Η Ερμίνα Μάη αναφέρεται στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και τη σημερινή κατάσταση.

Οι θιασώτες της αγγλοσαξονικής μονεταριστικής σχολής ανά την Ευρώπη, αλλά και οι πέραν του Ατλαντικού οικονομικοί αμοραλιστές, έχουν, πρέπει να έχουν, συνειδητοποιήσει πως ο… αχαλίνωτος καταναλωτής που δημιούργησαν τις τελευταίες δεκαετίες χρεοκόπησε συνεπεία και όλων των ακολουθούμενων πολιτικών στην Ευρώπη, από τη Συνθήκη του Maastricht και τις πολιτικές, που ακολουθήθηκαν έκτοτε, πολιτικές που ενταφίασαν το όραμα για την Ευρώπη των πολιτών. 
Είναι γι’ αυτό που οι πολίτες θα πρέπει να ψάχνουν για τα… ψιλά γράμματα, πίσω από τους διθυράμβους των ηγεσιών τους και τα λογίδρια, που έπονται τη συνομολόγηση Συνθηκών, όπως και η προαναφερθείσα, οι προηγούμενες και αυτές που ακολουθούν…
Μετά το Maastricht ήρθαν τα μνημόνια και οι διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων (όρος που καθιερώθηκε από τα ελεγχόμενα παγκοσμιοποιημένα μιντιακά παπαγαλάκια).
Ακολούθησε και η μνημειώδης δήλωση: «Μαζί τα Φάγαμε». Έτσι για να μας κυνηγούν οι Ερινύες εμάς τους… ανεπρόκοπους χαραμοφάηδες της Ευρώπης, αφού το πολιτικό προσωπικό αγνοεί και αυτή την ύπαρξή τους (των Ερινύων), όπως παντελώς αδιαφορεί για τη δική μας επιβίωση.
Όπως, ομοίως, αγνοεί μέσα στην κραυγαλέα αμάθειά του και την έλλειψη παιδείας, πως είναι αξίωμα της Ιστορίας πως κάποιες κοινωνικές ομάδες και χαρισματικές προσωπικότητες που ξεπηδούν απ’ εκεί που δεν το περιμένεις είναι που προσδιορίζουν πάντα τους στόχους, σε αντιδιαστολή με τους ανέξοδους, μονότονους παράλληλους μονολόγους και τις κοκορομαχίες των ανασφαλειών της ασπόνδυλης νομενκλατούρας. Κι ας μοστράρουν αυτάρεσκα με παραφουσκωμένους εγωισμούς, αποκαλώντας εαυτούς πολιτικούς!
Ανασφάλειες που πάντα καταφέρνουν να τις μετακυλούν στους πολίτες υποβάλλοντάς μας πως τάχα έχουμε ανάγκη της παραταξιακής προστασίας, που μόνο αυτοί δύνανται να παρέχουν.
Γι’ αυτό και έχουν καταδικάσει τους πολίτες σε Ελλάδα και Κύπρο σε καθεστώς σύγχυσης, ανημπόριας, ανίκανους να αντιδράσουν στις προκλήσεις και στις προσβολές που υφιστάμεθα. 
Αυτοί οι ανίκανοι και φιλοχρήματοι, οι παντί τρόπω πλουτίσαντες και χρηματιζόμενοι κουστουμάτοι (ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τους αποκαλούσε «γουναρικά» / αλήθεια έχετε δει ανά την ελληνική επικράτεια προτομές αυτών που τον φυλάκισαν στο Παλαμήδι ή αυτών που δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια; / Άσχετο;)  
Αυτό, λοιπόν, το άθλιο σινάφι έχει πείσει πως το έχουμε ανάγκη τόσον εμείς όσο και ο τόπος. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία της κοινωνίας μας.
Αυτοί υπηρετούν τις αγγλοαμερικάνικες σειρήνες του (νεο)αποικιοκρατικού κατεστημένου: «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, υψηλά γύρω μου έκτισαν τείχη…» (να που η ποίηση δεν απευθύνεται μόνο σε… φευγάτους ρομαντικούς)!
Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η διολίσθηση του Κυπριακού, διόλου αποσυνδεδεμένη από το χρήμα, το οποίο άφθονο θα ρεύσει και πάλι σε τσέπες και κομματικά ταμεία και όχι δεν ξέρει τον τρόπο μόνο η Focus και ο κάθε Βγενόπουλος…!
Η καθοδική/ κατηφορική πορεία που ακολουθούμε τον τελευταίο, τουλάχιστον, μισό αιώνα έχει διαγράψει τον κύκλο της. Μας έχει απαξιώσει ως Έθνος, μας έχει οδηγήσει σε επίπεδο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, γλωσσικό, πνευματικό αλλά κυρίως ηθικό, στη χαμηλότερη βαθμίδα που έχουμε διολισθήσει ποτέ. Είναι ηλίου φαεινότερον, πως το ένδοξο παρελθόν δεν επαρκεί πλέον…
Συνακόλουθα, μέγα ζητούμενο, η αλλαγή πλεύσης, η επαναχάραξη πορείας. Μην πλανάσαι, αγαπητέ αναγνώστη, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, ήταν πάντα πολιτικό και ηθικό.
Πώς αλλιώς θα υποκαθιστούσαν τις εκλελεγμένες κυβερνήσεις οι λακέδες των οικονομικών κολοσσών;
Παγκοσμιοποίησαν αρχικά την οικονομία και υφάρπαξαν και την πολιτική εξουσία, στη συνέχεια, με τους εγκάθετους κουστουμάτους υποτελείς, που ακολούθως κατέστησαν υποτελείς αυτούς που εσύ εκλέγεις, διά της ιερής και παντοδύναμης ψήφου σου.  
Είναι γι’ αυτό που όσο δεν γίνεται κοινή συνείδηση, ομόθυμος στόχος των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας, η ανατροπή του ισχύοντος πολιτικού σκηνικού, ο τόπος δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από τη δικτατορία της μετριότητας, που οχυρωμένη στο αλάθητο και υποβασταζόμενη από τα κέντρα με τους ανομολόγητους σχεδιασμούς, τους οποίους υπηρετεί, καταλύει τη δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας, τη χρηστή διακυβέρνηση, υποθηκεύει τον εθνικό πλούτο και συνιστά νομοτελειακά απειλή και γι’ αυτήν την επιβίωσή μας, σε αυτό τον πολύπαθο τόπο.