Όταν ψηφιζόταν πριν ένα χρόνο η νομοθεσία φιλική προς τα παιδιά-παραβάτες, σχεδόν πανηγυρίζαμε ότι λύσαμε το πρόβλημα με τη νεανική παραβατικότητα. Δεν μας είπε κανένας τι γίνεται όμως με την πρόληψη και πώς θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μην εμπλακούν σε παραβατικές πράξεις.

Με αφορμή δυο πρόσφατα περιστατικά, πρέπει να προβληματιστούν οι αρμόδιοι για το πού πάμε. Πρώτα ήταν η περίπτωση των δυο ανήλικων κοριτσιών στη Λεμεσό, που μπλέχτηκαν με τα ναρκωτικά. Οι δυο αδελφές είχαν προσεγγιστεί από Ινδό ντίλερ και έκαναν χρήση μεθαμφεταμίνης (crystal ice) γεγονός που έστειλε τη μια, μόλις 13 ετών, στο νοσοκομείο. Τώρα πώς μπλέχτηκαν δυο ανήλικα κορίτσια στα ναρκωτικά σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, πρέπει να προβληματίσει όλους. Οικογένεια, σχολείο, περιβάλλον, αστυνομία και την κοινωνία ευρύτερα. Γιατί το να κάνουν χρήση ναρκωτικών και, μάλιστα, από τα πλέον επικίνδυνα, δυο ανήλικες, σημαίνει ότι τα αντανακλαστικά μας δεν είναι καλά. Σημαίνει ότι κάποιοι δεν έπαιρναν τα μηνύματα που ενδεχομένως να έστελλαν αυτά τα δυο παιδιά και μας έπιασαν όλους ως κοινωνία, στον ύπνο του δικαίου. 

Δεν είναι ώρα να κατηγορήσουμε κανένα, εξάλλου δεν θα βοηθούσε σε οτιδήποτε. Είναι όμως ώρα να δούμε τα μάτια των παιδιών μας. 

Το ν’ αρχίσουν έξι ανήλικες μαθήτριες να πίνουν ουίσκι στο σχολείο τους την ώρα του διαλείμματος, δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα. Πώς πέρασαν το ουίσκι στο σχολείο, πώς σκέφτηκαν να πάρουν αλκοόλ, πού το βρήκαν, αν το αγόρασαν ποιος τους το πούλησε αφού απαγορεύεται και όλα τα συναφή. Εδώ ευθύνη έχει πρώτιστα το σχολείο και μετά όλοι οι άλλοι. 

Μπορεί στο συγκεκριμένο σχολείο να υπάρχουν συχνά κρούσματα παραβατικότητας, όμως, δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο. Σημαίνει ότι κανένας δεν μίλησε στα παιδιά για τις επιπτώσεις από το αλκοόλ, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά και ό,τι άλλο βλαβερό υπάρχει και κυκλοφορεί. 

Από την άλλη, όταν η Αρχή κατά των Εξαρτήσεων ανακοινώνει μετά από έρευνες τα ποσοστά των νέων και κυρίως των μαθητών που είναι μπλεγμένοι στα ναρκωτικά, ή κάνουν χρήση αλκοόλ ή καπνίζουν, ουδείς δίνει σημασία. Τα ποσοστά αυτά είναι από τα πιο ψηλά και το χειρότερο είναι πως δείχνουν ανοδική τάση. Πρέπει οι ειδικοί, και δόξα σοι ο Θεός ο τόπος μας είναι γεμάτος από τέτοιους, να κάτσουν και να αναλύσουν τα στοιχεία αυτά και να προτείνουν δράσεις στις σχολικές μονάδες για τα όσα πρέπει να γίνουν ώστε να κρατηθούν τα παιδιά μας μακριά από τέτοιες ουσίες. 

Όταν μαθητές κάνουν μπούλιγνκ σε ένα συμμαθητή τους χωρίς να υπάρχει αντίδραση από κανέναν, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και όταν φτάνουμε στην τραγωδία, περιοριζόμαστε στο να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα. Δεν φτάνει μόνο να ψηφίζουμε νόμους φιλικούς προς τα παιδιά. Πρέπει να κάνουμε το αυτονόητο: Να τ’ ακούμε, όπως είπε και η Νικολέτα προχθές, με αφορμή τα μέτρα που λήφθηκαν για την πανδημία, τα οποία είχαν επιπτώσεις στα παιδιά χωρίς να ρωτηθούν. Να τ’ ακούμε έστω κι αν δεν μιλούν, γιατί ακόμα και η σιωπή τους λέει πολλά.