Κυκλοφοριακό χάος βγαλμένο από κυπριώτικο σκετς. Η κορού θέλει, το κοπέλι θέλει, αλλά οι οικογένειες δεν τα βρίσκουν. Μπάχαλο με βράκα, δηλαδή. Έχουμε και κλαίμε…

Ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των πόλεων, χωρίς city planning, κάτι που προϋποθέτει να υπήρχε πρόβλεψη και όραμα προ τριακονταετίας. Το ζήτημα της αισθητικής δεν το αγγίζω καν, μεγάλη και πονεμένη ιστορία (Τι εννοείς εν χωρκάτικες οι κιρκιλωτές κολώνες; Είμαστε ή δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!). Συχνά, η εξυπηρέτηση των ντιβέλοπερ (Δαμέ έχω γη, δαμέ εν να χτίσω, τσακιστείτε να με βολέψετε!) υπερσκελίζει το γενικότερο συμφέρον. Ανίκανες κυβερνήσεις που προτιμούν να εξυπηρετούν τοπικούς άρχοντες (Εν θα περάσει που δαμέ δρόμος. Εκαταλάβετε όξα να τα κλείσουμεν ούλλα;), γιατί δεν εξυπηρετείται το αφήγημα των ψηφοφόρων ένθεν και ένθεν. Οδικά έργα με ορίζονται το… άγνωστο.

Πέρα από την (κούγκρενη) πλάκα, στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Μεταφορών αναφέρθηκαν στην «ανεξέλεγκτη εξάπλωση των πόλεων» (κάτι σαν τραχανάς), που – επαναλαμβάνω – δεν προέβλεψε κανένας εξπέρ, ο οποίος πληρώνεται να προβλέπει, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως «λύση στο ορατό μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα». Κανένα σοκ.

Κάτι ψέλλισαν για αύξηση των λεωφορειολωρίδων και εισαγωγή τραμ, αλλά θα σας γλιτώσω από τα έξοδα, δεν θα πετύχει ούτε το ένα ούτε το άλλο, γιατί είναι τέτοια η δομή των αστικών κέντρων που ελάχιστους πολίτες θα εξυπηρετούσαν, το πολύ όσους διαμένουν κοντά σε στάσεις. Εξάλλου, βλέπουμε πώς τα πάνε οι λεωφορειολωρίδες στη Μακαρίου (στη χώρα), σπάνια βλέπουμε λεωφορεία να ανεβαίνουν, ενώ τα αυτοκίνητα που κατεβαίνουν από τον (από προσφάτως) μονόδρομο, καταλήγουν στο… αδιέξοδο της εμπορικής Μακαρίου, διοχετεύονται αριστερά και δεξιά, μπλοκάροντας άλλες οδούς, όπως η Ομήρου, που έχει καταντήσει σαρλεδοκούτι.

Τέσσερις λύσεις υπάρχουν:Να αλλάξουν άμεσα τα ωράρια των σχολείων, άλλα στα δημοτικά και άλλα σε γυμνάσια και λύκεια. Το ίδιο και η δημόσια υπηρεσία. Να χωριστούν τα ωράρια ανά υπουργείο ή ανά τμήμα, δεν ξέρω, βρείτε τα. Αν μη τι άλλο, να ξεφουσκώσει λίγο το πράγμα.

Δεύτερη λύση. Να πέσουν κτήρια και πέσουν αυλάδες, να μικράνουν πεζοδρόμια (που ελάχιστα χρησιμοποιούνται από τους κακομαθημένους Κυπραίους). Μονοί δρόμοι να γίνουν διπλοί και διπλοί να γίνουν τριπλοί και, ναι, να δημιουργηθούν παντού λωρίδες για ποδήλατα και πατίνια, εκεί πρέπει να επενδύσουμε με την ελπίδα ότι ο κόσμος θα βγει από το αυτοκίνητο. Γιατί το περπάτημα δεν το’ χουμε.

Πάρα κάτω. Να επιμηκυνθούν λωρίδες που βρίσκονται σε φανάρια και στοιβάζουν αυτοκίνητα τα οποία θέλουν να κάνουν στροφή, όπως π.χ στα φανάρια της λεωφόρου Λεμεσού προς ΡΙΚ, αφού μπλοκάρουν την είσοδο της Λευκωσίας με το τρενάκι που δημιουρείται να φτάνει μέχρι τον Καλησπέρα. Καληνύχτα σας.

Τέταρτη λύση, η δημιουργία υπόγειων δρόμων που θα διασχίζουν τις πόλεις και θα αποφεύγουν δρόμους και δρομάκια, φανάρια και φαναράκια. Τεράστιο το κόστος, αλλά, ξέρω ‘γω, βάλτε φόρο ένα ευρώ το μήνα ειδικά γι’ αυτό το έργο. Αλλιώς, φέρτε μια εταιρία να φτιάξει υπόγειο μετρό και ας λαμβάνει τα κέρδη για τα πρώτα εκατό χρόνια. Έτσι κι αλλιώς, θα πάρει καμιά εκατοστή χρόνια μέχρι να κινηθούν τα βαριά γρανάζια του κυπριακού συστήματος. Ώσπου, ρε παιδί μου, να πει τζιαι η συμπεθερά το ναι!

Στην ιδέα για τρένα που θα ταξιδεύουν μεταξύ των πόλεων η οποία ακούστηκαν πρόσφατα από επίσημα χείλη, ψηφίζουμε «ναι» και με τα δύο χέρια, αλλά μακάρι να το φτάσει ο δεκάχρονος γιός μου.

Και πριν προλάβετε να πείτε ειρωνικά «πολύ πράσινες οι ιδέες σου», δεν υπάρχει τίποτε το πράσινο στο μποτιλιάρισμα, για να μην αναφέρω το κόστος στην οικονομία λόγω καθυστερήσεων. Την απουσία πρασίνου θα την λύσουμε φτιάχνοντας πράσινο. Φυτεύοντας δέντρα σε κάθε γυμνό κομμάτι της πόλης κρατικό και μη, στα πεζοδρόμια, έξω και πάνω σε κτήρια. Και μαθαίνοντας στα παιδιά μας από νωρίς πως, επειδή οι παππούδες και οι γονείς τους τα έκαναν «σιόνιν», αυτά είναι η τελευταία μας ελπίδα για να αλλάξουν την Κύπρο, αν καταφέρουμε να επενδύσουμε σε τεχνοκράτες με φαντασία που θα μας απαλλάξουν από τη γραφειοκρατία, τους βαριούς νόμους και το πολύ μπλα μπλα. Μπας και μπούμε την Ευρώπη.

*Τα παίρνω όλα πίσω για την πρωτεύουσα. Προχθές πήγα Λεμεσό και έκλαψα…!

Ελεύθερα, 16 Οκτωβρίου 2022.