Μετά από δύο πενταετίες με Δημοκρατικό Συναγερμό στη διακυβέρνηση του τόπου, το μέγα ερώτημα που πρέπει να απασχολεί τον δημόσιο διάλογο, είναι το κατά πόσο η αντιπολίτευση μπορεί να είναι ο άλλος δρόμος, η εναλλακτική επιλογή για την κοινωνία. Ως υγιής ουσιαστική επιλογή του δημοκρατικού πολιτεύματος. 

Μια πολιτική πρόταση πρακτική, που να αντικατοπτρίζει τα θέλω της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Μπορεί η αντιπολίτευση ευρύτερα αλλά και πιο συγκεκριμένα τα δύο μεγάλα κόμματα να γίνουν αυτή η επιλογή; Ασφαλώς και θα μπορούσαν. Τα τελευταία χρόνια, όμως, δυσκολεύονται να το αποδείξουν… Και αυτό είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα αλλά και το στοίχημα που έχουν να κερδίσουν σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, κάνοντας την ανατροπή και διαψεύδοντας όσους διαβλέπουν μια εκλογική ήττα, εξαιτίας των επιλογών και των αποφάσεων. Μια ήττα η οποία θα σήμανε αυτόματα μία τρίτη επικράτηση του Δημοκρατικού Συναγερμού και παραμονή στην εξουσία, είτε με τον επίσημο υποψήφιο του κόμματος, τον Αβέρωφ Νεοφύτου, είτε με τον «αντάρτη» Νίκο Χριστοδουλίδη. Και το θέμα είναι ότι ο τελευταίος συζητείται από διάφορους, ως επιλογή για κόμμα, ή κόμματα της αντιπολίτευσης για να γίνει το όχημα να γίνουν τρόπον τινά εξουσία.

Το ΑΚΕΛ ως μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης σηκώνει το μεγάλο βάρος ευθύνης για όλα αυτά τα πολιτικά αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει ο χώρος της αντιπολίτευσης αλλά και η κοινωνία των πολιτών, πέραν από τον στενό κομματικό χώρο του ΔΗΣΥ. Είναι τεράστια η ευθύνη του και δυστυχώς κάποιοι αρνούνται να αντιληφθούν ότι μέσα από δράσεις και αποφάσεις τους, οδηγούν το ιστορικότερο κόμμα της Κύπρου σε μία πορεία εσωστρέφειας και το μετατρέπουν σε μια κυπριακή εκδοχή του ΚΚΕ της Ελλάδας. Διότι δεν είναι μόνο τα δέκα χρόνια μακριά από την εξουσία που έχει να επιδείξει ως κόμμα το ΑΚΕΛ, είναι γενικότερα η φθίνουσα πορεία που καταγράφει σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η εικόνα που εκπέμπει ως ένα κόμμα που δεν ξέρει τι θέλει και δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από σύνδρομα και πολιτικές που το έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση πραγμάτων. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα οι προηγούμενες προεδρικές εκλογές, με τον Σταύρο Μαλά, να καταγράφει ποσοστά πέραν του 30% στον πρώτο γύρο και τρία χρόνια μετά στις βουλευτικές εκλογές το κόμμα να βουλιάζει στα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας του. Και ναι, μείωση ποσοστών κατέγραψε και ο ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ και οι Οικολόγοι και όλα τα παλαιά κόμματα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι, ούτε παρηγορητικό. Ο Συναγερμός είναι δέκα χρόνια εξουσία, φορτωμένος με όλες τις κατηγορίες, τα σκάνδαλα διαφοράς της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Το ΔΗΚΟ είχε να διαχειριστεί τη δημιουργία της ΔΗΠΑ, η ΕΔΕΚ τα εσωκομματικά της και οι Οικολόγοι είναι μια πάνω και μια κάτω. Το ΑΚΕΛ όμως;

Σε άλλες εποχές, υπό αυτά τα δεδομένα, το κόμμα της Αριστεράς θα άγγιζε ποσοστά του 35%. Σήμερα συζητούμε για το εάν μπορεί να βρει υποψήφιο για να περάσει στον β΄ γύρο.

Η συνεργασία του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ ήταν και είναι μονόδρομος σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση για την αντιπολίτευση, εάν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν μία ουσιαστική πολιτική πρόταση αλλαγής. Και είναι αδιανόητο το πώς έφτασαν σήμερα στο παρά πέντε της επισημοποίησης του διαφαινόμενου ναυαγίου της προσπάθειας, για να αντιληφθούν ότι δεν έχουν επιλογές για κοινό υποψήφιο. Ε, καλά, τόσο καιρό γιατί δεν φρόντισαν να βρουν κάποιον, εάν ήθελαν πραγματικά συνεργασία; Μήπως περίμεναν να πέσει από τον ουρανό; Οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες από την αρχή. Είτε θα πάνε με μια εξ αυτών, ή απλά δεν θα προχωρήσουν. Αλλά το τραγικό της ιστορίας είναι και η ανάλυση των δεδομένων που κάνουν ορισμένα κομματικά στελέχη τους, μιλώντας για συνεργασία β’ γύρου. Ε, καλά, πόσο σίγουροι μπορεί να είναι ότι ο υποψήφιος είτε του ενός είτε του άλλου θα είναι στον β΄ γύρο; Και αν το ΔΗΚΟ επιλέξει να στηρίξει Χριστοδουλίδη, πώς θα υπάρξει συνεργασία με το ΑΚΕΛ και τι θα πράξει το κόμμα της Αριστεράς σε αυτό το σενάριο; Και ποια αλλαγή θα εκπληρώσει το ΔΗΚΟ στηρίζοντας έναν υπουργό της Κυβέρνησης Αναστασιάδη; Και πώς θα στηρίξουν μια προεκλογική ΔΗΚΟϊκά στελέχη, όταν θα βγαίνουν να κατηγορούν για σκανδαλώδεις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου μιας «Κυβέρνησης διαφθοράς», όπως τη χαρακτηρίζουν, στηρίζοντας έναν υποψήφιο που συμμετείχε σε αυτή για 9 χρόνια και τα τελευταία τέσσερα ήταν και μέρος της λήψης αποφάσεων;

Η εβδομάδα αυτή είναι μια τελευταία ευκαιρία και για το ΑΚΕΛ και για το ΔΗΚΟ. Είτε θα κάνουν την υπέρβαση για τη συνεργασία, είτε θα τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του παραμένοντας εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδά του και κρατώντας δέσμιο των δικών τους επιλογών και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που απαιτεί μια άλλη επιλογή…