ΚΑΙ τι δεν μάς θύμισε ο (αυτο)συγκρατηθείς Ακιντζί, ακούοντας από το στόμα του Γ.Γ. του ΟΗΕ την αναφορά: «Και οι δύο ηγέτες χαιρέτισαν την εμπλοκή μου και μού επιβεβαίωσαν την προσήλωση και την αποφασιστικότητά τους να πετύχουν μια λύση στη βάση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως προνοείται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, περιλαμβανομένης της παραγράφου 4 του ψηφίσματος 71 του 1991»:
– Επιτέλους, βάλαμε το τρένο στις σωστές ράγιες!
ανέκραξε ο Ακιντζί, απορώντας για την ευκολία που πέρασε η μόνιμή του απαίτηση για την -αλά Τούρκα- (αν)ισότητα. Ακολούθως ένιωσε ευφορία, όταν άκουσε τα ενθουσιώδη σχόλια των ΔΗΣΑΚΕΛιστών και των κλώνων αυτών, που -έτσι και αλλιώς- είτε αγνοούν είτε ξέχασαν τον σημαντικό ρόλο του τρένου στην περίοδο του 1985. Ήμασταν, τότε, στον δεύτερο χρόνο της διακυβέρνησης του ΔΗΚΑΚΕΛ του Μίνιμουμ Προγράμματος (με την αναλογία στους διορισμούς και τις προαγωγές 7:3, εφτά του ΔΗΚΟ και τρεις του ΑΚΕΛ). Πριν κλείσει διετία από τις Προεδρικές του 1983, κι ενώ οι ποικίλης προέλευσης μωροφιλόδοξοι -ως και τώρα- συνωστίζονταν στους διαδρόμους και τις πλατφόρμες του Κόμματος, ανταγωνιζόμενοι για την εύνοια της ηγεσίας του, ειπώθηκε η κλασική αναφορά κατά του μ. Σπύρου:
– Ήρθε η ώρα να βρεθείς έξω από το τρένο!
– Άλλοι θα εξοβελιστούν από το τρένο, και όχι ο άριστος οδηγός του.
Λέχθηκαν και άλλα πολλά περί της πορείας του τρένου και (αν)άξιων οδηγών και… σταθμαρχών του, κι εκεί που απαιτούσαν Προεδρικές, ο μ. ο Σπύρος τούς έσυρε σε Βουλευτικές και στην… τρίτη θέση!
Έτσι, το Κόμμα μεθόδευσε τις Προεδρικές του 1988, και τις… διάφορες ουρές υποταγής που έγιναν αποδεκτές είτε από άγνοια είτε από ασχετοσύνη, αφού τές «κότσαρε» -έναντι ποίου αντιτίμου;- ο -τότε- Γ.Γ. του ΟΗΕ σε δικό του ψήφισμα, και τές επικαλείται, ύστερα από 28 χρόνια, ο νυν Γ.Γ. του ΟΗΕ, επιλεκτικά και αυθαίρετα!
