Αν επρόκειτο για ημερολόγιο, θα ανέφερα  ότι νιώθω εξαντλημένη από τη διαρκή ανασφάλεια. Ότι δεν με πείθουν οι πολιτικές που λαμβάνονται και, τελικά, ούτε και τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από αυτές. Θα έγραφα ακόμη ότι κουράστηκα από τους περιορισμούς. Ότι νιώθω σαν να δοκιμάζουν διαρκώς τις αντοχές μου. Μονίμως ελέγχουν την ανοχή μου. Θα έγραφα ότι απεχθάνομαι την αίσθηση φυλακής μέσα στην οποία τοποθετήθηκα. Ότι η αποστολή sms μου φέρνει αναγούλα. Ότι μου λείπουν οι μέρες που ήταν απαλλαγμένες από τον ατέρμονο έλεγχο. Μου λείπει η περίοδος που δεν μου έλεγε κάποιος τι ώρα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Το δικαίωμα να βγω στο δρόμο τα ξημερώματα, στη μέση της νύχτας, διότι αν δεν φυσήξει το πρόσωπο μου κρύος αέρας θα με πνίξουν οι εφιάλτες.

Αν ήταν ημερολόγιο θα ξεκαθάριζα πως, επιτέλους, δεν μπορείς να καθορίζεις το καταφύγιό μου. Ότι δεν μπορείς να μου απαγορεύεις να περπατήσω στο δάσος. Δεν σου ανήκει η γραμμή του ορίζοντα, για να μου απαγορεύεις να φτάσω ώς την ακρογιαλιά. Πόσα λάθη έκανες προσπαθώντας να «διασφαλίσεις την υγεία μου». Ε, λοιπόν ξεχνάς επανειλημμένως και επίτηδες την ψυχική μου υγεία. Προσποιείσαι πως δεν θα με επηρεάσουν οι περιορισμοί που προσθαφαιρείς στη ζωή μου. Νομίζεις ότι η έννοια του lockdown, μου είναι ευκολοχώνευτη. Ότι δεν σφυρίζουν τα μηνίγγια μου όταν ανακοινώνεις καθολικά και οριζόντια μέτρα. Όταν δεν προσαρμόζεσαι, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες ανά περίπτωση. Όταν ενάμιση χρόνο μετά είσαι το ίδιο ανίκανος και απροετοίμαστος, όπως την πρώτη μέρα πανδημίας. 

Αν ήταν ημερολόγιο, θα ανέφερα πως διανύουμε τη δεύτερη μέρα της τρίτης καραντίνας. Είναι δύσκολο να κρατήσεις το μέτρημα όταν η ζωή και οι μέρες έχουν γίνει τόσο μονότονες. Άλλωστε, ποια η διαφορά της Τρίτης από την Παρασκευή; Του φθινοπώρου από την άνοιξη; Η ρουτίνα έγινε απαράλλακτα δυστοπική, εναλλασσόμενη σε μάσκες, εμβόλια και ταχείες διαγνώσεις. Η επιδημιολογική καμπύλη μέσα στην οποία κολυμπάμε εδώ και ενάμιση χρόνο, είναι τόσο βαθιά που με δυσκολία διακρίνεις φως από το βυθό της.

Αν ήταν ημερολόγιο, ίσως να σου έδινα συγχαρητήρια διότι τα κατάφερες! Έφτασες την έννοια του καπιταλισμού σε μια άλλη διάσταση. Είμαι όντως ο άνθρωπος ρομπότ. Εργάζομαι για εσένα συνεχώς. Δεν έχω ωράριο στο email και στην τηλεργασία μου. Συνεχίζω να καταναλώνω τα φάρμακα που μου δίνεις. Συνεχίζω να καταναλώνω. Φορώ τη μάσκα που μου έδωσες, ώστε να μην βλέπω χαμόγελα και θλίψη. Τοποθετώ τις μπατονέτες σου στη μύτη μου, περιμένοντας ώρες μέχρι τη σειρά μου. Έχω πάψει από καιρό να επαναστατώ!

Όμως, ξέρεις, δεν είναι ημερολόγιο… 

[email protected]