«Ετσιμπήθην!! Μόνο ευχαριστώ στους επιστήμονες που το έχουν κάνει εφικτό για όλους μας! Η ανοσία θα πάρει 28 μέρες. Το αίσθημα ικανοποίησης ότι είμαι και εγώ πλέον μέρος της μεγάλης κοινής προσπάθειας για την προστασία της κοινωνίας μας άρχισε από το τσίμπημα!»  

Με αγγίζουν, με συγκινούν πάρα πολύ, οι χιλιάδες φωτογραφίες και τα άπειρα λόγια που αναρτούν γνωστοί και άγνωστοί μου άνθρωποι τη στιγμή που εμβολιάζονται. Η ανακούφισή τους είναι δεδομένη. Τη βλέπεις στα πρόσωπά τους.

Μα πέρα από αυτήν, κρατώ με πολλή υπερηφάνεια τα λόγια ευγνωμοσύνης που γράφουν για τους άγνωστους, σχεδόν σε όλους μας, ανθρώπους που έκαναν αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που εμβολιάζεται ο κάθε ένας από εμάς, εφικτή. Είναι μια ευχαριστία και δοξασία προς την Επιστήμη και τον Ουμανισμό. 

Τα πιο πάνω λόγια που προτάσσω στη στήλη σήμερα είναι της Αναστασίας Παπαδοπούλου, στην Κύπρο. Και με την άδειά της, ελπίζω, αναρτώ και τη φωτογραφία της, μόνο για να δείτε στο βλέμμα, όλα αυτά που γράφω και συμπληρώνω εδώ. Όπως λέει δε και η ίδια, η μεγαλύτερή μας ανάγκη ως ανθρώπων είναι να ανήκουμε κάπου. «Ε με το εμβόλιο πράγματι ένιωσα ότι ανήκω στην τεράστια ομάδα ανθρώπων με κοινό σκοπό». Προσυπογράφω ολωσδιόλου!

Φίλος, που με παρέλαβε προχθές στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, μου διηγήθηκε ένα μικρό περιστατικό που συνέβη όσο με περίμενε, έξω από τις «αφίξεις». Ένας αστυνομικός, ευγενικός και καλοκάγαθος όπως μου τον περιέγραψε ο φίλος, τον έπιασε στην κουβέντα και του λέει κάποια στιγμή «βγάλε τη μάσκα σου, να πάρεις λίγο αέρα». Ο φίλος ευγενικά του απάντησε «όχι, θέλω να προσέχω, τώρα που πλησιάζουμε στο τέλος». 

Ο αστυνομικός απάντησε με το γνωστό ότι «δεν υπάρχει ιός, μόνο μια γρίπη είναι» και ότι «περιπαίζουν μας», προσθέτοντας τους γνωστούς λόγους: για να μας ελέγχουν, για να πλουτίσουν οι φαρμακευτικές εταιρείες και ο Γκέιτς, και τα γνωστά. Ο φίλος τού εξήγησε ότι είχε και εκείνος τις σκέψεις του, μέχρι που κόλλησε ο ίδιος και νόσησε αρκετά βαριά επί τρεις εβδομάδες. Ο αστυνομικός έκανε μερικά βήματα πίσω, και με «ειλικρινή κατανόηση», όπως είπε ο φίλος, του ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες. Τι συμπτώματα είχε, από που κόλλησε τον ιό, αν νοσηλεύτηκε στο σπίτι ή σε νοσοκομείο, αν φοβήθηκε, πώς είναι τώρα κ.λπ. 

«Και;», ρώτησα στο τέλος τον φίλο. «Ο άνθρωπος εγκατέλειψε την αρχική του αλαζονεία ή και αφέλεια που, σου είπα, δεν εκδηλώθηκαν με επιθετικό τρόπο, όπως σε άλλους» που δεν ισχύει για άλλους, με διαβεβαίωσε ότι θα προσέχει πιο πολύ, και παραπονέθηκε τέλος ότι “βλέπεις, δεν μας τα λένε έτσι απλά, ρε φίλε”…».

Κρατώ την τελευταία φράση, γιατί είναι η επιτομή αυτής της κουβέντας μεταξύ των δύο και της απόφασής μου να μεταφέρω το περιστατικό εδώ. Διότι, αυτό που στην ουσία λέει ο καλός αστυνομικός προς τους πολιτικούς, προς τους επιστήμονες και, κυρίως, προς και εμάς τους δημοσιογράφους, είναι «πριν μου κάνετε μάθημα, κουνώντας μου το δάχτυλο, μιλήστε μου».

Φαντάζει απλή η παράκλησή του. Δυστυχώς δεν είναι όμως. Διότι δεν έχουμε μάθει, εμείς που τα «ξέρουμε όλα», να μιλάμε κανονικά στους ανθρώπους. Μάλλον απευθυνόμαστε σε αυτούς για να ακούμε τον εαυτό μας!

Ακούστε ξανά τα διαγγέλματα, τις δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών, τα τηλεοπτικά κηρύγματα πολλών επιστημόνων (σ.σ.: ο Τσιόδρας γιατί -νομίζετε- πέτυχε στην Ελλάδα; Γιατί κέρδισε τον κόσμο, χωρίς λαϊκισμούς), κι ακούστε και τις ντουντούκες ημών, των δημοσιογράφων!

Υστερόγραφο: Τα ίδια, εννοείται, ισχύουν και για πολλούς ιερείς μας, που αναστατώνουν τους πιστούς με τη φλογερή εμμονή στη δική τους, δογματική «τάξη των πραγμάτων». Τη στιγμή που οι φωτισμένοι παπάδες (ένας από αυτός, ο π. Βασίλειος Θερμός στην Ελλάδα, με τον οποίο συνομιλούσα προχθές και θα σας μεταφέρω εδώ την κουβέντα του) καθησυχάζουν και αναπαύουν τον πιστό που τους λέει πχ «πάτερ, νιώθω ενοχή που δεν θα κοινωνήσω», κάποιοι μπουρλοτιέρηδες μητροπολίτες «κολλάνε» στο γιατί η Ανάσταση θα γίνει νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα, για λόγους έκτακτων μέτρων, και κηρύττουν ανένδοτοι. Λες και ο Ιησούς αναστήθηκε μεσάνυχτα νταν, και μάλιστα «ώρα Κύπρου»!