Μητσοτάκης και Ερντογάν βρήκαν αυτό που τους… ενώνει και άφησαν τα υπόλοιπα για τον «διάλογο», που θα επαναρχίσει και ο οποίος επαναλαμβάνεται για χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Τους ενώνει το γεγονός ότι είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ! Και τους ενώνει η «κοινή ανησυχία» για το ουκρανικό, αν και η Αθήνα είναι με τα χίλια και στην πρώτη γραμμή των κυρώσεων ενώ η Άγκυρα με τις ευλογίες ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ε.Ε. κρατά «ίσες αποστάσεις» μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, επειδή «μεσολαβεί» για την «ειρήνη»!
Αυτό, λοιπόν, που προκύπτει από τη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και του Τούρκου Προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που έγινε την Κυριακή με φόντο τον Βόσπορο και «χαλαρά» χωρίς γραβάτες, είναι ότι επανεκκινεί ο ελληνοτουρκικός διάλογος. Αυτός που διεξάγεται κατά καιρούς και ο οποίος δεν χαρακτηρίζεται από την αποτελεσματικότητά του.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς τις συναντήσεις ή τον διάλογο, φτάνει στην ατζέντα να μην περιλαμβάνονται θέματα, που η συζήτησή τους θα αφήνει πίσω κυριαρχία, κυριαρχικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς τον διάλογο, φτάνει να μην… επιβάλλονται στην ατζέντα θέματα, μέσα από τα οποία προωθούνται οι επεκτατικοί σχεδιασμοί της Άγκυρας. Για χρόνια, η Αθήνα δήλωνε (πόσο το εννοούσε;) πως μια είναι η ελληνοτουρκική διαφορά, ο καθορισμός των θαλάσσιων συνόρων. Αυτό θα πρέπει να συζητηθεί και όχι εκείνα, που και δημοσίως λένε οι Τούρκοι ότι βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Όπως, για παράδειγμα, η αξίωση για την αποστρατικοποιήση των νησιών.
Είναι προφανές πως η Άγκυρα αντιμετωπίζει τον ελληνισμό ενιαία. Οι σχεδιασμοί της αφορούν Ελλάδα και Κύπρο υπό μια ενιαία μορφή, γεγονός που θα έπρεπε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από Αθήνα και Λευκωσία. Από τη στιγμή κατά την οποία η κατοχική δύναμη εντάσσει στον ίδιο σχεδιασμό ολόκληρη την περιοχή, από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά έτσι να αντιμετωπίζεται η τουρκική επιθετικότητα, ο επεκτατισμός της.
Αυτό δεν γίνεται. Στο αθηναϊκό κράτος υπάρχουν προσεγγίσεις, που έχουν επιρροή στα κέντρα διαμόρφωσης και λήψης αποφάσεων, σύμφωνα με τις οποίες ούτως ή άλλως «το Κυπριακό δεν λύνεται» και πως θα πρέπει να βρεθεί τρόπος «να γεφυρωθούν οι διαφορές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας». Δηλαδή, να πέσουν οι τόνοι, να αποφεύγονται οι προκλήσεις και να βρεθεί μια «φόρμουλα συνύπαρξης» και το Κυπριακό να παραμείνει στα αζήτητα. Αυτή η προσέγγιση προφανώς και δεν κάνει σωστή ανάγνωση των τουρκικών επιδιώξεων, οι οποίες δεν είναι τωρινές, επί Ερντογάν δηλαδή, αλλά έκπαλαι υπάρχουν. Η διαφορά είναι πως ο νυν Πρόεδρος της κατοχικής Τουρκίας έχει διαμορφώσει σχέδια και τα υλοποιεί, σχεδόν ανενόχλητα. Περαιτέρω, η διαφορά του με τους προκατόχους του είναι πως ότι εξαγγέλλει το υλοποιεί.
Στην Αθήνα προφανώς και γνωρίζουν τις τουρκικές επιδιώξεις. Εκείνο, που φαίνεται ότι δεν γίνεται από όλους αντιληπτό είναι η διαχρονική τακτική της Άγκυρας. Το Κυπριακό θα μπορούσε να επιλυθεί με τις τόσες υποχωρήσεις που έχει κάνει η ελληνοκυπριακή πλευρά (αυτή η πολιτική της προσαρμοστικότητας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, αλλά δεν είναι της παρούσης). Το Κυπριακό δεν λύθηκε επειδή η Τουρκία τα θέλει όλα. Και αναμένει ότι κάποια στιγμή θα τα εξασφαλίσει. Με τη λογική του «φασούλι, φασούλι γεμίζει το σακούλι». Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τα ελληνοτουρκικά. Υπήρξε διαχρονικά πρόθεση και διάθεση από την Αθήνα να βρει λύσεις με την Τουρκία. Γιατί δεν το πέτυχε; Επειδή η Τουρκία τα θέλει όλα.
Ίσχυσε και ισχύει αυτό που το λέγει και δημόσια ο Ερντογάν, το kazan-kazan (τουρκική μετάφραση του win-win) και εννοεί αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε. «Δικό μου το 50% και θέλω (μεγάλο) μερίδιο και από το άλλο 50%.»
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο Ερντογάν εφαρμόζει μια αναθεωρητική πολιτική, επιδιώκει αλλαγή συνόρων, αύξηση της επιρροής της Τουρκίας. Αυτός ο σχεδιασμός, τον οποίον παρουσίασε και σε χάρτη, περνά πρωτίστως μέσα από την Ελλάδα και την Κύπρο. Όλα αυτά έχουν χρονικό ορίζοντα το 2023. Και θα συνεχισθούν και μετά τις τουρκικές εκλογές, είτε θα είναι αυτός στην εξουσία είτε οι απέναντί του, που θα είναι και χειρότεροί του. Αναζητείται απάντηση από ελληνικής πλευράς. Αναζητείται σχέδιο και πολιτική, όχι μόνο διαχειριστικού χαρακτήρα. Ο κ. Μητσοτάκης πήγε την Κυριακή στην Κωνσταντινούπολη μόνο για να… καθησυχάσει το θηρίο. Για πόσες ημέρες; Ο Ερντογάν το εξέλαβε ως να πήγε κι αυτός να δώσει διαπιστευτήρια, όπως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι!
