Πάλι πίσω από τις εξελίξεις τρέχουμε. Οι δικαιολογίες, οι δηλώσεις και οι αερολογίες έτοιμες από καιρό. Δεν άλλαξε κάτι. Απλά η ημερομηνία της δήλωσης. Το καλό κλίμα να μην χαλάσουμε, σε συνομιλίες να πάμε καθώς το γιαταγάνι της η Τουρκία γυαλίζει. Ξανά οι άριστοι των αρίστων λούφαξαν και κείμενα που άλλοι τους έγραψαν ανέγνωσαν. Δυστυχώς, κάτι νέο δεν είπαν στην κοινωνία, που έξυπνα σε λήθαργο έριξαν. Όλα πάντα με τον φόβο μήπως ψήφοι χαθούν. Όμως, τα χώματα και ιστορία μας, ας χαθούν. Οι πρόσφυγες ας ξεχαστούν. Το μέλλον να κοιτάξουμε. Αυτή την καραμέλα, ηττημένα μυαλά που σκύβουν ξανά το σβέρκο, μας σερβίρουν. Στείρα πολιτική σκέψη. Λέξεις που έχουν πια χάσει το νόημα και τη δύναμη τους. Αναμασημένες πολιτικές θέσεις, που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν πια. Καρέκλες με άδειους ανθρώπους, που ένας τίτλος νομίζουν ό,τι τους έδωσε αυτό που τους έλειπε. Ανδρείκελα σε θέσεις κλειδιά, πάλι κατώτεροι των περιστάσεων φάνηκαν. Οδηγίες περίμεναν για το τι πρέπει να πουν και να κάνουν, μην ξανά κι η γύμνια της ανικανότητας φανεί. Άνευρες αντιδράσεις και ανάλωση ξανά και ξανά σε συζητήσεις μακριά από την ουσία. Η τραγικότητα είναι ότι ξέρεις ποιές λέξεις κάθε στέλεχος θα πει, με ποια σειρά και σε ποιες λέξεις θα κάνει παύση για να δώσει έμφαση σε όσα είπε. Αυτά τους έμαθαν με στόμφο να λένε ως σε απαίδευτους και αμόρφωτους πολίτες να μιλάνε.
Και είδαμε πως νέα πόρτα έβαλε το κατοχικό καθεστώς στην Αμμόχωστο. Στην πόλη μας, έλεγχος ταυτοτήτων ίσως και διαβατηρίων. Λες και σε μουσείο ξένου τόπου θα μπούμε και την ιστορία του να σεβαστούμε. Και δεν μας σεβαστήκανε εμάς και ο ύπνος δύο μέρες τώρα, δε μας πιάνει. Πώς να σε πιάσει όταν στο δρόμο που ανοίγουν είναι το σπίτι σου και εσύ δεν μπορείς μέσα να μπεις; Στο δωμάτιο σου να πας; Όταν το γέλιο σου ακόμα αντηχεί μέσα σε αυτούς τους τοίχους; Εκείνη την κλεμμένη νιότη και παιδικότητα πώς να την ξαναβρείς;
Όλα μέσα να χτυπάνε, θυμός και απογοήτευση γιατί κάποια στιγμή, οι επόμενες γενιές θα μας ρωτήσουν. Εσείς τι κάνατε; Τι μας αφήνετε; Τον παππού και τη γιαγιά τους ρωτήσατε;
