Πέρασε και φέτος η πιο περήφανη μέρα στην ιστορία του χρυσοπράσινου φύλλου. «Σπουδαία» και φέτος ήτανε. Φόρεσαν οι επίσημοι τα καλύτερα κουστούμια τους. Έσπευσαν σε ναούς να πάρουν θέση στην πρώτη σειρά. Μερικοί έβγαλαν και λόγο. Άλλοι φρόντισαν να έχουν έτοιμη τη δήλωση που θα έκαναν αν τους προσέγγιζαν οι κάμερες. Πόσο τις λατρεύουν κάποιοι! Ολόκληρες καριέρες και παχυλοί μισθοί κρέμονται από δαύτες… Οι πιο απαιτητικοί δεν περιορίστηκαν στους ναούς. Πήγαν και στα ιερά μνήματα. Ναι, εκείνα που έχουν ακόμη σε μια γωνιά των Φυλακών. Εκεί τους έθαψαν για να τους κρύψουν οι Άγγλοι. Έτρεμαν να τους θάψουν σε κανονικό κοιμητήριο. Έτρεμαν την οργή του λαού. 

Χθες, τι παράξενο; Είχε περισσότερους. Όχι απλούς πολίτες. Κάτι τέτοιο θα ήταν ευλογία. Εκείνες οι κουστουμαρισμένες πολιτικές φιγούρες ήσαν σε αφθονία. Εντυπωσιακό. Ήταν και κάποιοι… ηγέτες. Άλλες χρονιές δεν πήγαιναν. Έστελναν παρατρεχάμενους τους. Φέτος, δήλωσαν παρόντες. Βλέπετε, σε 10 μήνες έχουμε προεδρικές εκλογές. Μην τους βάλουν απουσία… Κάτι τέτοιο, ενδεχομένως, θα είχε κόστος μια χούφτα ψήφους. Και ακόμη και για μια ψήφο είναι ικανοί να έρπουν…

Αποθέωση της υποκρισίας. Η συνήθης πλαστή βιτρίνα των πολιτικών. Μοστράρουν την εθνική «υπερηφάνειά» τους μερικές φορές το χρόνο. Αυτήν την οποία βιάζουν ασυστόλως όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Με συμπεριφορές ποταπές. Χωρίς ίχνος από τα χαρακτηριστικά εκείνων, που υποτίθεται ότι τιμούν. Αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα τις βουλές των ξένων. Τι κρίμα; Κάθε 1η τ’ Απρίλη, κατάντησε η εκδήλωση στον ιερό εκείνο χώρο να ισοδυναμεί με βεβήλωση. Πώς δεν σηκώνονται οι ήρωες να ουρλιάξουν από οργή, ένας Θεός το ξέρει.

Η πραγματική τελετή για εκείνο το έπος, που υποχρέωσε όλους σε αυτό τον πλανήτη να υποκλιθούν στη λεβεντιά, την παλληκαριά και τον ηρωισμό αυτού του μικρού τόπου, έπαψε πριν πολλά χρόνια να γίνεται εκεί όπου πηγαίνουν οι ηγετίσκοι. Πλέον, οι αετοί συγκεντρώνονται νύκτα. Στην Πλατεία Ελευθερίας. Όταν τα φώτα των σπιτιών σβήσουν. Όταν οι άνθρωποι δεν κυκλοφοράνε πια. Παρών και ο φλογερός ρασοφόρος, Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου. Εκείνος, που με τον πύρινο λόγο του, στράτευε τον ανθό των νέων. Τους μετέτρεπε από μαθητές και εργάτες σε αντάρτες με καρδιά λιονταριού. 

Οι τελετές εκεί κάθε Πρωταπριλιά, είναι σεμνές. Χωρίς δοξασίες. Χωρίς φανφάρες. Κυρίως, χωρίς υποκρισία. Οι αετοί γνωρίζουν πλέον την οικτρή αλήθεια. Τι ακολούθησε τις θυσίες τους. Ότι μόλις μερικά χρόνια μετά, πολλοί «σφάχτηκαν» για τα λάφυρα της εξουσίας. Η διχόνοια για τα οφίκια, έφτασε στο σημείο μερικοί να ανοίξουν την κερκόπορτα, με αποτέλεσμα να χαθεί η μισή πατρίδα. Όποιος τύχει να βρεθεί εκεί, θα δει τα μάτια του Ζάκου, του Λένα και του Πατάτσου να βουρκώνουν.

Γνωρίζουν ότι στα χρόνια που ακολούθησαν, οι ηγετίσκοι και ένα σωρό άψυχοι πολιτικοί, αντί να επικεντρωθούν στο πώς θα ξανακερδίσουμε τη μισή μας πατρίδα, θεοποίησαν τον πλούτο. Με αποτέλεσμα να καταποντιστεί και η υπόλοιπη μισή πατρίδα. Συμβιβάστηκαν με την κατοχή. Κατρακύλησαν στο βούρκο της διαφθοράς. Όποιος τύχει να βρεθεί σε αυτές τις «ιερές» τελετές, θα δει από τα μάτια του Καραολή, του Δράκου και του Πίττα, να κυλάνε δάκρυα…

Και αν σε αυτά τα ποταπά, έχουν τη δύναμη ακόμη να συγκρατούν τον πόνο και την οργή τους, υπάρχει κάτι άλλο το οποίο δεν αντέχεται. Γνωρίζουν πια, ξεκάθαρα, ότι ο αγώνας τους με στόχο να λυτρωθεί η γλυκιά πατρίδα από το ζυγό των Εγγλέζων, δεν ευοδώθηκε. Γνωρίζουν πια, καθαρά και ξάστερα, ότι η περιβόητη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν λύτρωσε αυτό τον τόπο από τους αποικιοκράτες. Φρόντισαν οι τύποι με τα κοστούμια να μας κρατάνε όμηρους. Με έμμεσο τρόπο βεβαίως. Δεν το παραδέχονται. Αυτή, όμως, είναι η πικρή αλήθεια. Πολιτικά, φρόντισαν οι Βρετανοί να μας κρατήσουν εγκλωβισμένους στην περιβόητη σφαίρα επιρροής τους. Όποιος βρεθεί σε μια από αυτές τις τελετές, θα δει τον Γιάλλουρο, τον Κατελάρη και τον Τσιάρτα να κλαίνε γοερά. 

Η σύνθεση πόνου και οργής των Αθανάτων, όμως, δεν σταματά μέχρι εδώ. Δεν είναι μόνο το ότι γνωρίζουν πως οι Βρετανοί φρόντισαν μέσα από τις συνθήκες και τις συμφωνίες, που εξόκειλαν την πορεία από τον αρχικό προορισμό, να εδραιώσουν την παρουσία τους στο νησί εσαεί. Τουλάχιστον, κατά νομικό τρόπο. Βλέπουν ότι συνεχίζουν να «εμβολιάζουν» κατά το δοκούν τα όποια σχέδια λύσης. Πάντοτε με γνώμονα πώς να μην ενοχληθούν τα δικά τους συμφέροντα. Πάντοτε με προσανατολισμό στο πώς θα διατηρηθούν οι προστριβές μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Πώς θα υπάρχουν αναμμένες φλόγες. Έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή να υπάρχει κίνδυνος να πυροδοτηθεί νέα καταστροφική έκρηξη. Αντιλαμβάνονται ακόμη ότι και οικονομικά φρόντισαν να μας κρατάνε ομήρους. Βλέπετε, αν μας κόψουν τον τουρισμό θα πτωχεύσουμε! 

Βλέπουν και τους ηγετίσκους, όλων των αποχρώσεων, να σπεύδουν να υποβάλουν τα σέβη τους στο Λονδίνο. Όποιος τύχει να παραβρεθεί σε μια τέτοια αγνή εκδήλωση από την οποία ξεχειλίζει ο πατριωτισμός, θα δει τον Μαυρομμάτη, τον Κάρυο και τον Σαμάρα να σπαράζουν από τον πόνο. 

Κάπως έτσι εξελίχθηκε και η ψεσινή τελετή. Μέχρι τη στιγμή που ο ρασοφόρος στρατολόγος τους έδειξε μερικές χθεσινές φωτογραφίες από τα Φυλακισμένα Μνήματα. Μετά που έφυγαν οι θεατρίνοι. Λίγα παιδιά, που τοποθετούσαν λουλούδια στους σταυρούς των τάφων. Και στα ηρωικά κελιά. Τότε, τα δάκρυα χάθηκαν. Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη τους και οι αετοί πέταξαν ψηλά και έφυγαν. Ήταν η ελπίδα…

[email protected]