Δεν χρειάζεται να συγκλονίζονται ή να δείχνουν ότι συγκλονίζονται για τα σχόλια που ακολούθησαν τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ Β’. Το όνομα και η μορφή της έχουν συνδεθεί με μια θεοσκότεινη εποχή, την εποχή της αποικιοκρατίας. Στην Κύπρο, ειδικότερα, έχουν συνδεθεί και με τους απαγχονισμούς των εννέα αγωνιστών της ΕΟΚΑ και την επιδεικτική αδιαφορία της ίδιας της βασίλισσας μπροστά στην εκτέλεση εικοσάρηδων που ήθελαν απλώς τη λευτεριά τους.
Το όνομα και η μορφή της συνδέθηκαν με κατάμαυρες σελίδες της ιστορίας και είναι απόλυτα λογικό που δεν κυριαρχεί η θλίψη σε περιοχές όπως το ιρλανδικό Ντέρι και η ελληνική Λευκωσία, το κενυάτικο Ναϊρόμπι και το ινδικό Αμριτσάρ. Πιο περίεργος είναι ο θρήνος ανθρώπων άσχετων με την Αγγλία, δήθεν ως οδυρμός για τον χαμό μιας άνασσας, παρά το ότι γέμισε το διαδίκτυο φωτογραφίες του Παλληκαρίδη.
Ό,τι και να σημειώνουν αυτοί «που βλέπουν τα πράγματα από απόσταση» η βασίλισσα και η 70χρονη μοναρχία, συνδέθηκαν -άπαξ και διά παντός- με σκλαβοπάζαρα, σφαγές, λεηλασίες, προσφυγιά, φτώχεια και μια μεγάλη περίοδο νεοαποικιοκρατίας που ακόμα συντηρείται. Ως κληρονομιά, αφήνει την Κοινοπολιτεία, μια σκιώδη εξέλιξη της αγγλοκρατίας, την αφαίμαξη φτωχών κυρίως χωρών, τις υπερπόντιες κτήσεις, τις βάσεις. Ο Βαγορής θα τη συγχωρέσει. Ο Θεός;
ΑΛ.ΜΙΧ.
