Είναι θλιβερό να βλέπεις πολιτικούς, που αναλαμβάνουν την ηγεσία ενός κόμματος, να λειτουργούν με νοοτροπίες κάθε πολιτικής παλιατζούρας. Αντί να εμφυσήσουν νέο αέρα, νέο τρόπο σκέψης και νέα νοοτροπία. Παρακολουθούσα χθες τον Στέφανο Στεφάνου πώς πάσχιζε να δικαιολογήσει την επιλογή του Ανδρέα Μαυρογιάννη. Πώς να την εμφανίσει ως επιλογή με προοπτική. Ακούσαμε μια συνέντευξή του στην οποία εξέφραζε την πρόθεση να παραιτηθεί αφού στο Κυπριακό δεν υπήρχαν εξελίξεις, έλεγε. Είδαμε που είπε ότι θα τον ενδιέφερε η προεδρία της Δημοκρατίας αν κάποιο κόμμα τον στήριζε και τον εντάξαμε στις διαδικασίες μας, πρόσθεσε. Αν αυτό που περιέγραψε ο κ. Στεφάνου, αποτελεί τεκμήριο σοβαρότητας για την ηγεσία ενός κόμματος, ας το κρίνει ο καθένας. Το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα να αναζητά υποψήφιο Πρόεδρο από τις συνεντεύξεις πολιτικών προσώπων, οκτώ μήνες πριν από τις εκλογές.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ είχε ενώπιον της τρεις επιλογές. Να διεκδικήσει τις εκλογές με κοινό υποψήφιο με το ΔΗΚΟ ή και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Να διεκδικήσει τις εκλογές με δικό του κομματικό υποψήφιο. Να διεκδικήσει τις εκλογές μόνο του με ανεξάρτητο υποψήφιο. Από την στιγμή που απέρριψε την πρώτη επιλογή επειδή δεν ήθελε να υποστηρίξει τον Παπαδόπουλο στον οποίο επέμενε το ΔΗΚΟ, οι άλλες δύο επιλογές υποβαθμίζουν την στόχευση στο να περάσει ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ στο δεύτερο γύρο και να ηττηθεί «αξιοπρεπώς».
Αυτό ισχύει επειδή (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν πως ένας ανεξάρτητος και χωρίς κομματική στήριξη υποψήφιος (Χριστοδουλίδης) δύναται να προσελκύσει ψηφοφόρους απ’ όλους ανεξαιρέτως τους κομματικούς χώρους και να πορευθεί επιτυχώς μέχρι τέλος. Αν οι ενδείξεις αυτές επιβεβαιωθούν όταν θα έχει αποκρυσταλλωθεί το πεδίο των υποψηφιοτήτων και των τοποθετήσεων των κομμάτων, τότε η εκτίμηση πως ο υποψήφιος αυτός θα αναμένει αντίπαλο στον δεύτερο γύρο παραείναι ρεαλιστική. Όπως είναι εξίσου ρεαλιστική η εκτίμηση πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο συγκεκριμένος υποψήφιος θα είναι το φαβορί, αφού οι γνωστοί πλέον υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων εμφανίζονται με περιορισμένες δυνατότητες να εξασφαλίσουν στήριξη από άλλες δυνάμεις.
Ακόμη και αυτή η στόχευση, όμως, απλώς, να περάσει στο δεύτερο γύρο ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, καθίσταται από εξαιρετικά αμφίβολη έως αδύνατη με την επιλογή Μαυρογιάννη. Δημοφιλής δεν είναι (ούτε καν γνωστός στις πλατιές μάζες της κοινωνίας), ούτε επικοινωνιακά χαρίσματα διαθέτει, ούτε δείγμα γραφής πολιτικού βίου (πέραν του Κυπριακού) υπάρχει. Ένας χαμηλών τόνων διπλωμάτης είναι, άχρωμος και άοσμος πολιτικά, που στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια χλιαρή υποψηφιότητα ήττας. Ουδόλως τυχαίο το γεγονός ότι ο Στεφάνου πάσχιζε όλη μέρα χθες να προτάξει ότι ήταν υφυπουργός του Χριστόφια, υπεύθυνος για την κυπριακή προεδρία της ΕΕ το 2012.
Παρά τέτοια επιλογή, χίλιες φορές καλύτερα να προχωρούσαν με κομματικό υποψήφιο. Θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να περάσει στο δεύτερο γύρο. Αν μη τι άλλο, το ΑΚΕΛ θα διατηρούσε την κομματική αξιοπρέπειά του. Ο ίδιος ο Στεφάνου θα έδειχνε τουλάχιστον ότι διαθέτει κότσια και θα μπορούσε να έκτιζε πάνω σε μια τέτοια γενναία απόφαση για το μέλλον.
Ας δούμε, όμως, ποιες είναι τώρα οι προοπτικές ώστε να διαφανεί το μέγεθος του σφάλματος. Το ένα ενδεχόμενο είναι ο Μαυρογιάννης να μην περάσει στο δεύτερο γύρο. Με τα δεδομένα της υποψηφιότητάς του όπως προαναφέρθηκαν, αυτό είναι πολύ πιθανό. Χωρίς υπερβολή, το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας θα το χρειαστεί η ηγεσία του ΑΚΕΛ για να συστήσει τον εκλεκτό της στη βάση του κόμματος. Άντε μετά να τους πείσεις να τον ψηφίσουν και να δουλέψουν γι’ αυτόν.
Αν ο Μαυρογιάννης δεν περάσει στο δεύτερο γύρο, η ηγεσία θα κριθεί να επιλέξει μεταξύ Χριστοδουλίδη και Αβέρωφ. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους… Η επιλογή να καλέσουν τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ να επιλέξουν κατά συνείδηση θα ήταν εξίσου καταστροφική. Θα προδιαγράψει ακόμη μια πανωλεθρία στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι ο Μαυρογιάννης να καταφέρει (αν ξεπεράσει τον Αβέρωφ) να περάσει στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο τον Χριστοδουλίδη. Σε αυτή την περίπτωση, κι ένα αμαθές παιδάριο δύναται να αντιληφθεί ποιος θα είναι ο νικητής. Και πάλι, η ουσία θα είναι ότι το ΑΚΕΛ θα μείνει εκτός κυβέρνησης για τρίτη συνεχόμενη πενταετία. Χωρίς να έχει πρωτεύοντα λόγο στην πολιτική που θα ακολουθηθεί στο Κυπριακό, χωρίς να μπορεί να καθορίσει την κοινωνική πολιτική, θα έχει να αντιμετωπίσει σίγουρα το κόστος για το νέο ερασιτεχνικό χειρισμό που έκανε σε προεδρικές εκλογές και τη νέα υποψηφιότητα ήττας που επέλεξε.
Συνεπώς, είτε με το ένα σενάριο είτε με το άλλο, η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο Στεφάνου ακολουθώντας νοοτροπίες και ερασιτεχνισμούς του παρελθόντος θα ζει τους επόμενους οκτώ μήνες με τον εφιάλτη των εκλογών. Παράλληλα, θα έχει εγκαινιάσει τη θητεία του ως ηγέτης του ΑΚΕΛ με μια τακτική βγαλμένη από το πιο σκονισμένο μπαούλο της αποθήκης της Εζεκίας Παπαϊωάννου.
Βεβαίως, είναι δικαίωμα και του ιδίου και των λοιπών στελεχών πρώτης γραμμής του ΑΚΕΛ να επιλέγουν όποια τακτική και όποιον υποψήφιο θέλουν. Όμως, αξίζει κάτι τέτοιο στον τεράστιο χώρο της Αριστεράς;
ΥΓ: ΦΑΟΥΛ ΑΧΙΛΛΕΑ. Δεν μπορούμε να μην στιγματίσουμε τη χθεσινή συμπεριφορά του Αχιλλέα Δημητριάδη. Μια μέρα μετά την επιλογή Μαυρογιάννη, επέλεξε να του επιτεθεί με άθλιο τρόπο. Τον κατηγόρησε ότι έπαιρνε δύο μισθούς, ως διαπραγματευτής και ως διπλωμάτης. Ατεκμηρίωτα. Για να εισπράξει απάντηση που τον εκθέτει. Αυτό λέγεται λάσπη, κύριε Δημητριάδη. Και δεν σε τιμά. Μπουχτίσαμε από τέτοιες συμπεριφορές. Κρίμα…
