Αν και αποτελεί ασέβεια τόσο προς τα θύματα της πανδημίας, όσο και προς τους εργαζόμενους στα νοσηλευτήρια, οι πλείστοι υγιείς –πέραν του άγχους που βιώνουν για το παρόν, αλλά και το άμεσο μέλλον– περνάμε καλά. Ντρεπόμαστε να το ομολογήσουμε, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή η διακοπή από τους συνηθισμένους ρυθμούς ζωής έδωσε την ευκαιρία να δούμε και να κάνουμε πράγματα που ίσως είναι πιο ουσιαστικά. Μας λείπουν οι φίλοι, οι δικοί μας άνθρωποι, οι συναθροίσεις, οι εκδρομές, οι βόλτες στην πόλη ή στην ύπαιθρο, τα ταξίδια, ο παλμός μιας ζωντανής συναυλίας ή μιας θεατρικής παράστασης, τα ανέμελα ψώνια… Ίσως να μας λείπει ακόμα και εκείνη η τρέλα που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Στο καταφύγιο επικρατεί πολλή ησυχία κι η διαδυκτιακή ώσμωση δεν είναι πάντα παραγωγική. 
Το ποτήρι είναι μισοάδειο, αλλά και μισογεμάτο. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το άδειο μέρος του. Θα ήταν τραγικά επιπόλαιο. Έχουμε όμως ανάγκη να πιαστούμε από το υπόλοιπο μέρος του που είναι γεμάτο. 
Είτε μέσα από την φιλοσοφία, είτε μέσα από την θρησκεία, είτε ακόμα μέσα από την καθημερινή σκέψη αντιλαμβανόμαστε, όσο ίσως καμιά άλλη φορά, το πεπερασμένο της ζωής. Αυτονόητο, παντοτινή βεβαιότητα, αλλά όσο τα πράγματα κυλάνε, όλο τείνουμε να το ξεχνάμε. Μιλάμε εξ αποστάσεως με φίλους και δικούς, γράφουμε γράμματα όπως παλιά (ηλεκτρονικά βέβαια) κι αφήνουμε το συναίσθημα να εκδηλωθεί. Γιατί ναι, ένα από τα καλά είναι πως έχουμε γίνει πιο συναισθηματικοί. 
Έχουμε χρόνο να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω από τα κωδικοποιημένα sms με τα οποία επικοινωνούσαμε μέχρι πριν τρεις βδομάδες. Αφουγκραζόμαστε τη φύση κι ακούμε τα πουλιά που μπορεί πάντα να κατοικούσαν στην γειτονιά, αλλά το κελάηδημα τους σκεπαζόταν κάτω από τους ήχους της πόλης. Εισπνέουμε (μετά φόβου Θεού) και νιώθουμε τις μυρωδιές της Άνοιξης. Ο σερ και η μάνταμ κάνουν βόλτα το σκυλάκι που μέχρι τα μέσα Μαρτίου μόνο την Ασιάτισα βοηθό ήξερε. Κάνουμε πράγματα με τα παιδιά μας χωρίς να μας εκνευρίζουν γιατί δεν μας πιέζει ούτε ο χρόνος, ούτε η κούραση των χίλιων δραστηριοτήτων.
 
Διαβάζουμε, ακούμε μουσική, μαγειρεύουμε, ασχολούμαστε με τον κήπο… Διαπιστώνουμε πως «τα είχαμε όλα μια φορά, μα θέλαμε παραπάνω». Κάνουμε σχέδια για το μετά με ένα ερωτηματικό πάντα το οποίο ξορκίζουμε. Τα σχέδια δεν είναι μεγαλεπήβολα. 
Ίσως σύντομα να ξεχάσουμε τα μαθήματα που πήραμε, τις διαπιστώσεις που κάναμε. Ίσως όμως η πραγματικότητα να μην μας αφήσει να ξεχάσουμε. Ίσως όλα αύριο να είναι αλλιώς.