Μιλήσαμε πριν λίγες μέρες με φίλο που βιώνει από μέσα το σύστημα Υγείας. Από την κουβέντα, κατάλαβα ότι ο στόχος εδώ, μέσα στην κρίση, είναι να μην πάμε στο νοσοκομείο. Κι αν πάμε, να μην είμαστε βαριά. Όπως και να το κάνουμε, το σύστημα Υγείας δεν είναι από τα ατού της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν εμπνέει ασφάλεια. Πάνω που είπαμε να κάνουμε ΓεΣΥ, έπεσε ο κορωνοϊός στον πλανήτη. Άντε να αντεπεξέλθουν μετά τα νοσοκομεία στο νησί, ειδικά τα δημόσια, στα οποία στηρίζεται ένα κράτος για να παράσχει περίθαλψη.
Οι ανάγκες σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν αποτελούν είδηση. Είναι η μόνιμη επωδός των κυβερνητικών γιατρών και νοσηλευτών, στις περίπου αέναες κόντρες τους με τον ΟΚΥΠΥ και το Υπουργείο Υγείας. Με πειράζει, όμως, η διαπίστωση ότι δεν τηρούνται κατά γράμμα τα πρωτόκολλα, ακόμα κι αν υπάρχουν. Με τα πρώτα κρούσματα έκλεισαν για μέρες τρία νοσοκομεία. Αυτό τα λέει όλα. Δεν υπάρχει εμπεδωμένη, με κατάλληλη και επίμονη εκπαίδευση, κουλτούρα λειτουργίας σε εποχή επιδημίας, πόσο μάλλον πανδημίας. Το σύστημα δεν είναι ευέλικτο, ούτε άρτια εξοπλισμένο, για να ανταποκριθεί άμεσα. Η κυβέρνηση, οι αρμόδιοι, το ξέρουν. Γι’ αυτό δεν άφησαν τους φοιτητές να επιστρέψουν από το εξωτερικό. Δεν είχαν πού να τους βάλουν σε καραντίνα. Επιπλέον, φοβούνταν ότι ο ιός θα εξαπλωνόταν πολύ πιο εύκολα στην κοινότητα. 
Όλα αυτά πρέπει να μας απασχολήσουν. Δεν είναι, όμως, της ώρας, έρχονται μετά. Θέλουν μακρόπνοο πλάνο. Τώρα δεν μένει παρά να περιοριστούμε κι άλλο στο σπίτι. Χωρίς πάρτι, δείπνα και συνάξεις για σούβλα με τους συγγενείς και φίλους. Να φέρουμε το νου μας, να κρατάμε αποστάσεις σε κοινόχρηστους χώρους. Να μη θέλουμε χωροφύλακα για να μας βάζει σε σειρά. Προέχει, επίσης, να δοθεί έμφαση σε φάρμακα που κάνουν δουλειά και βοηθούν στην ανάρρωση. Σε προστατευτικές στολές, μάσκες και τεστ. Υλικά που στις κρίσιμες ώρες σπανίζουν. Η Νότια Κορέα, αλλά και η Γερμανία, καταφέρνουν μέχρι στιγμής να έχουν τον ιό υπό έλεγχο, γιατί κάνουν συνέχεια τεστ στον πληθυσμό, σε συνδυασμό με ένα καλό σύστημα υγείας. Δεν χρειάστηκε ακόμα να κλείσουν όλο τον κόσμο στα σπίτια του, ούτε να πατήσουν γερά φρένο στην οικονομική τους δραστηριότητα.
 
μείς εδώ είμαστε αλλιώς. Ούτε τεστ πολλά κάνουμε (μολονότι βελτιώθηκε η κατάσταση τελευταία), ούτε άρτια νοσοκομειακή περίθαλψη προσφέρουμε. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, ένα ποσοστό των επαγγελματιών υγείας, επικαλείται λόγους ασθενείας για να μην πηγαίνει στη δουλειά. Κλασική κουτοπονηριά. Ελπίζω να μην τους περάσει. 
Πρόβλημα σχετικής ή και εγγενούς ανεπάρκειας δεν έχουμε, βέβαια, μόνο εμείς. Η πανδημία γκρέμισε πολλούς μύθους. Ποιος θα το ‘λεγε ότι ο κορωνοϊός θα γονάτιζε και την υπερδύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ότι έχουν πρόεδρο επιεικώς ακατάλληλο δεν είναι πλέον ικανή δικαιολογία. Η ανυπαρξία εθνικού συστήματος υγείας και κοινωνικής πρόνοιας δεν είναι αποτέλεσμα της διακυβέρνησης Τραμπ. Χρονίζει. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, θα συμβάλει στο να γίνουν οι ΗΠΑ το μεγαλύτερο θύμα του ιού. 
Μέσα στη γενικότερη σύγχυση, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση του Γιώργου Κασκάνη, που ομολογώ με έφτιαξε. Ο Γιώργος, ως διευθυντής ειδήσεων στον «Alpha Κύπρου», δεν μπορεί να μείνει σπίτι. Πάει στη δουλειά. Και προς τιμήν του, προσλαμβάνει θετικές εικόνες στο δρόμο από και προς τον τηλεοπτικό σταθμό. Βλέπει «ζευγαράκια (ανεξαρτήτως ηλικίας) να κρατάνε χεράκι και να απολαμβάνουν τον περίπατό τους. Δεν εξέπεμπαν πάντα αυτή την εικόνα αγάπης και συντροφικότητας οι άνθρωποι. Κανένα «πατημένο» γατί από τη μανία των αυτοκινήτων. Τα νεύρα της άλλοτε κίνησης μοιάζουν μακρινή ανάμνηση. Καθαρίζει σταδιακά η ατμόσφαιρα και διαλύονται εκείνα τα σύννεφα μόλυνσης που είχαν μαζευτεί πάνω από τις ζωές μας»… «Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτές τις μέρες η γυναίκα μου μού μαγείρεψε τα καλύτερα φαγητά της ζωής μου…». Το τελευταίο, κι όχι μόνο, συμβαίνει και στο δικό μας σπίτι Γιώργο.