Όταν ο Σεργκέι Λαβρόφ αναφέρθηκε σε «Τουρκική Δημοκρατία Βορείας Κύπρου», ο Ιωάνννης Κασουλίδης ξεκαθάρισε ότι δεν θα γίνει κανένα διάβημα για το θέμα. «Δεν νομίζω ότι τώρα έχουν την έγνοια μας», είπε στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ εκείνο το πρωί, εξηγώντας ότι η Ρωσία είχε άλλες προτεραιότητες… Το επανέλαβε κι αργότερα, προσθέτοντας ωστόσο, ότι το θέμα θα τεθεί σε κατοπινό στάδιο. 

Η διπλωματία για τον υπουργό Εξωτερικών ασκείται με κάποιου είδους κανόνες του σαβουάρ βιβρ στη λογική «εν αντροπή που τα πλάσματα να τα ενοχλήσουμε σαν εισβάλλουν σε άλλη χώρα». Με ανάλογο τακτ αποφάσισε να μην ενοχλήσει τις δυτικές δυνάμεις υπενθυμίζοντας το θέμα της συνεχιζόμενης παραβίασης του διεθνούς δικαίου στην Κύπρο από την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας και ως σωστός τζέντλεμαν «ξέχασε» ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήταν «η πρώτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». 

Ο Ιωάννης Κασουλίδης δεν θέλει να καταντά ενοχλητικός, το εμπεδώσαμε. Ούτε στο θέμα των κυρώσεων κατά της Τουρκίας θέλησε να φανεί επίμονος ή τίποτα αγενής και πρόταξε, αντί αυτών, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. «Τι θέλετε να κάνουμε;», έλεγε πνιγμένος στο δίκιο της αφέλειάς του, απαντώντας στον κίνδυνο αναγνώρισης κυριαρχίας του ψευδοκράτους από το άνοιγμα του αεροδρομίου της Τύμπου. «Δεν έχουμε άλλο τρόπο να σώσουμε την Αμμόχωστο». 

Σήμερα στην Ουκρανία εγείρεται άλλο ένα τρομακτικό σενάριο, αυτό της πυρηνικής απειλής. Η κατάληψη του Τσέρνομπιλ από τους Ρώσους και ακολούθως ο βομβαρδισμός του πυρηνικού εργοστασίου στη Ζαπορίζια, αποτελεί μια τραγική υπενθύμιση της συνεργασίας Τουρκίας και Ρωσίας για τη δημιουργία του πυρηνικού σταθμού του Άκκουγιου. Πριν από μερικές μέρες, μάλιστα, ο Ταγίμπ Ερντογάν δήλωσε ότι το άνοιγμα των πρώτων δύο μονάδων του πυρηνικού σταθμού θα γίνει το 2023 μαζί με τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας. 

Το θέμα της δημιουργίας πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία βρίσκεται στο προσκήνιο από το 2010 όταν υπογράφηκαν τα πρώτα συμβόλαια. Το 2018 ο Πούτιν και ο Ερντογάν, φορώντας ασορτί μαύρες καμπαρντίνες σε έναν δυσοίωνο συμβολισμό για το μέλλον της περιοχής, έβαλαν τον θεμέλιο λίθο του εργοστασίου στο Άκκουγιου. Οι αντιδράσεις από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου υπήρξαν σποραδικές και πάντα χλιαρές πάνω σ’ αυτό το θέμα. Σήμερα, τι γίνεται; 

Τώρα που το σενάριο για ένα νέο πυρηνικό ατύχημα αναβιώνει στην Ουκρανία, δεν είναι καιρός να τεθεί επιτακτικά το ζήτημα της Τουρκίας; Όσο κι αν δεν θέλουμε να ενοχλούμε τους δυτικούς μας φίλους -έχουν και τις φούριες τους αυτό τον καιρό- οφείλουμε να θέσουμε δύο αυτονόητα ερωτήματα: οι δυτικές ηγεσίες αισθάνονται ήσυχες μπροστά στην προοπτική δημιουργίας πυρηνικού σταθμού σε μια τόσο ασταθή περιοχή όπως είναι η Μέση Ανατολή; Και κατά δεύτερο, μπορούν να εμπιστευτούν έναν ανεξέλεγκτο ισλαμο-φασίστα ηγέτη, χρεωμένο με σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ευρωπαϊκών αρχών, να χειρίζεται ένα τόσο επικίνδυνο «παιχνίδι»;