ΟΚ, τα έκαναν θάλασσα. Δεν καταλαβαίνει κανείς πού το πάνε, τι περιμένουν, γιατί περιμένουν, δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις τη λογική πίσω από κάποιες αποφάσεις. Οι σκοπιμότητες φαίνονται ευκολότερα, είναι αλήθεια. Ο χρόνος που απαιτείται για να μελετήσουν και να λάβουν μια απόφαση είναι πολύ μικρότερος από τον χρόνο που χρειάζονται για να μας εξηγήσουν την απόφαση και πολύ-πολύ λιγότερος από τον χρόνο που απαιτείται για να τροποποιήσουν πολλάκις την απόφαση, εισάγοντας δεκάδες ή εκατοντάδες εξαιρέσεις, αναλόγως αιτημάτων και βεβαίως αναλόγως των αιτητών. Κι όταν καταλήξουν κάπου, συνήθως είναι πρακτικά δύσκολο να εφαρμοστεί αποτελεσματικά.
ΟΚ, η διαχείριση του δεύτερου κύματος του κορωνοϊού δεν έχει καμία σχέση με τη διαχείριση του πρώτου κύματος. Τότε που ήμασταν όλοι άβγαλτοι με αυτό το πράμα που μας απειλεί. Περιέργως, όσα περισσότερα μαθαίνουν οι αρμόδιοι μας, τόσα περισσότερα λάθη κάνουν. Η απόκτηση εμπειρίας αντί να βοηθά στην αποφυγή παλιών λαθών και παθημάτων, μοιάζει να έχει συμβάλει στην ανάπτυξη ενός αισθήματος υπεροψίας, μεταξύ των αρμοδίων, έναντι του κινδύνου. Κάποιος τους είπε ότι προέχει η οικονομία και το δέκτηκαν αμάσητο. Προέχει η καλή επιδημιολογική κατάσταση και η υγεία αυτών που κινούν την οικονομία, αυτών που κρατούν υγιή και παραγωγική, από διάφορες απόψεις, την κοινωνία. Θα το καταλάβουν αργά ή γρήγορα και αυτοί που αποφασίζουν και οι ιδιοτελείς μέντορές τους. Ήδη, αυτοί οι ίδιοι που μας έλεγαν -και μας κουνούσαν και το δάκτυλο- πως «δεν μπορεί να ξανακλείσει η οικονομία», άρχισαν να την κλείνουν σιγά-σιγά.
ΟΜΩΣ, δεν έχουμε χρόνο να στεκόμαστε στα λάθη της κυβέρνησης και της κρατικής μηχανής. Το είχα γράψει και στην άποψη της περασμένης Κυριακής: Το κράτος δεν μπορεί άλλο. Πρέπει να αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη. Όχι για να απαλλάξουμε τους κρατούντες από τις δικές τους ευθύνες, αλλά για να προστατευθούμε, εμείς, οι δικοί μας, οι συνάδελφοι μας, οι συνάνθρωποί μας. Είναι θέμα απόλυτης ανάγκης να προστατευθούμε.
Αν σας ακούγεται μελό, πάω πάσο.
Όμως, όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κινδυνεύουν μόνο «κάτι γέροι» και κάποιοι άτυχοι μεσήλικες που κουβαλούν «εκατό ασθένειες», έχουν διαψευστεί από την πραγματικότητα και όσο εξακολουθούν να κινούνται και να συμπεριφέρονται με αυτές τις απόψεις οδηγό, θέτουν τον εαυτό τους σε μεγάλο κίνδυνο, ενδεχομένως και θανάσιμο. Και όχι μόνο τον εαυτό τους. Πολλούς άλλους.
Υγιείς άνθρωποι, εδώ, γύρω μας, προσβλήθηκαν από τον ιό και ταλαιπωρήθηκαν. Ναι, «μοιάζει με γρίππη», αλλά δεν είναι γρίππη. Συμπολίτες μας «όπως τους ταύρους» μολύνθηκαν και τους έριξε στο κρεβάτι ο ιός. Υπέφεραν, πόνεσαν, φοβήθηκαν. Η μεγάλη τους πλειοψηφία τη γλίτωσε ευτυχώς μόνο με κάποια χαμένα μεροκάματα, πολλές μέρες απομόνωσης και ταλαιπωρίας, παυσίπονα, περιποίηση από συγγενείς ή τον προσωπικό γιατρό. Κάποιοι όμως ανακάλυψαν, μετά την εισβολή του ιού, ότι δεν ήταν τόσο υγιείς όσο νόμιζαν. Εκεί που πίστευαν ότι στο χαμό του κόσμου θα την έβγαζαν με λίγο βήχα, λίγη βραχνάδα και με άνοστα φαγητά για λίγες μέρες, είδαν τα δυο στενά, όταν συνειδητοποίσαν πως αυτός ο ιός βρίσκει όπως ο διάολος όλα τα αδύνατα σημεία του οργανισμού και τα κάνει ακόμα πιο αδύνατα.
Ενόσω αδιαφορούν κάποιοι από εμάς και συμπεριφέρονται με βεβαιότητα ότι δεν κινδυνεύουν, επιτρέπουν στον ιό να εισβάλλει σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες.
Αν έχετε πειστεί ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι «κανονικά» υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Πολύ λίγες συνήθεις δημόσιες δράσεις μας μπορούν να συνεχιστούν ανεπηρέαστες από την απειλή που υπάρχει παντού γύρω μας. Δεν αρκεί μόνο η μάσκα, ούτε η ατομική υγιεινή, παρόλο που επιβάλλονται. Απαιτείται δραστική μείωση των επαφών, ανεξαρτήτως συγγένειας και συμπάθειας. Δεν κινδυνεύουμε και δεν απειλούμε μόνο τους άγνωστους, ο κίνδυνος και η απειλή είναι μεγαλύτερα για τους δικούς μας και από τους δικούς μας, λόγω οικειότητας και συχνότερων χαλαρών επαφών.
Ας μη διακινδυνεύσουμε άλλο περιμένοντας τους αρμοδίους να βρουν τη λύση. Δεν θα τη βρουν, γιατί δεν υπάρχει λύση που θα μας καταστήσει ασφαλείς, ενόσω δεν εμβολιαστούμε (σχεδόν) όλοι με κάτι πραγματικά αποτελεσματικό.
Έως τότε, θα ζούμε με πάσης φύσεως πρόσθετες στερήσεις. Και οικονομικές, δυστυχώς. Και θα περάσουν δυσκολότερα αυτοί που ούτως ή άλλως περνούν πάντα δυσκολότερα, για λόγους για τους οποίους ο κορωνοϊός δεν φέρει καμία ευθύνη.
Προέχει όμως να ζούμε και να είμαστε, τουλάχιστο από υγεία, καλά.
