Η Σάβια Ορφανίδου είναι παλιά γνώριμη της στήλης. Είχα την ευκαιρία να γράψω γι’ αυτήν και στο παρελθόν, ομολογώ όχι με τα κολακευτικότερα λόγια. Ξεκινώντας από εκείνο το ανεκδιήγητο διαφημιστικό σποτ, ένα μνημείο ναρκισσισμού και ελαφρότητας: «Το γνωρίζω πολύ καλά, σας έχουμε πικράνει…». Κάτι σαχλές συναισθηματολογίες που κατέληγαν «θέλω να σας κοιτώ στα μάτια και να μην ντρέπομαι». Δυστυχώς για εκείνην οι ψηφοφόροι δεν συγκινήθηκαν αρκετά ώστε να τη στείλουν στη Βουλή, οπότε μπήκαν μπροστά τα μεγάλα πολιτικά μέσα. Αυτό τουλάχιστον υπονοούσε ο Γενικός Ελεγκτής όταν άφηνε αιχμές για ευνοϊκή απόσπαση στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αναπτύξεως στο Λουξεμβούργο. Γεγονός που προκάλεσε τότε και το ξέσπασμα του συνήθως ψύχραιμου πολιτικού της μέντορα, Χάρη Γεωργιάδη. Έκτοτε την ξεχάσαμε, ώσπου επανέκαμψε πανηγυρικά με την πρόσφατη κατάληψη της έδρας στη Βουλή.
Είχε αναρτήσει κάποτε ένα ενδιαφέρον τσιτάτο η Σάβια στο Facebook: «Εάν το σχέδιο δεν λειτουργεί, άλλαξε σχέδιο». Το θυμήθηκα με αφορμή την πρωτοβουλία της για τις εξωσωματικές ώστε να καλύπτουν και τις γυναίκες εκτός γάμου. Αλλά και την πολύ τολμηρή απόφασή της να αποκαλύψει ότι κυοφορεί από δότη σπέρματος. Η «αλλαγή σχεδίου» πάντως, δίχως να διαγράφει το βεβαρημένο της πολιτικό παρελθόν, είναι μια ριζοσπαστική κίνηση που πρέπει να της πιστωθεί. Για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, επειδή οι νέοι βουλευτές οφείλουν να κάνουν κάτι χρήσιμο επιτέλους αντί να παπαγαλίζουν τις κομματικές θέσεις. Και δεύτερον, επειδή ρίσκαρε προκαλώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά του συναγερμικού ακροατηρίου. 
Το παράδειγμα της Σάβιας μπορεί να αποτελέσει καλή τροφή για σκέψη σε σχέση με τον περιβόητο εκσυγχρονισμό. Όχι μόνο των κομμάτων, αλλά της κοινωνίας κυρίως. Και τον ρόλο που μπορεί να παίξει η Βουλή σε αυτόν. Ιδιαιτέρως οι νέοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, οι οποίοι επιθυμούν με την εκλογή τους να κάνουν τη διαφορά. Καλά είναι το φυσικό αέριο και το Κυπριακό, όμως πολύ πιο ουσιώδης είναι ο κάθε νόμος που επηρεάζει την καθημερινότητά μας και εξελίσσει τον τρόπο σκέψης μας. Αντιλαμβάνομαι ότι δύσκολα μπορεί να αντισταθεί ένας βουλευτής στον πειρασμό να αναλύσει τα γεωστρατηγικά, όμως θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο εάν ακολουθούσε το παράδειγμα της Σάβιας: Να παλέψει και να συγκρουστεί, αν χρειαστεί, με σκουριασμένες αντιλήψεις και ταμπού ώστε να επηρεάσει θετικά τις ζωές των ανθρώπων. Τι πιο φυσιολογικό από το δικαίωμα κάθε γυναίκας –είτε είναι παντρεμένη είτε όχι- να απολαύσει τη μητρότητα με την αρωγή της Πολιτείας;
Οι περισσότεροι νέοι πολιτικοί φοβούνται πως, αν απομακρυνθούν από το κομματικό μαντρί ή εάν διαφοροποιηθούν από την κατεστημένη άποψη, θα τους φάει το μαύρο σκοτάδι. Δεν τολμούν λοιπόν, επειδή αυτό είναι το ασφαλές και το βολικό να πράξουν. Στον Δημοκρατικό Συναγερμό τα παραδείγματα δυστυχώς είναι πολλά. Από πού να ξεκινήσουμε, αλήθεια; Από τον Ευθύμιο Δίπλαρο, άξιο τέκνο της λαϊκής Δεξιάς, ο οποίος απευθύνεται στο πιο συντηρητικό ακροατήριο της παράταξης; Ή στον πρόεδρο της Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων, Μάριο Πελεκάνο, ο οποίος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το μεταναστευτικό λέγοντας ότι «Η σύνθεση του πληθυσμού έχει ήδη αλλοιωθεί» και διάφορα άλλα εξίσου ξενοφοβικά. Νέοι είναι και αυτοί, αλλά με γερασμένα μυαλά. Οι οποίοι δεν κομίζουν τίποτε το καινούργιο στην πολιτική. Σε αντίθεση με τη Σάβια που τους τη βγήκε από τα δεξιά. 
 
Φιλελεύθερος, 9/2/2020.