Η παρουσίαση του βιβλίου του πρώην προέδρου της κυπριακής Βουλής, Γιαννάκη Ομήρου, «Καταγραφή», έστειλε μηνύματα. Ακόμη περισσότερα μηνύματα στέλλουν οι μαρτυρίες του Πάφιου πολιτικού. Ιδιαίτερα οι καταγραφές του για όσα έγιναν με την παραγγελία των ρωσικών πυραύλων S-300, τις διαπραγματεύσεις, τη στάση της Αθήνας. Και συνακόλουθα των ημεδαπών πολιτικών δυνάμεων που μέχρι και σήμερα φορτώνουν συνολικά την ευθύνη στον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκο Κληρίδη. 

    Δεν άκουσαν πολλοί τον πανεπιστημιακό δρα Γιώργο Γιωργή, ο οποίος παρουσίασε το βιβλίο του Γ. Ομήρου, έναν άνθρωπο που δεν ήταν κληριδικός, να του απονέμει τον τίτλο ΑΞΙΟΣ. Άξιος για όσα ο τότε Πρόεδρος κατέθεσε σε εκείνη τη συνεδρία στο Μαξίμου, με αποδέχτη τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Δεν τον άκουσαν ούτε οι συναγερμικοί που συχνά-πυκνά επικαλούνται τον Κληρίδη ως την πολιτική τους πυξίδα, γιατί δεν ήταν εκεί.  Είπε ότι δεν ήταν ψήφισε ποτέ Κληρίδη ανκαι τον διόρισε δύο φορές, εναντιώθηκε στη μετονομασία του αεροδρομίου Λάρνακας σε Γλαύκος Κληρίδης, αλλά όταν διάβασε τα σημειώματα του Γ. Ομήρου για τη στάση του απέναντι στον Έλληνα Πρωθυπουργό, ανεφώνησε ΑΞΙΟΣ. Ο δρ Γιωργής σημείωσε ότι η καταγραφή της συζήτησης θυμίζει σελίδες από τον Θουκυδίδη και τον δραματικό διάλογο Αθηναίων και Μηλίων. Μίλησε για την ισχυρή μητρόπολη που επέβαλε στην ανίσχυρη Κύπρο τη θέλησή της. Και παρέθεσε από το βιβλίο Ομήρου ότι ο Κληρίδης δεν δίστασε να απευθύνει στο Σημίτη τον πικρό λόγο: «Κύριε Πρωθυπουργέ

    Το 1967 μία άλλη ελληνική κυβέρνηση, μη δημοκρατική, απέσυρε τη μεραρχία από την Κύπρο και την άφησε γυμνή. Το 1974 μία άλλη κυβέρνηση, δημοκρατική, εγκατέλειψε την Κύπρο ανυπεράσπιστη στον δεύτερο Αττίλα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι θα συμβεί το ίδιο και τώρα. Θέλω να υπογραμμίσω ότι κινδυνεύει το γόητρο και η υπόσταση του μετώπου Κύπρου – Ελλάδας, το οποίο κτίσαμε με μόχθο. Προσωπικά δεν με ενοχλεί το πολιτικό κόστος, διότι δεν θα είμαι υποψήφιος για την Προεδρία. Όμως με φοβίζει το κλίμα που θα δημιουργηθεί μέσα στον Κυπριακό Ελληνισμό».

    Ο Κληρίδης γύρισε στην Κύπρο και με τη στάση του δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν ρήγματα στις σχέσεις με την Αθήνα. Διόλου τυχαίο που ο Κώστας Σημίτης εκμυστηρεύθηκε πως ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ο μόνος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον οποίο μπορούσε να συζητά άνετα, χωρίς να έχει έγνοια ότι θα γίνουν διαρροές… Καλό θα ήταν να τα έχουν όλα αυτά υπόψη τους, όσοι τον θεωρούν πολιτικό τους Νέστορα. Ποτέ δεν έπαιξε επικοινωνιακά με αυτά τα ζητήματα ούτε και επεδίωξε να δικαιωθεί ενοχοποιώντας την Αθήνα και τον Σημίτη…  Καλό θα ήταν να μαθαίνουν και όσοι βρίσκονται στην αντιπολίτευση και εξακολουθούν να ρίχνουν πέτρες στον Κληρίδη, με κάθε ευκαιρία, είτε για πυραυλολογία ή για ενδοτισμό. Να βάλουν στο μυαλό τους όλες αυτές τις μαρτυρίες και οι δικοί του που θεωρούν ότι συνεχίζουν το έργο του με το να σκύβουν το κεφάλι στις κάθε λογής παραγγελίες και σχεδιασμούς ξένων. Γιατί ο Κληρίδης ήξερε να διαπραγματευθεί αλλά και να σηκώσει προσωπικά το πολιτικό κόστος για να αποφευχθεί μεγαλύτερη ζημιά…

    Το πώς πολιτεύθηκε σε μια πολύ κρίσιμη φάση για την Κύπρο, δεν το κατέγραψε κάποιος δικός του πολιτικός, αλλά ένας ΕΔΕΚίτης που δεν δίστασε, ανκαι γνώριζε από πρώτο χέρι, να παραιτηθεί από υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Κληρίδη, για αθέτηση δεσμεύσεων από τον τότε Πρόεδρο αφού δεν ήρθαν οι ρωσικοί πύραυλοι ποτέ στην Κύπρο.

    Και να μην προσπερνούμε έτσι μια ακόμη μαρτυρία που καταγράφει ο Γ. Ομήρου και αφορά επίσκεψη του Απόστολου Κακλαμάνη στην Κύπρο, ο οποίος του έθεσε θέμα ακύρωσης της άφιξης των πυραύλων: «Μου είπε, τότε, χωρίς υπονοούμενα και περιστροφές: “Γιαννάκη, η Κύπρος δεν μπορεί να μετατρέπεται κάθε μερικά χρόνια σε κρεατομηχανή και να χάνονται άδικα χιλιάδες άνθρωποι. Αν ο Κληρίδης δεν το αντιλαμβάνεται, πρέπει να τον κάνετε να το αντιληφθεί. Και πρέπει να εξηγήσεις και στον Βάσο [Λυσσαρίδη] τους κινδύνους από την έλευση των ρωσικών πυραύλων”. Απάντησα ότι δεν ήταν δυνατό να γίνει μια τέτοια υποχώρηση και ότι η Τουρκία δεν ενομιμοποιείτο να αντιδράσει στρατιωτικά για την έλευση στην Κύπρο ενός καθαρά αμυντικού οπλικού συστήματος. Δεν έδειξε να πείθεται. Ήταν πλέον φανερό ότι η Αθήνα, με την επίσκεψη του Κακλαμάνη στην Κύπρο, είχε αρχίσει να προετοιμάζει τη στροφή προς την υποχώρηση».

    Κρατώ το κλείσιμο από την παρουσίαση του βιβλίου από τον δρα Γιωργή: «Δεν ξέρω πόσο σημαντικό θα είναι το βιβλίο του Γιαννάκη Ομήρου για την Ιστορία της Κύπρου. Αξίζει όμως και είναι πολύτιμο και μόνο για όσα γράφει σ’ αυτές τις σελίδες. Μια καταγραφή με τόλμη και ειλικρίνεια». 

    Για να σωθεί τούτος ο τόπος είναι πέρα για πέρα αναγκαίο να αλλάξουμε κουλτούρα και συμπεριφορές. Και οι διοικούντες και οι διοικούμενοι… Και στα μικρά και στα μεγάλα.