Χωρίς άλλο, είναι κοινό μυστικό ότι η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κύπρου, του επονομαζόμενου ΑΚΕΛ, ενεργεί και πολιτεύεται με τέτοιο τρόπο, έτσι που να δημιουργείται στον λαό η εντύπωση ότι η παράταξη αυτή αγωνίζεται και θέτει πάνω απ’ όλα την επικράτηση ενός δίκαιου, δημοκρατικού, ειρηνικού και, γενικώς, πιο ανθρώπινου κόσμου. Τόση, μάλιστα, είναι η πεποίθηση ως προς την ορθότητα αυτής της θέσης, ώστε οι σύντροφοι σε καμιά περίπτωση δεν αποδέχονται κανενός είδους αμφισβήτησή της. Όμως, εμείς λέμε «κούνια που τους κούναγε»!
Ποια είναι, τώρα, η πραγματικότητα; Μήπως αυτή είναι η γενική εικόνα που επικρατεί και που γίνεται αποδεκτή; Πόσο απέχει η αλήθεια από την προπαγάνδα; Χωρίς αμφιβολία, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου, με την αρχική επωνυμία του Κ.Κ.Ε. και, στη συνέχεια, αυτήν του ΑΚΕΛ, από την ίδρυσή του και για μεγάλο χρονικό διάστημα στελεχώθηκε από ανθρώπους ιδεολόγους, που πάλεψαν για τη δημιουργία μιας καλύτερης και δικαιότερης κοινωνίας και που στάθηκαν δίπλα στους φτωχούς και τους καταπιεσμένους της Κύπρου.
Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και η εικόνα του ΑΚΕΛ άλλαξε. Το κόμμα των συντρόφων μετατράπηκε και αυτό σε ένα συνηθισμένο αστικό κόμμα, όπως όλα τα υπόλοιπα. Αυτό έγινε ολοφάνερο, όταν οι σύντροφοι πήραν την εξουσία, με πρόεδρο τον μακαριστό Δημήτρη Χριστόφια. Μοναδική έγνοια του κόμματος, εκείνη την περίοδο, ήταν η άλωση της Δημόσιας Υπηρεσίας και το βόλεμα των ημετέρων. Προσλήψεις στο Δημόσιο, ευνοϊκές μεταθέσεις και προαγωγές ημετέρων.
Όλες οι κενές θέσεις καθαριστριών κατελήφθησαν από συντρόφισσες και οι κενές θέσεις εργατών του Τμήματος Δασών από συντρόφους. Για όλα, γενικώς, τα θέματα, το ΑΚΕΛ πολιτεύθηκε όπως όλα τα άλλα αστικά κόμματα του τόπου, με αποτέλεσμα, λόγω της κακής εικόνας που δημιούργησε στον λαό, να προσφέρει, τελικώς, σε χρυσό πιάτο την Προεδρία στον Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος, σε δημοσκοπήσεις για την καταλληλότητα υποψηφίων για το προεδρικό αξίωμα, έπαιρνε πάντοτε μια από τις τελευταίες θέσεις.
Για του λόγου το ασφαλές ως προς τη σημερινή πολιτική του ΑΚΕΛ και για επιβεβαίωση των λεγομένων μας, θα ήταν σκόπιμο να γίνει αναφορά στην πρόσφατη εκδήλωση του ΑΚΕΛ για τον ρατσισμό. Ασφαλώς, κάθε νουνεχής άνθρωπος τάσσεται εναντίον του ρατσισμού, με τη διαφορά ότι η στάση του ΑΚΕΛ στο εν λόγω θέμα αποκαλύπτει τη διπλοπροσωπία του σε όλο της το μεγαλείο. Οι ηγέτες του ξεσηκώνουν τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος, για να δημιουργήσουν στον λαό την εικόνα ότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των μεταναστών, νόμιμων και παράνομων. Οργανώνουν εκδηλώσεις για τους αλλοδαπούς, τις γυναίκες, τους Τουρκοκύπριους, τους εργάτες. Κι όμως! Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι, με τις θέσεις και τις πράξεις τους όσον αφορά στην επίλυση του εθνικού μας θέματος μετατρέπονται σε ρατσιστές πρώτου μεγέθους. Όσο για εκδηλώσεις με αίτημα τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, ούτε λόγος να γίνεται!
Και πράγματι! Ενυπάρχει ή δεν ενυπάρχει ρατσισμός στην απόφαση των συντρόφων να υποστηρίζουν την εκ περιτροπής προεδρία ως μία από τις βασικές πρόνοιες επίλυσης του Κυπριακού; Θα είναι ή δεν θα είναι ρατσιστικό το Σύνταγμα, που θα επιτρέπει σε μια μειονότητα του 18% να αναδεικνύει Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Εν ολίγοις, ένας Τούρκος θα μπορεί να γίνει Πρόεδρος του κράτους με ένα ποσοστό γύρω στο 10%, αφού το 82% των Ελλήνων της Κύπρου δεν θα δικαιούται να παίρνει μέρος στη σχετική ψηφοφορία, ενώ από τους Τούρκους το υπόλοιπο 8% θα τάσσεται υπέρ του δεύτερου αντίπαλου Τούρκου υποψηφίου.
Με άλλα λόγια, ο ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο! Παντού ανά το παγκόσμιο, γίνεται αποδεκτή η αρχή «ένας άνθρωπος μία ψήφος», με μόνη εξαίρεση την περίπτωση των ηγετών του ΑΚΕΛ. Κατόπιν τούτου, διερωτάσαι κατά πόσο πρόκειται για γενναιόδωρους συντρόφους ή, αντιθέτως, για ρατσιστές πρώτου βαθμού.
Εκτός αυτού, ως ρατσιστική κρίνεται και η απόφαση των συντρόφων να υποστηρίζουν την επιμονή των Τούρκων να έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας για όλες τις αποφάσεις της Κεντρικής Κυβέρνησης ή, αλλιώς, να απαιτείται μία τουλάχιστον τουρκική θετική ψήφος για την έγκριση αυτών των αποφάσεων. Και όμως! Σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου γίνεται αποδεκτή η θέση ότι η πλειονότητα αποφασίζει και η μειονότητα προστατεύεται, εκτός και αν πρόκειται για τους ηγέτες του ΑΚΕΛ.
Με αυτά τα δεδομένα και με αυτές τις θέσεις των συντρόφων, δικαιούται κανείς να υποστηρίξει ότι το ΑΚΕΛ παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατικότητας ή ότι επέλεξε την υποταγή μας στον κατακτητή. Ασφαλώς, το κόμμα αυτό φέρνει στον νου μας τον Ιανό, αρχαίο θεό των Ρωμαίων, που εικονιζόταν με δύο διαφορετικά πρόσωπα.
* Φιλόλογος
