«Είσαι ακόμη μικρός για να κάνεις δουλειές», «αν φοβάσαι πολύ, θα κοιμηθείς μαζί μας απόψε», «σου ετοίμασα τη βαλίτσα και τα ρούχα σου για το σχολείο»… και άλλες πολλές ατάκες που συχνά ακούμε τους γονείς να λένε στα παιδιά, σε μια προσπάθεια φυσικά να τους φροντίσουν και να τους παρέχουν ασφάλεια. Ενώ η αγάπη, η φροντίδα και η ασφάλεια αποτελούν τα βασικά «καθήκοντα» των γονιών και τις κυριότερες ανάγκες των παιδιών, η παροχή ανεξέλεγκτης φροντίδας φαίνεται να φέρει αρνητικό αντίκτυπο στα επίπεδα ανεξαρτησίας και αυτοεκτίμησής τους. Με τον ίδιο τρόπο, τα χαμηλά επίπεδα ανεξαρτησίας και αυτοεκτίμησης σε αλληλεπίδραση με το καθημερινό άγχος και την ένταση που μπορεί να βιώνουν τα παιδιά, μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη παιδικών φόβων και αποφευκτικών συμπεριφορών, όπως για παράδειγμα φόβος και αποφυγή του σχολείου (Wang&Zhao, 2014). 
«Ο ρόλος μου ως ψυχοθεραπευτής, που δεν διαφέρει κατά πολύ με αυτόν του γονιού, είναι να καταστήσω τον εαυτό μου τελικά άχρηστο για τους ασθενείς μου. Να τους βοηθήσω να γίνουν ο πατέρας και η μητέρα του εαυτού τους» (Yalom, 2003). Λόγια ενός ξεχωριστού ψυχιάτρου και λογοτέχνη στην επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, που βρίσκουν έδαφος και στην περίπτωση του γονικού ρόλου. Αρκετές φορές καθημερινά και ενώ οι γονείς μπορεί να στοχεύουν στην ενδυνάμωση των παιδιών τους, φαίνεται πως ασυναίσθητα και ασυνείδητα αποδυναμώνουν την ανεξαρτησία τους παρουσιάζοντας τους δικούς τους εαυτούς ως απαραίτητους για την εξυπηρέτηση της κάθε τους ανάγκης. Και ενώ τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία μπορούν να αναλάβουν ευθύνες και να δράσουν ανεξάρτητα, π.χ. τακτοποιώντας τα παιχνίδια τους, βρίσκοντας τα ρούχα τους και ετοιμάζοντας τη βαλίτσα τους, εκφράζοντας την άποψή τους και λαμβάνοντας πρωτοβουλίες, φαίνεται να χάνουν αυτή την ικανότητα και να νιώθουν όλο και πιο «αδύναμα» και «εξαρτημένα», στις περιπτώσεις όπου οι γονείς τους τρέχουν να τα αναλάβουν όλα. Γιατί όμως παρατηρείται αυτό; Πώς θα χαρακτηρίζαμε έναν γονιό που ενώ φροντίζει το παιδί του, ενθαρρύνει συνάμα την ανεξαρτησία του; Έστω και αν μέλη της κοινωνίας μας ίσως να περιέγραφαν αυτό τον γονέα ως αυστηρό ή υπερβολικό, γνωρίζουμε πως τα παιδιά που από νεαρή ηλικία είναι ανεξάρτητα, είναι περισσότερο προστατευμένα στην ανάπτυξη φόβων και συναισθηματικών διαταραχών, ενώ την ίδια στιγμή είναι πιο προετοιμασμένα για τη διαχείριση διάφορων καθημερινών καταστάσεων. 
Μη διστάσετε να δώσετε υπευθυνότητες στα παιδιά όπως: Τακτοποίηση των παιχνιδιών τους, προετοιμασία της σχολικής τους βαλίτσας, βοήθεια στην ετοιμασία φαγητούΡωτήστε την άποψή τους και δώστε σημασία σε αυτήν, όπως: Τι θα ήθελες να φάμε το βράδυ; Πού θα ήθελες να πάμε την Κυριακή; Ποια ταινία θα προτιμούσες να παρακολουθήσουμε; Ενισχύστε την κοινωνική τους ανεξαρτησία δίνοντας τους για παράδειγμα χρήματα ώστε να πληρώσουν οι ίδιοι στο ταμείο ή προτρέποντας τους να παραγγείλουν οι ίδιοι το φαγητό τους. Η ανάπτυξη της ανεξαρτησίας των παιδιών μέσα από καθημερινές πρακτικές παρέχει ένα εξαιρετικά ισχυρό βοήθημα για την ενδυνάμωση της προσωπικότητάς τους, ενώ αυτή τους η ικανότητα γίνεται ακόμη πιο ορατή όταν την παρακολουθεί κανείς σε περιβάλλοντα εκτός του οικογενειακού πλαισίου όπου καλούνται να δράσουν μόνοι (Carveretal., 2011; Stevensonetal., 2016). 
 
*Σχολική Ψυχολόγος, Διδακτορική Φοιτήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου.