Οι ατελείωτες ώρες του κατ’ οίκον περιορισμού που μας επιβλήθηκε ως ένα από τα μέτρα για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωνοϊού και τoν κατά το δυνατόν περιορισμό των επιπτώσεων στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς από εμάς μελετώντας και στοχαζόμενοι να αναβαπτιστούμε εθνικά και ηθικά.
Ο Σωκράτης στην κατά τον Πλάτωνα απολογία του στη διάρκεια της δίκης του είπε μεταξύ άλλων και τα εξής περίπου «Δεν υπάρχει ζωή αβασάνιστη» δηλαδή δεν νοείται ζωή χωρίς βάσανα και ταλαιπωρίες. 
Πολλοί αρθρογράφοι ασχολούνται σήμερα πώς θα είναι η επόμενη μέρα μετά τον κορωνοϊό στην περίπτωση που εξευρεθεί θεραπεία ή/και εμβόλιο.
Και αν και όταν συμβεί αυτό αργά ή γρήγορα θα προκύψει και πάλι μια νέα πανδημία που θα  υποβάλει σε νέα δοκιμασία την ανθρωπότητα ως συνέβη πλειστάκις στο παρελθόν.
Όλα τα άλλα είναι ανεδαφικές εικασίες αφού τίποτε δεν αλλάζει διότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Και η ζωή συνεχίζεται.
Προσωπικά προβληματίστηκα καθημερινά όλο αυτό το διάστημα έχοντας πάντοτε κατά νουν τις ατελείωτες δοκιμασίες που υποβάλλεται ο Κυπριακός Ελληνισμός από της αυγής της ιστορίας χωρίς να λυγίσει και να υποκύψει εις πείσμα των κατά καιρούς εισβολέων και κατακτητών και των συνεργατών των δωσίλογων και καταχθονίων. 
Και οι σκέψεις και οι προβληματισμοί μου τις οποίες και μοιράζομαι με όσους αγωνιούν για τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού αναφέρομαι σ’ αυτούς που παρέμειναν πάντοτε όρθιοι και γενναίοι. 
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» ψάλλει ο Ρήγας Φεραίος.
Και συμπληρώνει ο ποιητής. «Όσοι τη δάφνη στην καρδιά να φέρετε φοβάστε καταραμένοι νάστε». «Αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα θεία η δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνει».
«Μάστρε πεθαίνω. Ζήτω η Ελλάς» είπε ο Μιχάλης Γιωργάλλας όταν κτυπημένος από το εχθρικό βόλι ξεψύχησε στην αγκαλιά του Γρηγόρη Αυξεντίου στη Ζωοπηγή.
«Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω η Ένωση» πρόλαβε να ψελίσει ο Πετράκης Γιάλλουρος πριν μεταβεί από την Αμμόχωστο αθάνατος στην αιωνιότητα. 
Και συμπληρώνει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο ήρωας – ποιητής «θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά» και αναφέρει «την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα».
Βροντοφωνάζει ο Γρηγόρης Αυξεντίου στους Άγγλους που περικύκλωσαν το κρησφύγετό του στον Μαχαιρά «Μολών Λαβέ» όταν τον κάλεσαν να παραδοθεί.
«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής» απαντά ο Κυριάκος Μάτσης στον Στρατάρχη Χάρτιγκ όταν του πρόσφερε ένα τεράστιο χρηματικό για την εποχή ποσό για να καταδώσει τον Διγενή. Και βροντοφωνάζει στους Άγγλους στρατιώτες που περικύκλωσαν το κρησφύγετό του στο Δίκωμο και τον κάλεσαν να παραδοθεί. «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». 
Στο Λιοπέτρι οι τέσσερις αγωνιστές της ΕΟΚΑ περικυκλωμένοι από χιλιάδες Άγγλους στρατιώτες αρνούνται να παραδοθούν και πέφτουν ηρωικώς μαχόμενοι μετατρέποντας τον αχυρώνα σε Χάνι της Γραβιάς της Κύπρου.
«Εμπρός, Εμπρός η ΕΟΚΑ κράζει» και «Ξύπνα καημένε μου ραγιά και σήκου το κεφάλι τη δόξα που είχες μια φορά απόκτησέ την πάλι» τραγουδά σύσσωμος ο Κυπριακός Ελληνισμός στον Αγώνα του 1955-57.
Τραγουδούν οι νέοι της Αλκίμου Νεολαίας της ΕΟΚΑ «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» σε κάθε εκδήλωση. 
Και συμπληρώνει ο ποιητής «Δεν χάνεται στα τάρταρα μονάχα ξαποσταίνει, στη ζωή ξαναφαίνεται και λαούς ανασαίνει».
Τέλος, μέσα σε αυτή την χωρίς τέλος δοκιμασία του Κυπριακού Ελληνισμού στριφογυρίζουν συνεχώς στο νου μου τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη «Δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι λέφτερος».
Υ.Γ. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Σερ Τζων Χάρτιγκ, αρχηγός τότε του Βρετανικού Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου που απεστάλη στην Κύπρο για να συντρίψει την ΕΟΚΑ και να συλλάβει τον Διγενή, είχε ντροπιαστικό και άδοξο τέλος όταν καταδικάστηκε μετά την αφυπηρέτησή του από Βρετανικό Δικαστήριο για μοιχεία. Είχε το τέλος που του αξίζει σαν τύραννος.
 
*Πρώην συνδικαλιστής.