Όλες αυτές τις ημέρες, από την άνεση του καναπέ, παρακολουθούσα όλα όσα ο καθένας έγραφε κι έλεγε για τον νεαρό από τη Λύση και τις ενέργειές του. Πριν μια εβδομάδα, τέτοια μέρα, κανείς δεν γνώριζε ούτε για πράξεις ηρωισμού, ούτε και για επικίνδυνες ενέργειες. Αν δεν υπήρχαν οι κάμερες ασφαλείας ενδεχομένως κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι τι είχε γίνει. 
Εκ των υστέρων, ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει οτιδήποτε. Κι εγώ μπορώ να γράψω πολύ περισσότερα όταν λίγα λεπτά προηγουμένως βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με τον νεαρό. Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν και τριγύριζε μέσα στην αυλή του δημοτικού σχολείου της Λύσης. Μπορεί να γράψω για την περίεργη συμπεριφορά του, μπορεί να γράψω για το πώς κοιτούσε δεξιά κι αριστερά σαν κάτι να είχε στο νου του. 
Κανείς δεν πήρε χαμπάρι μέχρι που κάποιος κοίταξε τις κάμερες ασφαλείας. Όπως δεν πήραν χαμπάρι οι Λυσιώτες που ήταν μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα, στην αυλή της εκκλησίας. Όπως δεν πήραν χαμπάρι οι «αστυνομικοί» που ήταν κι αυτοί σε μια απόσταση από τον χώρο όπου ήταν οι σημαίες με την προτομή του Ατατούρκ. 
Λίγα λεπτά προηγουμένως είδα τον νεαρό με τα μαύρα. Ήταν ο ίδιος νεαρός που καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας βρισκόταν μέσα στο Ιερό του ναού μαζί με τους κληρικούς. Και είναι ο ίδιος νεαρός που έψαλε με βυζαντινή ευλάβεια. Ένας νεαρός ντυμένος στα μαύρα, με ξυρισμένο κεφάλι. Ο καθένας μπορούσε να τον προσέξει και να τον ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος. 
Όλοι, εκ των υστέρων, μπορεί να λάβουν πολλά και να γράφουν πολύ περισσότερα. Εκείνη την μέρα αυτό που όλοι ήθελαν ήταν να πάνε στην εκκλησία και να λειτουργηθούν. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν πήγε και ο νεαρός; Το τι ακολούθησε μόνο ο ίδιος ξέρει να δώσει απαντήσεις και κανείς άλλος. 
Είχε βάλει στόχο του να πάει και να κατεβάσει σημαία ή να σκίσει φωτογραφίες; Μπορεί ναι, να το είχε προγραμματίσει από καιρό. Μπορεί και όχι, γιατί δεν ήξερε τι ακριβώς θα συναντούσε. Και γιατί τι σημαία που ήταν στο δημοτικό σχολείο την ώρα που κανείς (όπως πίστευε) δεν τον έβλεπε και όχι εκείνη που ήταν στην εκκλησία μπροστά σε όλους. 
Μέσα σ’ όλες αυτές τις συζητήσεις οι πλείστοι έχουν ξεχάσει πως πρόκειται για έναν 16χρονο, έναν ανήλικο. Το ότι προέβη σε μια συγκεκριμένη πράξη, την οποία κάποιοι έσπευσαν να ηρωοποιήσουν, δεν έπαψε να είναι ένα ανήλικο παιδί και ως τέτοιο θα έπρεπε να το δουν όλοι. Και ούτε βεβαίως μπήκε κανείς στον κόπο να ρωτήσει πώς ο ίδιος αισθάνεται τώρα, μετά από αυτό ακριβώς που έπραξε και τη διάσταση που πήρε το θέμα. 
Τώρα που θα πάει πίσω η σημαία, τι γίνεται; Θα αρχίσουν όλοι αυτοί που εκθείαζαν την πράξη να τον κατηγορούν; Βάζοντας τον και πάλι στο στόχαστρο; 
Είναι καιρός να ξαποστάσετε και πολύ τον κουράσετε τον νεαρό. Αφήστε τον ήσυχο με τις σκέψεις του. Να σκεφτεί και να αναλογιστεί από μόνος του για ό,τι έπραξε λίγο μετά τις 11 το πρωί της Κυριακής 8 Σεπτεμβρίου 2019.

[email protected]