Zούμε τη μέρα της μαρμότας. Μιλά ο Νίκος Χριστοδουλίδης και θαρρώ πως ακούω, 14 χρόνια μετά, τον Γιώργο Λιλλήκα, να επαναλαμβάνει το περιβόητο: «Δεν αγχωνόμαστε για το αν θα είναι μία, δύο, πολλές χώρες ή μόνοι μας στη μάχη».

Συνεπώς, εάν οι σύμμαχοί μας, αυτοί που μέχρι χθες διαφημίζαμε, αυτοί στους οποίους στηριζόμαστε και οι οποίοι μας έχουν, σύμφωνα με τον Αβέρωφ Νεοφύτου, στις προτεραιότητές τους, επαναλαμβάνουν τώρα ο ένας μετά τον άλλο (όπως τις προάλλες ο Γάλλος) «I was clear on that  with my Cypriot colleagues saying, ‘OK, you should unlock the Belarus sanctions, because I think you are not doing a favor to yourself by creating this link.’», στα φρύδια μας. Η επανάσταση ξεκίνησε!

Τα μακρά κοντά ήρθαν, βέβαια. Οσονούπω θα δούμε αν θα επιμείνουμε στο βέτο που δεν είναι βέτο, αν θα αρκεστούμε σε μερικές ερμαφρόδιτες κυρώσεις ή αν θα αναδιπλωθεί το λάβαρο του αγώνα.

Μια ανάλογη διαπίστωση όπως εκείνη του 2004, φαντάζει πιθανή επιλογή: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διαπιστώνει βελτίωση των δυνατοτήτων άσκησης πίεσης προς την Tουρκία, ενώ θέτει τις προϋποθέσεις για έναν νέο κύκλο διαπραγμάτευσης». Ίδωμεν.

Σε κάθε, όμως, περίπτωση και χωρίς να προδικάζω το αποτέλεσμα, θέλω να θυμάστε πως θα εξακολουθήσει να υπάρχει ως όπλο στη φαρέτρα μας το καύχημα του Εθνάρχη Β, επίσης στο μακρινό 2004: «Έχω 64 ευκαιρίες να ασκήσω βέτο»! Και μιλούσε μόνο για τις διαπραγματεύσεις ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Θεωρητικά ο Χριστοδουλίδης έχει 1064! 

Το καράβι βουλιάζει και τα στελέχη εγκαταλείπουν το πλοίο όπως τα ποντίκια. Ο αναπληρωτής Παλλήκαρος της Αλληλεγγύης αποχωρεί από το Κίνημα επειδή υπάρχει, λέει, αδυναμία επικοινωνίας με την ηγεσία (δεν του βγαίνει στο τηλέφωνο η Ελένη;). Φεύγει, λέει, για να δώσει χρόνο στον εαυτό του να σκεφτεί (όχι πολύ, όμως, έρχονται και εκλογές…) με γνώμονα, ωστόσο, την «ευχέρεια της συνέχισης της δράσης και προσφοράς μου…» (εν ολίγοις, απελπιστικά διαθέσιμος).

Θυμίζω ένα αθώο δημοσίευμα του Ιουνίου το οποίο αναφερόταν στον Μιχάλη Γιωργάλλα. Δεχόταν (έλεγε το δημοσίευμα) πολλές προσφορές για μετεγγραφή (και από ΔΗΣΥ και από ΔΗΚΟ και από ΕΔΕΚ και από ΕΛΑΜ – είναι πολυσυλλεκτικά βλέπετε τα στελέχη της Αλληλεγγύης), αλλά επί του παρόντος, «η πατρίδα είναι πάνω από την προσωπική παρτίδα» (wow!). «Επί τους παρόντος». Γιατί, όπως σημείωνε και το σχετικό δημοσίευμα, «δεν αποκλείεται στο μέλλον να ενδώσει σε κάποια εκ των προτάσεων».

Όσο για την Ελένη, που μέμφεται τον εαυτό της επειδή υπήρξε πολύ δημοκρατική (!), εκτιμώ ότι υπάρχουν ακόμα τα περιθώρια για την «ανάδυση από τα σπλάχνα της κοινωνίας ενός Παγκύπριου Πολιτικού Ανατρεπτικού Κινήματος», όπως εκείνο που οραματιζόταν το 2015. Εκείνο ντε, στο οποίο ευθύς αμέσως είχε δηλώσει παρών ο Ζαχαρίας Κουλίας, ο οποίος, όμως, πριν αλέκτωρ λαλήσει, ξαναβολεύτηκε στο ΔΗΚΟ.

Είπαμε: «Η πατρίδα είναι πάνω από την προσωπική παρτίδα», αλλά, όπως κι αν το δούμε, κάτω από την πατρίδα βρίσκεται πάντα η προσωπική παρτίδα.

«Σκοπός του εκπαιδευτικού είναι να παρουσιαστεί διωκόμενος από την Εκκλησία», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος που κάτι τέτοια τα πιάνει στον αέρα. Και για να μην πέσει στην παγίδα του εκπαιδευτικού… ζητά την απόλυσή του! Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν.

Ο Πρόδρομος Προδρόμου, πάντως, το πάει από διευκρίνιση σε διευκρίνιση. Μετά την πρώτη ανακοίνωση του υπουργείου του στις 16/9 περί… «ζωγραφιών που προκαλούν αλγεινή εντύπωση», τώρα είμαστε στο «Κανείς δεν κρίνει έργα τέχνης». Ίδωμεν…

Σύμφωνα με τον Νίκο Νουρή που όσο να ‘ναι συμμετείχε και στο «Απαντήστε Παιδιά», οπόταν κάτι παραπάνω γνωρίζει, η έκθεση του Γενικού Ελεγκτή για τα διαβατήρια, έπρεπε να περιλαμβάνει και την… πρόοδο που έγινε έκτοτε στο νομικό πλαίσιο. Θα έπρεπε, δηλαδή, να μας πει ότι ναι μεν το για 7 χρόνια δίναμε υπηκοότητα σ’ όλο το σόι του «επενδυτή» χωρίς να έχουν συνεισφέρει ούτε ένα ευρώ, ωστόσο εδώ και μερικούς μήνες το αλλάξαμε. (Ζήτω!)

Κι ο Γενικός, όμως, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Για τις κομπίνες και τα αλισβερίσια μεταξύ δικηγόρων, ντιβέλοπερ και πολιτικών πότε θα μάθουμε; Αλλά τι λέω, αυτά θα μας τα πει η επιτροπή που διόρισε ο μέχρι χθες υπουργός που ως μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου ενέκρινε και τις πολιτογραφήσεις που έκαναν δικηγορικά γραφεία συνδεδεμένα με τα μισά μέλη της κυβέρνησης. (Τρία Ζήτω!)

Με το συμπάθιο, αντιλαμβάνομαι ότι μεταξύ πιλόττας και κρασοκατάνυξης η ομιλία του Προέδρου μπορεί να θεωρηθεί έως και ηρωική, αλλά πιο «απευθύνομαι στους ιθαγενείς» ομιλία, είχα καιρό ν’ ακούσω.

Φιλελεύθερα, 27.9.2020.