Ντροπή σε τέτοια πολιτεία. Και είναι κρίμα που δεν παρακολούθησε όλη η Κύπρος σε ανοικτή μετάδοση τα χαστούκια που έπεφταν χθες στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Προσφύγων από παιδιά αγνοουμένων. 

«Έχω 11 αγνοούμενους και έξι μήνες βρισκόμουν με νευρικό κλονισμό στο νοσοκομείο, όταν άκουσα τι υπέφεραν οι συγγενείς μου», είπε η κ. Ιφιγένεια.  

«Λογιάστηκα 20 χρονών και όταν το δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα, μου έκοψαν το επίδομα των 30 λιρών που έπαιρνα», λέει η κ. Κούλα η οποία προσθέτει: «Από 12-13 χρονών αναγκαζόμουν να παίρνω τη μητέρα μου σε ψυχίατρο και στην ψυχιατρική πτέρυγα, επειδή έχασε τον άντρα της σε ηλικία 24 χρονών».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

 

Ήμουν πέντε χρόνων την περίοδο της εισβολής λέει η κ. Ευανθία και συνεχίζει: «Με έπαιρνε η μάνα μου στις εκδηλώσεις για τους αγνοούμενους και έκλαιγε και έκλαιγα κι εγώ μαζί της. Και όταν αποτάθηκα σε μια υπηρεσία, η ιδιαιτέρα, μου είπε: «Σταματάτε να πιπιλάτε το θέμα των αγνοουμένων».  

Οι πιο πάνω αναφορές έγιναν στο πλαίσιο συζήτησης που αφορούσε στην αποκοπή του επιδόματος της κατ’ οίκον φροντίδας γονέων και αδελφών αγνοουμένων. Αξίζει να σημειωθεί, πως κόπηκε και το επίδομα από γονείς, οι οποίοι νιώθοντας άβολα να χρησιμοποιήσουν το επίδομα που λάμβαναν για τα αγνοούμενα παιδιά τους, κατέθεταν τα χρήματα σε τράπεζα, όπου τα σαΐνια του Κράτους τα εντόπισαν και έκριναν ότι δεν εμπίπτουν στα κριτήρια του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος επειδή έχουν καταθέσεις.

Η αρχή έγινε από την κ. Ιφιγένεια Παπακωνσταντίνου, η οποία, ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε και τα ακόλουθα: Εδώ και 40 χρόνια προσπαθούμε να μας ακούσουν οι ιθύνοντες. Ορφανευτήκαμε από δέκα χρονών. Έχω 11 αγνοούμενους. Να ανοίξουν τους φακέλους των συγγενών μας να δουν τι περάσαμε. Προσωπικά είχα υποστεί νευρικό κλονισμό και έξι μήνες βρισκόμουν στο Γενικό Νοσοκομείο, όταν μου διάβασαν κάποιες μαρτυρίες που αφορούσαν συγγενείς μας. Φάγαμε πολλές φορές πόρτα, δεν θα πω ονόματα και καταστάσεις. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε τις ζωές μας. Ήμασταν παιδιά. Να βλέπεις τους φίλους σου να πηγαίνουν για παγωτό κι εσύ να πηγαίνεις να δουλέψεις για δύο σελίνια να πάεις στο σχολείο. Περάσαμε δύσκολα.

Θεωρώ όμως ντροπή, να έχεις περάσει τόσα και να μην γνωρίζουν οι υπηρεσίες πού ήταν το σπίτι σου, να μην γνωρίζουν πόσα παιδιά έχω, να μην γνωρίζουν πού μένει η μάνα μου της οποίας ο άντρας είναι αγνοούμενος. Δεν ήρθαμε εδώ για να ζητήσουμε ελεημοσύνη. Ζητήσαμε από την πολιτεία να μην μας χρησιμοποιεί είτε στις επετείους, είτε προεκλογικά και δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα φάση. Ακούσαμε πολλές φορές αναφορές στα παιδιά των αγνοουμένων. Προσωπικά, ως Ιφιγένεια, θα απαγόρευα σε οποιονδήποτε να μας επικαλείται. Διότι δεν κτύπησε μια φορά το τηλέφωνο (και μιλώ για όλες τις κυβερνήσεις), δεν κτύπησε μια φορά η πόρτα να μας ρωτήσουν: «Πεινάτε»; Έχετε να φάτε; Δημιουργήσατε τα σπίτια σας; 

Αν είχα τον πατέρα μου, πιστέψτε με, δεν θα ήμουν εδώ ωσάν να ζητώ ελεημοσύνη από το κράτος. Η πολιτεία να εκτιμήσει τα παιδιά των αγνοουμένων. Κινδυνέψαμε να χάσουμε τα σπίτια μας και δεν θέλω να αναφέρω τις απαντήσεις που λάβαμε όταν αποταθήκαμε σε κάποιους. Προτιμούμε να ζήσουμε στη σιωπή, εκτός αν προκληθούμε. Η πολιτεία πρέπει επιτέλους να σταθεί αρωγός στις γυναίκες και στα παιδιά των αγνοουμένων. Οι νεότεροι δεν έζησαν τον Αττίλα όταν βλέπαμε τους Τούρκους να πέφτουν με αλεξίπτωτα μπροστά από τα σπίτια μας. Δεν έζησαν σκηνές όταν έλεγαν «ήρθαν οι πρόσφυγες να φάνε το ψωμί σας». Λυπάμαι, αλλά αυτές είναι πικρές αλήθειες.

Ακολούθησε η κ. Ευανθία Αντωνίου, η οποία κατέθεσε και τα εξής: «Ήμουν πέντε χρονών την περίοδο της εισβολής. Με έπαιρνε η μάνα μου στις εκδηλώσεις για τους αγνοούμενους και έκλαιγε και έκλαιγα κι εγώ μαζί της. Θυμάμαι τις συνάξεις τις γιορτές όταν μαζεύονταν οι οικογένειες κι εγώ μαζί με τη μάνα μου και τα αδέλφια μου να ήμασταν μόνοι. Και πάντα ένιωθα αυτό τον πόνο.

Έτυχε να πάω στο υπουργείο Οικονομικών πριν 15 χρόνια και να μου πει η ιδιαιτέρα εκεί, «σταματάτε να πιπιλάτε το θέμα των αγνοουμένων».

Ένα αλλιώτικο μπούλινγκ  

Η κ. Κούλα Θεοδώρου κατέθεσε τη δική της μαρτυρία: Τον πατέρα μου δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, ήμουν ενάμιση χρονού κατά την εισβολή. Οι καταστάσεις που βιώσαμε τότε, μας διαμόρφωσαν στους ανθρώπους που είμαστε σήμερα και νιώθω περήφανη που είμαι όπως είμαι σήμερα. Το θέμα είναι ο πόνος που πέρασα για να είμαι όπως είμαι σήμερα. Οι αϋπνίες κάθε φορά που η τηλεόραση παρουσίαζε την Τουρκία κοντά σε πόλεμο με την Κύπρο.

Να ξαπλώνεις και να βλέπεις τους Τούρκους σε όνειρο να κατεβαίνουν από τον Πενταδάκτυλο, χωρίς να τα έχεις ζήσει. Από 12-13 χρονών να αναγκάζομαι να παίρνω τη μητέρα μου σε ψυχίατρο και στην ψυχιατρική πτέρυγα επειδή έχασε τον άντρα της. Ήταν μια κοπέλα 24 χρονών, όσο είναι σήμερα ο γιος μου. Και τον έχασε επειδή δεν πήγε να κρυφτεί και πήγε να πάρει όπλο.

Η ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετική αν υπήρχε ο πατέρας μας. Δεν θέλησα ποτέ να μπω στη διαδικασία να αναλογιστώ πώς θα ήταν η ζωή μου με τον παπά μου για τον λόγο ότι είχα μπροστά μου συγκεκριμένα δεδομένα που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Στο σχολείο υπήρχε μιας μορφής διάκριση και κάθε Χριστούγεννα, μάζευαν τα παιδιά των αγνοουμένων και μας έπαιρναν σε στρατόπεδο να τους κάνουν πάρτι. Για μένα αυτό που γινόταν αποτελούσε μπούλινγκ.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Κατάντημα του Κράτους

Όταν στο Κράτος οφείλονται περίπου €2,5 δισ. και δεν βρίσκει ή δεν θέλει να βρει οφειλέτες εκατομμυρίων και βρήκε αγγελία στην εφημερίδα ότι κόρη αγνοουμένου αρραβωνιάστηκε και της απόκοψε επίδομα 30 λιρών, πραγματικά δεν έχω λόγια. 

Τα όσα ακούστηκαν ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων πραγματικά αποτελούν ντροπή για την πολιτεία και για το σύστημα γενικότερα. Το να καταθέτουν οι γονείς το επίδομα που λαμβάνουν για το αγνοούμενο παιδί τους, απλώς και μόνο για να μην θεωρηθεί ότι διέγραψαν το σπλάχνο τους, και να τους αποκόπτουν άλλο επίδομα επειδή έχουν καταθέσεις, αποτελεί αίσχος.

Με τόση διασπάθιση, με τόσες κομπίνες, με τόση διαφθορά, αποτελεί κατάντημα να κυνηγάς γονείς αγνοουμένων.