Τι εποχές ζούμε! Αλλοπρόσαλλες. Σχιζοφρενικές, ορθότερα. Διάβαζα χτες άρθρο ενός καθ’ ομολογία του, μετανοημένου εοκαβητατζή και χρόνια βουλευτή του ΔΗΣΥ, ο οποίος υποστήριζε με σιγουριά (ή, με μίσος, δεν κατάλαβα) ότι όλοι οι ακραίοι εθνικιστές, που αυτοαποκαλούνται κεντρώοι, συνασπίζονται γύρω από το πρόσωπο του Νίκου Χριστοδουλίδη. Πώς καταντήσαμε σε αυτή την πολιτική αχρειότητα, διερωτάται και προσπαθεί να απαντήσει. Να διερωτούνται και να απαντούν οι νεότεροι, είναι λογικό, αλλά να δίνουν απαντήσεις αυτοί που τα έκαναν είναι η σχιζοφρένεια των καιρών μας.
Στη διπλανή σελίδα, ένας άλλος αρθρογράφος, λέει ότι ο Χριστοδουλίδης κατάφερε να απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας χωρίς θέσεις, χωρίς προτάσεις… Ο ένας λέει ότι συνασπίζει τους εθνικιστές, ο άλλος ότι δεν έχει θέσεις.
Αλλά, αν ο Χριστοδουλίδης παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή στις δημοσκοπήσεις με ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ τα κόμματα μάλλον πρέπει να αναζητηθεί ερμηνεία στην τάση της κοινής γνώμης κι όχι στα κομματικά στεγανά. Που συνεχίζουν να παρουσιάζουν την όποια δημοφιλία του ως να κάνει ο ίδιος κάτι λάθος. Αφού ο στόχος του είναι να κερδίσει τις εκλογές και μέχρι τώρα «απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας» δεν μπορεί να ερμηνεύεται αρνητικά για τον ίδιο. Πρέπει να ανησυχήσει, δηλαδή, επειδή «απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας»;
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι το κατάντημα της πολιτικής αχρειότητας ανήκει εξ ολοκλήρου στα κόμματα. Γι’ αυτό και η κοινή γνώμη στρέφεται στον Χριστοδουλίδη χωρίς να χρειάζεται να ακούσει τις θέσεις και τις προτάσεις του. Δεν την ενδιαφέρει. Μπούχτισε από τις θέσεις και τις προτάσεις των υπολοίπων και ελπίζει σε κάτι καινούργιο το οποίο δεν αναμένει απο τα κόμματα. Δυστυχώς. Διότι, χωρίς υγιή κόμματα δεν υπάρχει υγιής δημοκρατία. Όταν εμφανιστεί δημοσίως ως υποψήφιος ο Χριστοδουλίδης, θα κριθεί κι αυτός, πιθανόν να χάσει «οπαδούς», πιθανό να κερδίσει άλλους, αλλά τώρα το μήνυμα της αηδίας προς τα κόμματα είναι κατηγορηματικό. Και δεν αφορά ειδικά τα πρόσωπα που πλασάρουν τα κομματικά επιτελεία ή τους πολιτικούς αρχηγούς ή τα προβεβλημένα κομματικά στελέχη. Αφορά όλη την κομματική δράση, τα αποτελέσματα της κομματικής διαχείρισης που πέφτουν στα κεφάλια των πολιτών. Για την οικονομία, για τα αδιέξοδα στο Κυπριακό, για τα παίγνια προς τις προεδρικές εκλογές, τις καταχρήσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα ρουσφέτια, τις κοκορομαχίες, τη λασπολογία, την ανευθυνότητα, τον κομματικό ή και τον ιδεολογικό φανατισμό.
Ακόμα κι αν ο Χριστοδουλίδης αποτύχει να εκλεγεί, το μήνυμα της κοινής γνώμης είναι σαφές. Και είναι η συνέχεια της απογοητευτικής αποχής, που εμφανίζεται όλο και πιο αυξημένη σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά ουδέποτε επηρέασε τις κομματικές ηγεσίες για να προσφέρουν κάτι καινούργιο, άλλη γλώσσα, άλλη πολιτική. Απογοητεύονται, δήθεν, το βράδυ των εκλογών από την αποχή και την επόμενη μέρα επανέρχονται στα ίδια.
Όπως ακριβώς και το άρθρο, που ανέφερα στην αρχή, που μιλά για πολιτική αχρειότητα, διότι, λέει, οδηγηθήκαμε στο κατάντημα ο Αναστασιάδης να επιλέγει ως τον πιο στενό του συνεργάτη έναν άνθρωπο που θα ακολουθούσε πολιτικές στα εθνικά θέματα «που θα τον καθιστούσαν το ίνδαλμα του κάθε απορριπτικού». Ε, αυτό είναι πράγματι πολιτική αχρειότητα! Το ψέμα, που αναγνωρίζει ο κόσμος, είναι ότι ο Χριστοδουλίδης ακολουθούσε δικές του πολιτικές, ενώ οι πολιτικές είναι του Προέδρου, και ότι είναι ξαφνικά ίνδαλμα των απορριπτικών και των ακραίων εθνικιστών, ενώ όταν ήταν «δικός τους» ήταν μια χαρά άνθρωπος.
Τους ακούει ο κόσμος και περισσότερο στρέφεται προς τον Χριστοδουλίδη, ή, έστω, περισσότερο απομακρύνεται από τα κόμματα. Διότι δεν πήραν χαμπάρι τι σκέφτεται ο κόσμος. Νομίζουν ότι μπορούν να τον κοροϊδεύουν για πάντα. Ακόμα κι αυτή η ανοησία να χαρακτηρίζουν «ακραίους εθνικιστές» όσους συνεχίζουν να μιλούν για την ελευθερία της πατρίδας τους, όσους συνεχίζουν να αρνούνται να δεχθούν ότι είναι συμβιβασμός να παραδώσουμε την Κύπρο στην Τουρκία, η κοινή γνώμη δεν το συμμερίζεται, τους ακούει και γελά. Διότι, το λένε αυτοί, που εντελώς από την άλλη πλευρά της ιστορίας, έδρασαν δεκαετίες για τον δήθεν συμβιβασμό και η πολιτική τους δράση και φιλοσοφία έφερε την Κύπρο πιο κοντά από ποτέ στη νομιμοποίηση της κατοχής και στην τουρκοποίηση. Ε, πάει πολύ να ζητούν και τα ρέστα!
