Είναι το ματωμένο πρόσωπο της γυναίκας, είναι τα γκρεμισμένα σπίτια που μέχρι προχθές ήταν σαν και τα δικά μας στα οποία ζούσαν άνθρωποι σαν και εμάς, με τα καθημερινά τους προβλήματα αλλά σε ειρηνικές συνθήκες, ανυποψίαστοι για τον επερχόμενο πόλεμο. Είναι οι ουρές των αυτοκινήτων με ανθρώπους που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ψάχνουν διέξοδο μακριά από τα μέτωπα του πολέμου. Είναι το βομβαρδισμένο σαλόνι με τα τεκμήρια της ζωής που υπήρχε ως προχθές – μια πεταμένη κούκλα, μια διαλυμένη τηλεόραση, ένας σκονισμένος καναπές, η απουσία… Είναι ο ερωτευμένος που αποχαιρετά την κοπέλα του καθώς αυτός αναχωρεί για το μέτωπο και εκείνη για το άγνωστο. Είναι τα μανιτάρια καπνού και σκόνης που αναδύονται πάνω από τις πόλεις ξυπνώντας μνήμες περασμένων εποχών. Είναι η απελπισία και ο φόβος στα πρόσωπα των ανθρώπων. Είναι οι φωτιές που καίνε υποστατικά στα οποία τίποτα δεν προδίκαζε πως σήμερα θα ήταν σωροί από οικοδομικά υλικά. Είναι ο στρατιώτης, σχεδόν παιδί, που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι οι ηλικιωμένοι που ξεσπιτώνονται, είναι παιδιά που ψάχνουν απάντηση στο γιατί να συμβαίνει αυτό…

Αυτά κι άλλα πολλά είναι ο πόλεμος κι όχι μια θεόσταλτη επιχείρηση για να εξαγνιστεί ο κόσμος από τις αμαρτίες. Είναι, πάνω από όλα, η επαναφορά του ψυχρού πολέμου κι όσα συνεπάγονται με αυτό. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία, όπως γράφει σε άρθρο του στον «Economist» ο Ισραηλινός συγγραφέας, Γιουβάλ Νώε Χαράρι, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό «γιατί θα μπορούσε να επαναφέρει την ανθρωπότητα στη ζούγκλα. Εάν καταστεί εκ νέου «φυσιολογικό» το να επιβάλλονται οι ισχυρές χώρες στους αδύναμους γείτονές τους, αναπόφευκτα θα αλλάξει και ο τρόπος που αισθάνονται και συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ενώ οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να αρχίσουν να ξοδεύουν περισσότερα όχι για δασκάλους και γιατρούς αλλά για όπλα. Μια επιστροφή στη ζούγκλα θα σημάνει και το τέλος της διεθνούς συνεργασίας με στόχο την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και τον έλεγχο προηγμένων και δυνητικά επικίνδυνων τεχνολογιών όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η γενετική μηχανική. Συγχρόνως όλοι θα καταλήξουν να σκέφτονται πώς μπορούν να είναι είτε θύτες είτε θύματα και οι περισσότεροι οι ηγέτες θα τάσσονται υπέρ της πρώτης επιλογής. Για αυτό όποιος καταστεί υπεύθυνος για τη διακοπή αυτής της μακράς πορείας της ειρήνης, “θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που κατέστρεψε το μεγαλύτερο επίτευγμά μας”, ως αυτός που “ακριβώς όταν νομίζαμε ότι είχαμε βγει από τη ζούγκλα, μας τράβηξε ξανά μέσα”».