> Το εκλογικό σώμα ως βασικό κριτήριο επιλογής του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας -τον οποίο θα κληθεί να εκλέξει τον ερχόμενο Φεβρουάριο- καλό είναι να λάβει στα υπόψη του την κατοχή από μέρους του (υποψήφιου προτίμησης) μιας μαγικής ράβδου. Γιατί μ’ αυτό μπορεί να δίνονται λύσεις σε όλες τις κρίσεις και μάλιστα με τρόπο που να αφήνει άπαντες ικανοποιημένους. Και αν, ακόμα, τίθεται υπό αμφισβήτηση στην εποχή της ξερόλας που ζούμε, πάλι υπάρχει λύση την οποία μπορεί να δώσει με το μαγικό του ραβδί. Μετατροπή των ανθρώπων σε πρόβατα. Όλοι ίσοι, όμοιοι και άβουλοι χωρίς αμφισβητήσεις και ανά πάσα στιγμή σε ετοιμότητα για σφαγή. Όσο αστείο και αν ακούγεται, δυστυχώς, είναι συνάμα και τραγικό.
> Πιο κάτω παραθέτω απόσπασμα με σχολιασμό από το χρονικό του συγγραφέα Οκτάβιου Μιρμπό «Η Απεργία των Ψηφοφόρων (La Grève des électeurs)».
Ο Μιρμπό, λοιπόν, βλέπει την παγκόσμια ψηφοφορία και την προσφυγή στις εκλογές ως μια απάτη με την οποία οι κυρίαρχοι αποκτούν φτηνά τη συγκατάθεση αυτών των ίδιων που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται. Απευθυνόμενος στον μέσο ψηφοφόρο, «αυτό το σκεφτόμενο δίποδο, το προικισμένο, όπως πολλοί ισχυρίζονται, με βούληση, για να ασκεί υπερηφάνως το εκλογικό του δικαίωμα, με τη βεβαιότητα ότι εκπληρώνει το καθήκον του, εναποθέτοντας σε μια κάλπη ένα οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο, ανεξαρτήτως του αναγραφόμενου ονόματος ή κόμματος», αναλαμβάνει λοιπόν να απομυθοποιήσει, να δυσφημίσει και να απονομιμοποιήσει το υποτιθέμενο δικαίωμα ψήφου, χάρη στο οποίο οι καταπιεσμένοι δεόντως αλλοτριωμένοι και αποβλακωμένοι, επιλέγουν ελεύθερα τα ίδια τους τα αρπακτικά: «Ανάμεσα στους κλέφτες και τους δημίους του, έχει τις προτιμήσεις του και ψηφίζει υπέρ του πιο άπληστου ή του πιο αιμοδιψούς». Ή όπως λέμε σήμερα, το μη χείρον βέλτιστον. Και συνεχίζει ο Μιρμπό, «ψήφισε χθες, θα ψηφίσει αύριο, θα ψηφίζει πάντα. Τα πρόβατα οδηγούνται στο σφαγείο. Είναι σιωπηλά και δεν ελπίζουν τίποτα. Τουλάχιστον όμως δεν ψηφίζουν τον σφαγέα τους ή τον αστό που θα τα καταβροχθίσει. Πιο ζώο από τα ζώα, πιο πρόβατο από τα πρόβατα, ο ψηφοφόρος εκλέγει τον σφαγέα του και επιλέγει τον αστό του. Έκανε τις επαναστάσεις για να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα. Αντί να αποδεχθεί την ελευθερία του, ο ψηφοφόρος, στην πραγματικότητα διαλέγει έναν κύριο, που τον θαμπώνει με υποσχέσεις αδύνατες να κρατήσει και που δεν έχει την παραμικρή έγνοια για τα συμφέροντα των μεγάλων μαζών».
Αυτό είναι το πολιτικό σύστημα
>Tο κομματικό κατεστημένο σήμερα είναι αυτό που με τις πράξεις του… καθιστά ανήμπορο ένα τεράστιο ποσοστό (αποχή, λευκά και δικαιούχοι που απαξιούν να εγγραφούν στους καταλόγους) του εκλογικού σώματος να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα…
Γιατί, όπως είπε κάποτε και κάποιος λόγιος, μπορεί «η πολιτική» να «είναι η τέχνη να μοιράζεις την πίτα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας να πιστεύει ότι πήρε το καλύτερο κομμάτι», αλλά η απάντηση έρχεται από κάποιον άλλο, ο οποίος είπε πως «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Εν κατακλείδι, για να υπάρχουν καλύτερες επιλογές για τους ψηφοφόρους θα ήταν θεμιτό περισσότεροι άξιοι και ικανοί άνθρωποι να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να αναμιχθούν με τα κοινά! Είναι όμως εφικτό; Το πολιτικό σύστημα ευνοεί τέτοιες ενέργειες χωρίς να φθαρούν μέσα από αυτό;
