Καρίν Ζαν-Πιέρ, 44, Γαλλο-Αμερικανίδα (γεννήθηκε στην γαλλική Μαρτινίκα από Αϊτιανούς γονείς – μητέρα κατ’ οίκον νοσηλεύτρια, πατέρα ταξιτζή), οργανώτρια πολιτικών εκδηλώσεων, ακτιβίστρια, πολιτική αναλύτρια, είναι πλέον και η πρώτη μαύρη  και ομοφυλόφιλη Εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου.  Έκανε λαμπρές σπουδές στην Σχολή Διεθνούς και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στο οποίο παραμένει ως λέκτορας στο ίδιο αντικείμενο. Με την αποφοίτησή της εργάστηκε ως διευθύντρια νομικών και οικονομικών θεμάτων του Δήμου της Νέας Υόρκης. 

Η πρώτη άμεση ανάμιξή της στην πολιτική, ήταν το 2008 όταν της ανατέθηκε η ευθύνη της πρώτης προεκλογικής καμπάνιας του Μπαράκ Ομπάμα για την Προεδρία, στην νοτιοανατολική περιφέρεια της χώρας. Πιο πρόσφατα ήταν υπεύθυνη της εκστρατείας της Κάμαλα Χάρις για το αξίωμα της Αντιπροέδρου των ΗΠΑ. 

Από το 2020 η Ζαν-Πιέρ ζει στην Ουάσιγκτον με την σύντροφό της, δημοσιογράφο του CNN Σουζάν Μαλβό, και την κόρη της. Σε παλιότερη συνέντευξή της σχετικά με την δουλειά της ως ανοικτά γκέϊ στέλεχος του Λευκού Οίκου επί Ομπάμα, είπε: «Το καταπληκτικό είναι ότι εκεί, είμαι απλώς ένα από αρκετά  ομοφυλόφιλα άτομα. Ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν προσλάμβανε  όμως γκέϊ προσωπικό. Προσλάμβανε άτομα με γνώσεις και εμπειρία, που απλώς κάποια από αυτά έτυχε να είναι LGBT». 

Την προαγωγή της Ζαν-Πιέρ από Αναπληρώτρια Εκπρόσωπο ανακοίνωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος Μπάϊντεν την Πέμπτη. Θα αντικαταστήσει στις 14 Μαΐου την ελληνικής καταγωγής, από πατέρα, Τζεν Ψάκη, 43, που αναμένεται να αναλάβει εκπομπή στην τηλεόραση του MSNBC. Από το 2017 έως το 2020 έκανε πολιτικά σχόλια στο CNN. Ο Μπάϊντεν έπλεξε το εγκώμιό της, λέγοντας ότι έθεσε τις προδιαγραφές για την επιστροφή της αξιοπρέπειας και του σεβασμού στην αίθουσα ενημέρωσης (Briefing Room) του Λευκού Οίκου. 

> Ίσως αναρωτηθεί κάποιος γιατί δίδω στην στήλη μου σήμερα τόση έκταση σε ένα πρόσωπο που ίσως και να μην πολύ-ενδιαφέρει τον μέσο αναγνώστη της Κύπρου;  Εκτός του ότι θεωρώ πως η θέση του/της Εκπροσώπου Τύπου στον Λευκό Οίκο είναι μια σημαντική και ενδιαφέρουσα θέση, από πολλές πλευρές, κάνω αναπόφευκτες συγκρίσεις με τα δικά μας. Και, πέρα από την μελαγχολία που αυτές οι συγκρίσεις μου γεννούν, ταυτόχρονα προσπαθώ να υποδείξω, με την μικρή δύναμη που διαθέτω από αυτήν την γωνιά που μου έχει εμπιστευτεί ο «Φ», να ρίξω μερικές ιδέες στο τραπέζι, με την ελπίδα κάπου να κολλήσουν!

Κατ’ αρχάς, εκλογές έρχονται! Και πάλι θα ακούσουμε πολλά για την ανάδειξη γυναικών σε υπεύθυνες θέσεις. Ήδη, διάβασα αυτές τις μέρες και κάποιες … ποσοστώσεις από τον κ. Νεοφύτου. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις του, και πιστεύω ότι είναι πράγματι, γενικά, είμαι εναντίον των ποσοστώσεων. Όπως διαβάσατε πριν από την κα. Ζαν-Πιέρ, ο Ομπάμα δεν προσλάμβανε κάποιον επειδή είναι άνδρας, γυναίκα ή γκέϊ, αλλά για τις σπουδές, τις γνώσεις, τις επαγγελματικές εμπειρίες και (όπως ξέρουμε) για την ηθική τους.

Έχουμε κάνει βήματα, αναπόφευκτα. Θέλουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα. Εάν καταφέρουμε να βγάλουμε από το μυαλό μας τα στερεότυπα, αν μπορέσουμε να θέσουμε τα σωστά κριτήρια (που και αυτό θέλει ικανότητα, όραμα και υπέρβαση), και αυτά να τα υπηρετήσουμε κατά γράμμα, δεν θα έχει κανένα νόημα πια να μετράμε «πόσοι άνδρες, πόσες γυναίκες, πόσοι LGBT, πόσοι δικοί μας, πόσοι θα φέρουν ψήφους, πόσοι θα φέρουν δουλειές, κλπ…»

ΥΓ: Σε κάποιο ελληνικό site διάβασα το σχετικό θέμα με τίτλο «Άρωμα Γυναίκας στον Λευκό Οίκο». Ατυχέστατος. Στερεότυπος! Είναι αυτό ακριβώς που προσπαθώ να πω «τόση ώρα»:  Ότι το πρόβλημά μας δεν είναι το «άρωμα», αλλά το «πρόσωπο» που το φορεί, και η «αύρα» που εκπέμπει…

(*) Τώρα, ο Μπάϊντεν, και πριν από αυτόν ο Ομπάμα.