Το γεγονός πως όλοι ξέρουν μα κανείς δεν μιλά, είναι θλιβερό και προκαλεί το αίσθημα της αιδούς. Κρατούν ερμητικά κλειστό το στόμα τους μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν στη φόρα, όσα αποτρόπαια πράττουν εγκληματίες εναντίον παιδιών. Βιασμοί, εκμετάλλευση, σωματική κακοποίηση. Τότε όλοι θυμούνται να μιλήσουν. Κάτι είχαν καταλάβει, λένε. Θυμούνται εκείνη την ημέρα που άκουσαν φωνές. Θυμούνται την περίεργη στάση του παιδιού. Αλλά όταν έπρεπε… δεν μίλησαν.
Δεν μιλούν οι άνθρωποι γιατί, «πού να ανακατεύομαι τώρα», «εμείς να είμαστε καλά» και οι άλλοι ας υποφέρουν. Τη στιγμή που αρχίζουν οι αποκαλύψεις, γίνονται όλοι ευαίσθητοι και σκέφτονται το θύμα. Όταν άκουγες το θύμα, όταν το έβλεπες, όταν αντιλαμβανόσουν πως πονά γιατί δεν προσπάθησες να το σώσεις; Γιατί δεν πήρες το ρημάδι το τηλέφωνο να πάρεις την Αστυνομία, τις αρμόδιες υπηρεσίες. Είμαστε τελικά τόσο απάνθρωποι που ξέρουμε πως ένα παιδί βιάζεται, υποφέρει και δεν μιλάμε; Και ποιος θα σώσει αυτό το παιδί από τα χέρια των σιχαμερών;
Στην Ελλάδα, μητέρα τριών παιδιών κατηγορείται ότι αφαίρεσε τη ζωή από τα ίδια της τα παιδιά. Οι υποθέσεις βιασμού παιδιών, δεν έχουν τελειωμό. Αποτροπιασμό προκαλεί η υπόθεση βιασμού της 12χρονης στα Σεπόλια. Η 12χρονη ζούσε μια φρίκη στα χέρια του 53χρονου Ηλία Μίχου, ο οποίος τη βίαζε και αφού τη βίαζε συνομιλούσε με κακοποιητές, τους οποίους έφερνε σε επαφή μαζί με το κοριτσάκι για να τη βιάσουν, έναντι αμοιβής. Φρίκη προκαλεί το γεγονός πως στην υπόθεση, σύμφωνα με τα στοιχεία, φαίνεται πως εμπλοκή έχει και η μητέρα της. Αδιανόητο. Σε μιαν άλλη περίπτωση στην Ελλάδα, ένας 28χρονος βίαζε ένα παιδί 4 ετών, στην υπόθεση διερευνούν και την εμπλοκή της μητέρας του 28χρονου, η οποία ήταν η babysitter του παιδιού. Δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους!
Όσον αφορά τη χώρα μας, οι υποθέσεις βιασμών παιδιών δεν είναι λίγες. Θύτες, συνήθως, είναι συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων. Αυτοί που έπρεπε να τα προστατεύουν, αυτοί που τα φέρνουν στον κόσμο, αυτοί τα βιάζουν.
Η ευθύνη για τέτοια φρικιαστικά περιστατικά βαραίνει όλη την κοινωνία. Όταν υποψιάζεται κάποιος και προπάντων όταν έχει δει με τα μάτια του περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών είναι αδιανόητο να μην προβαίνει σε καταγγελία. Και όμως, αν και αδιανόητο, συμβαίνει.
Κράτος, κοινωνία, εκπαιδευτικό σύστημα, αρμόδιες υπηρεσίες, έχουμε όλοι υποχρέωση για την προστασία των παιδιών μας. Τι ελπίδα έχουν τα παιδιά, αν δεν είμαστε αρωγοί τους; Όταν ένας ενήλικας πέφτει θύμα βίας, κακοποιητικής συμπεριφοράς διστάζει να μιλήσει για το τι βιώνει, πόσο μάλλον ένα παιδί.
Πόσες φορές είδατε γονείς να βρίσκονται σε δημόσιο χώρο, οι οποίοι θέλοντας να πλασάρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον «εποικοδομητικό» χρόνο που περνούν με τα παιδιά τους να φωτογραφίζονται με αυτά και η στιγμή σημασίας προς το παιδί να ήταν μόνο το κλικ της φωτογραφίας; Οι εκπαιδευτικοί μέσα από το λειτούργημά τους, αφού τους δίνεται η ευκαιρία, έχουν τη δική τους ευθύνη να σώσουν ένα παιδί, όταν αντιλαμβάνονται ότι κάτι συμβαίνει. Οι λειτουργοί των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την προστασία των παιδιών, οφείλουν να δίνουν τη δέουσα σημασία στις καταγγελίες που πάνε κοντά τους και να φτάνουν την έρευνά τους μέχρι τέλους.
Τα παιδιά θέλουν αγάπη, κατανόηση, σημασία και αφοσίωση!
