Μάστιγα, πάει να πει «μεγάλη συμφορά». Ως τέτοια χαρακτηρίζουμε, συνήθως, κάποια ανίατη ασθένεια που εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς παγκοσμίως και αντιμετωπίζεται πολύ δύσκολα (όπως π.χ. ο ιός HIV που προκαλεί το AIDS). Την υπογεννητικότητα –που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των περισσότερων ανεπτυγμένων χωρών και προηγμένων κοινωνιών– γιατί τη θεωρούμε «μάστιγα»; Άκουγα προχθές τον πρόεδρο της Οργάνωσης Πολυτέκνων να δηλώνει στη Βουλή ότι «το δημογραφικό είναι ένας εφιάλτης εντός των πυλών» (ασχέτως αν ο πληθυσμός της χώρας μας αυξάνεται σταδιακά – μόνο οι περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία αριθμούν 875,900 κατοίκους). Στην προσπάθειά του δε να καταδείξει το μέγεθος του «προβλήματος» αναφέρθηκε και σε έναν εντυπωσιακό αριθμό εκτρώσεων, τις οποίες –σκοπίμως μεν κακώς δε– συνέδεσε με τον μειωμένο αριθμό γεννήσεων. Κατανοώ την αγωνία ενός πολύτεκνου να συντηρήσει στις μέρες μας μια οικογένεια με 4-5 παιδιά, σε μια χώρα χωρίς κοινωνικές πρόνοιες, χωρίς υποδομές, χωρίς διευκολύνσεις σε εργαζόμενες μητέρες, χωρίς φορολογικές ελαφρύνσεις και χωρίς πραγματικά δωρεάν παιδεία. Κατανοώ, επίσης, τον ενδοιασμό των νεαρών ζευγαριών για τεκνοποίηση όταν οι μισθοί τους δεν αρκούν πρωτίστως για τη δική τους επιβίωση. Όπως και των υπογόνιμων ζευγαριών, όταν η υποβοήθηση του κράτους στις περιπτώσεις εξωσωματικών γονιμοποιήσεων με κάλυψη ιατρικών και φαρμακευτικών εξόδων είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή.
Θεωρώ, ωστόσο, υπερβολικό το παραλήρημα περί «μάστιγας» της υπογεννητικότητας, που κάθε άλλο παρά κυπριακό φαινόμενο είναι. Η βελτίωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου, η αποσύνδεση της σεξουαλικής πράξης από την τεκνογονία και η ανάπτυξη νέων μορφών οικογένειας, οδήγησαν τις πλείστες ευημερούσες κοινωνίες να μη θέτουν ως πρώτη προτεραιότητά τους την απόκτηση βιολογικών παιδιών. Και με βάση τα παγκόσμια δεδομένα, κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από τον υπερπληθυσμό του πλανήτη παρά από τη μείωση των γεννήσεων. Εκτός κι αν, παραγνωρίζοντας το δάσος και βλέποντας μόνο το δέντρο, η έγνοια μας (αλλά και κάθε χώρας που αντιμετωπίζει θέμα υπογεννητικότητας) είναι καθαρά η εθνική συρρίκνωση. Μην εξαφανιστεί, κάποια στιγμή, η άρια φυλή. Λες και στην εποχή μας η εθνική κυριαρχία συνδέεται με τα «χέρια» ή τα «κεφάλια» και όχι με τις εξωτερικές πολιτικές και τα οπλικά συστήματα.
Αντί να ολοφυρόμαστε για την υπογεννητικότητα, τη μη ανανέωση του πληθυσμού και την έλλειψη νέου εργατικού δυναμικού, ας σκεφτούμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε προς όφελος αυτής της κοινωνίας την αυξημένη παρουσία των μεταναστών (αντί να την αντιπαραβάλλουμε ως αρνητική εξέλιξη), γιατί ενδεχομένως να είναι η μοναδική λύση στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, όχι μόνο της Κύπρου, αλλά και των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης (κυρίως).
Καλό θα ήταν, επίσης, να μην κατηγοριοποιούμε τους πολίτες σε νέους-γέρους, γονείς-άκληρους, παντρεμένους-εργένηδες. Όλοι συμβάλλουν στην ευημερία μιας κοινωνίας και όλοι δικαιούνται ίση μεταχείριση. Ας μη δημιουργούμε νέες κοινωνικές διακρίσεις, λόγω υπογεννητικότητας…
[email protected]@phileleftheros.com
