Με ιδιαίτερα συγκινητικά λόγια αποχαιρετά την Υπουργό Εργασίας Ζέτα Αιμιλιανίδου η Υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Αναστασία Ανθούση, υπογραμμίζοντας ότι η Ζέτα ήταν η Υπουργός του κόσμου που η αγάπη του την τροφοδοτούσε με δύναμη να συνεχίζει και να βρίσκει τρόπους και λύσεις. 

Αυτούσια η γραπτή δήλωση της Αναστασίας Ανθούση: 

«Αναστασία, έχουμε επιλεγεί από τον Προέδρο ανάμεσα σε χιλιάδες για να υπηρετήσουμε τον κόσμο. Είμαι σίγουρη ότι έχει και άλλους άξιους, αλλά σε εμάς δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Έχουμε χρέος έναντι του Προέδρου που μας εμπιστεύτηκε και διπλή ευθύνη προς τον κόσμο. Από τις πολιτικές μας επηρεάζονται χιλιάδες. Να έχεις έγνοια τον κόσμο…»

Αυτή την έγνοια και την αγάπη της Ζέτας για τον κόσμο είδε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν ανάδειξε την αναγκαιότητα της δημιουργίας Υφυπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας. Ακούραστη, με ενσυναίσθηση, με σεβασμό και αγάπη για τον άνθρωπο, η Ζέτα ήταν η Υπουργός του κόσμου. Η αγάπη του την τροφοδοτούσε με δύναμη να συνεχίζει και να βρίσκει τρόπους και λύσεις. 

Κανένας δεν περίσσευε στη διαμόρφωση πολιτικών και μέσα από τον κοινωνικό διάλογο, με υψηλό το αίσθημα δικαίου, έβρισκε πάντα τον τρόπο. Εάν σήμερα μπορούμε να είμαστε περήφανοι για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για το ΕΕΕ, για την αναδιοργάνωση των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας, για το Σπίτι του Παιδιού, για τη στοχευμένη επιδοματική πολιτική, για τα σπιτάκια στην κοινότητα και την αποϊδρυματοποίηση των ΑμεΑ, για την ανάπτυξη πληθώρας νέων προγραμμάτων από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, για τη στήριξη της τρίτης ηλικίας, και τόσα άλλα, είναι γιατί η Ζέτα είχε όραμα και αίσθημα ευθύνης, τα οποία μετουσίωνε σε δράσεις. 

Η θλίψη απερίγραπτη και η ανάγκη να της μιλήσω μεγάλη. Δεν θα αποχαιρετίσω τη Ζέτα. Γιατί οι συμβουλές της, το έργο της, ο τρόπος ζωής της και η έντονη της προσωπικότητα θα είναι συνοδοιπόροι σε κάθε μου βήμα. Έβαλε τον πήχη ψηλά για όλους μας. Η προσωπική μου ευθύνη τεράστια για να τηρήσω την υπόσχεση που της έχω δώσει: να δουλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, με συνέπεια και ευαισθησία για να είμαι δίπλα στον συνάνθρωπο μας που τόσο αγαπούσε, και που τόσο την αγάπησε.