Όπου σταθούμε, όπου κινηθούμε, μας ξεκουφαίνουν τα ουρλιαχτά του πολέμου. Ουρλιάζει ο σουλτάνος, ουρλιάζει η αντιπολίτευσή του, ουρλιάζουν οι «Γκρίζοι Λύκοι». Ουρλιάζουν τα ντοπαρισμένα πλήθη του πλιάτσικου. Όλοι οι δερβίσηδες χορεύουν τον χορό του πολέμου, της σφαγής, της λεηλασίας, των βιασμών, των ατιμιών που η κοινωνία μας γνώρισε κι έπαθε το ’74. Τότε ήθελαν τη διχοτόμηση και την κατοχή και τα κατάφεραν στην Κύπρο που έκτοτε, 48 χρόνια αιμορραγεί και θρηνεί αδιάκοπα. 

Τώρα επιβουλεύονται τα νησιά του Αιγαίου που γέννησαν από αρχαιοτάτων χρόνων μυθικές προσωπικότητες, προπάτορες της ποίησης όπως τον Όμηρο, της σκέψης όπως τον Πυθαγόρα, όταν το όνομα των Τούρκων δεν υπήρχε ούτε στην οργιώδη φαντασία των ανθρώπων. Σκάρωσαν και χάρτη για το Αιγαίο που από τους αιώνες της μυθολογίας εξέπεμπε ιστορίες για τον Αιγαία, τον Θησέα, τον λαβύρινθο, και τα κύματά του τραγουδούσαν τους Αργοναύτες, τους ήρωες του πολέμου στην Τροία κι ο Ηρόδοτος ιστορούσε πώς έπρεπε να πεθαίνουν οι Έλληνες στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα στη Σαλαμίνα στις πρώτες δεκαετίες του Ε΄ αιώνα, αντικρούοντας την περσική θεομηνία που απειλούσε την ανθρωπότητα εκείνων των καιρών. Ουρλιάζουν ότι είναι έτοιμοι και οπλισμένοι να εφορμήσουν  στην Ελλάδα. Και γνωρίζουμε, απ’ όσα μας λένε οι αδελφοί μας, πως εκεί θα την βρουν γεμάτη οι επιδρομείς, γιατί οι Ελλαδίτες  έχουν μεριμνήσει να αντιμετωπίσουν την πολεμική επίθεση. Και στα οργισμένα κύματα του αρχιπελάγους επιπλέει η βεβαιότητα ότι η πολεμοκαπηλεία θα πνιγεί στον υγρό τάφο που την αναμένει. Οπότε η προσοχή στρέφεται και πάλιν στο νοτιά. Στην Κύπρο. Και κάθε λογική πρόβλεψη προειδοποιεί πως η άγρια μανία των Τούρκων θα ξεσπάσει «ες γην εναλίαν Κύπρον», όπως και την προηγούμενη φορά. Επειδή οι κυβερνήσεις της δεν φρόντισαν να ενισχύσουν την άμυνά της. Να χαλυβδώσουν την αντίστασή της σε κάθε επιβουλή. Κι αντί να μεριμνούν για την προστασία του νησιού, έφτιαχναν λεωφόρους, ανασκάβοντας τη γη εκεί που όφειλαν να στήνουν βάσεις πυραύλων.

Ήθελαν την πατρίδα απόλεμη χώρα οι πολιτικές ιδιοφυίες μας. Ακόμα και άοπλη κατά…θεϊκή μέριμνα. Ενέπλεξαν ακόμα και τον Παντοδύναμο Θεό στις παρανοϊκές αυταπάτες τους, οι αθεόφοβοι προπαγανδιστές της γαλαντόμου εξουσίας που ακριβοπλήρωνε τα υμνολόγια των κερδοσκόπων αοιδών της. Κι ήρθαν τα «μεχμετζίκ» της εισβολής κι έκαναν πολεμικές επελάσεις και την Κύπρο γυαλιά- καρφιά. Έσβησαν από τον χάρτη Κερύνεια, Καρπασία, Αμμόχωστο, Μεσαορία, Βόρεια Λευκωσία, Πενταδάκτυλο. Και τώρα σημαδεύουν την Κύπρο πάλι με την ίδια βαρβαρική μανία. Ξέρουν τον δρόμο. Και έχουν στην τσέπη την νίκη. Το νησί τους έκανε και λεωφόρους να περνούν παντού χωρίς φόβο. Κι οι Τούρκοι ξέρουν να συντρίβουν όσους δεν μπορούν να αντισταθούν! Κι εμείς συνεχίζουμε αμέριμνοι να τραγουδούμε τον κατευνασμό. 63 χρόνια το ίδιο  τραγούδι. Και 48 τον αμανέ της παράδοσης. Εμφανίστηκαν μάλιστα αήθεις πολιτικοί αοιδοί της κλιμακωμένης παραχωρητικής τακτικής της αποχαύνωσης. Κι ο κόσμος μας περιγελά με το άσμα των σαλιγκαριών που καίγονται κι αντί να αντιστέκονται τραγουδούν. 

Καταντήσαμε περίγελως του κόσμου, γιατί αντί ν’ ανασύρουμε από τα σεντούκια τα ντουφέκια  του αγώνα, ψευτοκλαίμε και καλούμε άλλους να πολεμήσουν και να σκοτωθούν  για τα ωραία μας μάτια. Κι από τη χαράδρα του Μαχαιρά ακούγονται φωνές αγανάκτησης. Από τον Αχυρώνα κραυγές οργισμένης αντίδρασης. Από τις αγχόνες αναθεματισμοί. Από τα Κρατητήρια καταδίκες. Από τα αντάρτικα βουνά μυκτηρισμοί χλεύης. Οι νεκροί μας ελεεινολογούν για την ραγιαδίστικη κατάντια. Κι η παράδοση που αγρυπνά κτυπά την καμπάνα της εγρήγορσης που μας καλεί εν ονόματι της λογικής της ιστορικής ανάγκης να συνέλθουμε. Να αλλάξουμε γραμμή. Και επανερχόμενοι στο δρόμο του χρέους να καταστρώσουμε την αντίσταση και τα αναπετάσουμε τη σημαία της απελευθέρωσης. Της λευτεριάς. Και να ζητούμε συμπαράσταση όλων των τίμιων ανθρώπων για εκδίωξη των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων, με την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτισμένων εθνών. Μόνο έτσι θα αποκαταστήσουμε την ελληνική παράδοση και τη φήμη του Λαού που κρατούσε στα χέρια του ψηλά την τιμή του και την αξιοπρέπειά του, όπως τα χρόνια της δόξας που στο άκουσμά της οι ελεύθεροι άνθρωποι στιχουργούσαν μπαλάντες θαυμασμού  για τους ήρωές μας που καίγονταν και κραύγαζαν τη λευτεριά μέσα από τις φλόγες της σάρκας τους. 

Σε μια επίσκεψη στην Ιρλανδία με τον αείμνηστο Βία Λειβαδά, ρώτησα τον Σιων Μακστήφφεν, ηγετική μορφή του αγώνα των Ιρλανδών,  ποιον ήρωα της παγκόσμιας ιστορίας θαυμάζει και θεωρεί πρότυπο αγώνα και μου απάντησε: Τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Όταν μπήκα στο Μπρέη, στο σπίτι του Σέημους Μέρφυ, του μόνου αποδράσαντα από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας των Άγγλων, είδα να μας υποδέχονται τον Αυξεντίου και φωτογραφικές αποδόσεις αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Όσων πολεμούσαν για την αξιοπρέπεια και τη λευτεριά τους προκαλώντας τον σεβασμό και τον θαυμασμό του κόσμου. Γιατί αγωνίζονταν για την ανθρωπιά και τα ιδανικά της ζωής τους.

 Να αναστηλώσουμε τα μαρμάρινα πρότυπα των αξιών και των ιερών διεκδικήσεών μας. Και θα αναστήσουμε την αρετή που προκαλούσε τη συμπαράσταση του ελεύθερου κόσμου. Τη συμπαράσταση που βεβήλωσε η ντροπή των υποχωρήσεων και της αδιάντροπης πολιτικής του «κατευνασμού». 

*Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.