Ο Τριβιζάς μπήκε στη μύτη των ανώριμων ενήλικων.
Αναμενόμενη ήταν η αντίθεση κάποιων γονιών στην απόφαση και του υπουργείου Παιδείας της Κύπρου να δώσει στα παιδιά του δημοτικού το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά «Όχι! Δεν θα μας μπείτε στη μύτη!». Ούτε παραμύθι είναι, ούτε σε παιδιά απευθύνεται. Όπως όλα τα βιβλία του «εθνικού παραμυθά» μας, στόχος του είναι οι γονείς: Σκοπός του είναι, όπως το συνηθίζει, να προσφέρει ένα χεράκι συμβουλευτικής παιδαγωγικής – π.χ. στο βιβλίο του για τον μικρό Ερμή (που του έλεγαν όλο μη – μη – μη, και το αρνητικό αποτέλεσμα που έχουν οι πολλές απαγορεύσεις στην παραβατικότητα).
Ο Κόβιντ ο Μικροπρεπής, λένε οι «σοκαρισμένοι» γονείς στην επιστολή τους προς τον υπουργό, απεικονίζεται σαν ένα λυσσασμένο και εκδικητικό τέρας που «θα επιτεθεί στους ανθρώπους με μανία ώσπου να πάθουν όλοι πνευμονία», με μια συμμορία εξωγήινων ιών. «Καλεί ο Μακρυμούρ το τάγμα των ιών που φορούν κορώνες από φαρμακερές καρφίτσες και φονικές βελόνες. Και δίνει εντολή στον στρατηγό των φριχτών, τον πιο φριχτό, τον Κόβιντ-19 τον Μικροπρεπή, ύπουλα να επιτεθεί».
Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι το παραμύθι του Τριβιζά είναι αναποτελεσματικό, αφού απευθύνεται στους ενήλικες. Ο σκοπός του είναι όντως να τρομοκρατήσει – όχι τα παιδιά, όπως ισχυρίζονται οι γονείς, αλλά τους ίδιους, ώστε ν’ αποφασίσουν να τα εμβολιάσουν. Υπάρχει παιδί που να φοβάται το εμβόλιο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ένεση; Δεν μπορώ να φανταστώ ένα παιδάκι, τρομαγμένο από το βιβλίο, να τρέχει φωνάζοντας «μαμά, μπαμπά, κάντε μου γρήγορα το εμβόλιο, έρχεται ο φριχτός Κόβιντ-19 να μου μπει στη μύτη!». Όμως το βιβλίο είναι ατυχές και ως προς τον αληθινό στόχο του, δηλαδή τους αντιεμβολιαστές: Άμα δεν έχουν φοβηθεί αρκετά οι ίδιοι με την πανδημία, τις νοσηλείες και τους θανάτους, η κυβέρνηση περιμένει ότι θα τρομάξουν και θα πειστούν από τα φρικαλέα σκίτσα; (Μάλλον κακόγουστα για βιβλίο του Τριβιζά, αλλά αυτή είναι απλώς η προσωπική μου γνώμη).
Πόσο ειρωνικό είναι, όμως, να ζητούν να αποσυρθεί ένα βιβλίο, που στο κάτω-κάτω κανείς δεν τους υποχρεώνει να το πάρουν και να το διαβάσουν στα παιδιά τους, τη στιγμή που υπάρχουν τόσα θέματα ακατάλληλα, αντιπαιδαγωγικά και τρομακτικά στα σχολικά βιβλία τα οποία διδάσκονται υποχρεωτικά, αλλά δεν ζητούν να αποσυρθούν – εκτός ίσως από κάποιες αναφορές σε «ευαίσθητα» θέματα, π.χ. εκείνο με τη Σμύρνη ή το άλλο με τον Κεμάλ στο βιβλίο των Αγγλικών.
Τα Θρησκευτικά ιδίως, αν μιλούμε για εκφοβισμό, πλασάρουν την Ορθόδοξη εκδοχή για τον θάνατο, την κόλαση και τον παράδεισο – σκεφτείτε το ανάλογο ενός παιδικού βιβλίου (σίγουρα όχι του Τριβιζά) όπου σατανάδες καίνε και βασανίζουν ανθρώπους, εικονογραφημένο με τον γνωστό πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Πώς είπατε; Είναι άλλο αυτό, επειδή «πρόκειται για τη θρησκεία μας»; Καταρχήν, δεν είναι απαραιτήτως η θρησκεία «μας». Επιπλέον, πώς γίνεται και η προπαγάνδα διά της τρομοκρατίας, καταδικαστέα μεν αλλά βασικό στοιχείο κάθε θρησκείας, να θεωρείται σ’ αυτή την περίπτωση κατάλληλο παιδαγωγικό μέσο για μικρά παιδιά;
Επομένως, όσο ατυχές είναι το βιβλίο του Τριβιζά, πολύ περισσότερο είναι τα υπάρχοντα βιβλία των Θρησκευτικών, τα οποία συνιστούν μια απαράδεκτη προπαγάνδα από τα σχολεία ενός κοσμικού κράτους και πρέπει να αλλάξουν. Άλλωστε, πρώτη η Εκκλησία θα έπρεπε να το ζητά: «Όταν η κατήχηση αποσπάται από τον φυσικό βιωματικό της χώρο, τη λειτουργία ζωντανού σώματος ενορίας και επισκοπής, αλλοτριώνεται νομοτελειακά σε ιδεολογική χειραγώγηση και ανιαρή προπαγάνδα», υποστηρίζει ο (θρησκευόμενος) Χρήστος Γιανναράς.
Θα μου πείτε, το Σύνταγμα της Ζυρίχης υποχρεώνει τους Κύπριους να ανήκουν σε μια θρησκευτική ομάδα – μια από τις αιτίες της σημερινής ντε φάκτο διχοτόμησης. Δεν τους αναγκάζει, ωστόσο, να πιστεύουν όλοι το ίδιο, ούτε νομιμοποιείται η πλειοψηφία να επιβάλει την πίστη της – πολύ περισσότερο με τον σχολικό προσηλυτισμό. Όσοι νομίζουν, λοιπόν, ότι επιβάλλεται να καίμε βιβλία, ας αρχίσουν από τα ακατάλληλα της δημόσιας Εκπαίδευσης. Κάποτε θα πρέπει ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία που την καθορίζει.
Ελεύθερα, 20.2.2022
