αυτό έχασε πελάτες, μού έλεγε χτες π.χ. ότι του ακύρωσαν τραπέζι 12 ατόμων ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ επειδή οι γονείς βάζανε το τσιγαράκι τους πιο πάνω από το καλό φαΐ – και την υγεία των παιδιών τους. Δεν πειράζει, λέμε ο ένας στον άλλον, όμως όταν παλεύεις για να διατηρήσεις βιώσιμη μια δουλειά ΚΑΙ γιατί την έχεις μεράκι ΚΑΙ γιατί στηρίζονται σε αυτήν πέντε, δέκα, είκοσι άνθρωποι, σε καιρούς ήδη χαλεπούς, σε ζώνουν τα φίδια. Ο μόνος τρόπος να είναι δίκαιο και να μην επιτρέψει τον αθέμιτο ανταγωνισμό που θα κλείσει τους νομοταγείς και τους σωστούς, είναι να δοθεί πολιτική εντολή να γίνονται αυστηροί έλεγχοι και να τροποποιηθεί ο νόμος του 2010 προς το ρεαλιστικότερο, έχουμε έναν από τους πιο αυστηρούς στην Ευρώπη, και για ποιο λόγο, για να κοροϊδευόμαστε; Να προστίθεται και αυτό σε όσα δεν μπορούν να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο;».
Επειδή το πρόβλημα αυτό, της παραβίασης του αντικαπνιστικού νόμου, το συναντώ πολλές φορές και στην Κύπρο. Και επειδή, ακόμα, τα μαγαζιά που εφαρμόζουν τον νόμο πληρώνουν το τίμημα στον τζίρο τους. Προτείνω, εμείς οι μη καπνιστές, όσο μπορούμε, αυτά να στηρίζουμε. Αυτά να διαφημίζουμε. Και όσοι γράφουν κριτικές στο Trip Advisor να αναφέρουν και τα smoke-free εστιατόρια. Εάν κάποιοι Ελληναράδες και Κυπριλλήδες θέλουν ντουμάνια, οι περισσότεροι ξένοι θέλουν καθαρό αέρα. Εννοείται ότι δεν θα προτείνουμε ποτέ και σε κανένα εστιατόριο με καπνιστές, όσο καλό και εάν είναι κατά τα άλλα.
Διάλογος μεταξύ ασθενούς – νοσηλευτή, από αυτήκοο μάρτυρα στο Γερμανικό Ογκολογικό Κέντρο στη Λεμεσό, προχθές Τετάρτη, κατά την διάρκεια εκδήλωσης για εθελοντική αιμοδοσία:
– Θα νικήσω τον καρκίνο;
– Στέκομαι μπροστά σου γιατί νίκησα τον δικό μου.
Ένα χαμόγελο γέμισε το πρόσωπο της ασθενούς.
Γράφτηκαν πολλά, όμορφα πράγματα, στα social media για τον χαμό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ένα από αυτά που ξεχώρισα και με άγγιξε πολύ, είναι και αυτό το σημείωμα του Βάσου Αργυρίδη, διευθυντή του Παττίχειου Δημοτικού Θεάτρου της Λεμεσού:
«Πόσο περιμέναμε τις συναυλίες μας τον ερχόμενο Φεβρουάριο, πόσο ενθουσιασμένος ήσουν με την ιδέα της μεγάλης ορχήστρας, της φιλαρμονικής και της χορωδίας. Χθες κοίταζα τον κατάλογο των τραγουδιών που έστειλες… Σήμερα; … Αιωνία σου η μνήμη, εμείς θα σε τραγουδάμε…».
