Όπως ακριβώς το είπε ο Ακιντζί. Έτσι είναι. «Το παρελθόν μας θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, αλλά δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν. Ωστόσο, μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για ένα ειρηνικό μέλλον και να δείξουμε την απαραίτητη θέληση γι΄ αυτό». Ήταν προχτές στη δικοινοτική έκθεση με τα έργα τέχνης και το αρχειακό υλικό, που αντηλλάγησαν ως ΜΟΕ με φροντίδα της Τεχνικής Επιτροπής για τον Πολιτισμό. Συγκινητικές στιγμές. Και ιδανικές για επικοινωνιακά μηνύματα. Όπως το «μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για ένα ειρηνικό μέλλον». Και πολλά άλλα που ακούστηκαν σε αυτή την εκδήλωση και σε όσες αναλόγου περιεχομένου δικοινοτικές εκδηλώσεις οργανώνονται τα τελευταία χρόνια και σκορπούν τη συγκίνηση στον πυρήνα των εκδηλώσεων και ποτέ στην υπόλοιπη Κύπρο. Διότι, στην υπόλοιπη Κύπρο δεν φτάνουν αυτά τα μηνύματα. Σκεπάζονται από άλλα πιο καταλυτικά, πιο απόλυτα, όπως είναι για παράδειγμα το μήνυμα που διαχέεται παντού όταν ένας γεωργός πάει να θερίσει τα σιτάρια που έσπειρε και βρίσκει να τα θερίζουν άλλοι, έποικοι συνήθως, υπό την προστασία πάνοπλων στρατιωτών. Ή το μήνυμα, που θα μεταφέρει ένας Καραβιώτης που πάει στο κοιμητήριο του Καραβά να ανάψει το καντήλι στους τάφους των γονιών του και δεν βρίσκει ούτε ταφόπλακες ούτε τάφους, κάποιοι τα λεηλάτησαν. Ή το μήνυμα του Αργακιώτη, που πάει να προσκυνήσει στον ιερό ναό Τιμίου Προδρόμου στο κατεχόμενο Αργάκι και βρίσκει ότι η εκκλησία του χωριού του είναι πια σχολή μπαλέτου. Μιλάμε, βεβαίως, για κοινού επιπέδου μηνύματα, διότι υπάρχουν και τα πιο ηχηρά, που έρχονται από το Γιαβούζ, το Μπαρμπαρός ή το Ορούτς Ρέις…
Βεβαίως, και είναι θετική η επιστροφή των 219 έργων τέχνης Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών καλλιτεχνών, που μαζεύτηκαν από την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Παρότι για να επιστραφούν έπρεπε να βρει και η ελληνοκυπριακή πλευρά κάτι να επιστρέψει, μην φανεί ότι μόνο η μια πλευρά κατέχει περιουσία της άλλης. Και βρήκαν στο αρχείο του ΡΙΚ υλικό από κοινωνικά, πολιτιστικά και αθλητικά γεγονότα της τουρκοκυπριακής κοινότητας για να γίνει ανταλλαγή σε ισότιμη βάση. Ας είναι. Αλλά, είναι ανάγκη να περιβάλλονται τέτοια γεγονότα από υποκρισίες και κούφια λόγια;
«Γίναμε μάρτυρες του γεγονότος ότι ο πολιτισμός πράγματι ενώνει τους ανθρώπους», έλεγε η συμπρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής, Ανδρούλλα Βασιλείου. Πράγματι, ο πολιτισμός θα μπορούσε να ενώνει τους ανθρώπους. Αλλά, μόνο αν δεν τους χωρίζει ένας στρατός κατοχής. Γιατί όσοι βλέπουν ότι στην Κύπρο ενώνει τους ανθρώπους ο πολιτισμός και αρνούνται να δουν τι τους χωρίζει, μάλλον πρέπει να αλλάξουν οπτική γωνία για να βλέπουν πιο πανοραμικά.
Εξάλλου, πολιτισμός δεν είναι μόνο τα έργα τέχνης των Ελληνοκυπρίων, που φυλάχθηκαν. Διότι, ακόμα και ο μεγαλύτερος φασίστας όλων των εποχών, ο Χίτλερ, τα έργα τέχνης που έκλεβε από όλη την Ευρώπη τα είχε φυλαγμένα για να μην καταστραφούν. Πολιτισμός είναι και το να αναγνωρίζεις την αδικία που γίνεται σε βάρος άλλων ανθρώπων και να προσπαθείς να την αποτρέψεις. Πολιτισμός είναι να μην προτάσσεις τη δύναμη ενός μεγάλου στρατού για να αφαιρέσεις δικαιώματα από ανθρώπους που δεν έχουν στρατό να σου αντισταθούν. Πολιτισμός είναι να μην στέλνεις παράνομους μετανάστες στα εδάφη που ελέγχει η άλλη κοινότητα για να απαλλαγείς από το πρόβλημα κι ας το έχουν οι άλλοι. Πολιτισμός είναι να μην σχίζεις σελίδες από σχολικά βιβλία διότι δεν ανταποκρίνονται στα δικά σου αφηγήματα.
Ναι, δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν. Μπορούμε, όμως, να είμαστε ειλικρινείς και με το παρελθόν και με το παρόν και με το μέλλον. Κάναμε όλες οι «αντίπαλες» πλευρές σε αυτή τη χώρα μεγάλα εγκλήματα. Μα, δεν υπάρχουν πιο μεγάλα από την προσφυγιά, από την κατοχή, από την αρπαγή περιουσιών, από την ιεροσυλία, προπάντων, όμως, από το να επιδιώκεις να παραδώσεις την πατρίδα σου στον έλεγχο ξένης χώρας επειδή πιστεύεις ότι εσύ θα περνάς καλά υπό την σκέπη της και οι άλλοι ας χαθούν. Αυτός ο πολιτισμός ενώνει;  

[email protected]