Θυμάστε τον Δεκέμβριο του 2016, που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εξεμάνη διότι ο Άγγελος Συρίγος, όντας ομιλητής στο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου, αναφέρθηκε στις επιλογές που έχει ο κυπριακός Ελληνισμός για τη λύση του εθνικού μας ζητήματος; Είχε τότε αμολήσει το αλησμόνητο «εξ Ελλάδος επισκέπτες», προκαλώντας μια δικαιολογημένη οργή ανάμεσα στον κόσμο: «Δεν είναι το δικό τους χωριό, η δική τους κωμόπολη, η δική τους περιοχή που είναι υπό κατοχή. Ο πατριωτισμός από καθέδρας δεν χρειάζεται γιατί έχουμε βιώσει και έχουμε πληρώσει για αυτό τον πατριωτισμό, μέσα από τα συνθήματα που εύηχα ακούγονται. Στο τέλος το κόστος αυτοί που το πληρώνουν δεν είναι οι επισκέπτες εξ Ελλάδος ή οι επισκέπτες από οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά οι Κύπριοι πολίτες και ιδιαίτερα ο κυπριακός Ελληνισμός. Ας πάψουν να νομίζουν ότι κατέχουν την αλήθεια ή ότι μπορεί να αποσπάσουν εύσημα».
Έκτοτε, πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Αναστασιάδης, δυστυχώς, είναι ακόμα Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχει πολλές ευθύνες για το κόστος που πληρώνει ο κυπριακός Ελληνισμός, ενώ ο Άγγελος Συρίγος είναι Υφυπουργός Παιδείας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πρώτος ασχολείται πια με το Κυπριακό είτε ικετεύοντας την κατοχική πλευρά για νέες υποχωρήσεις, δικές μας υποχωρήσεις, είτε προχωρώντας σε ένα σάλτο μορτάλε που θα βοηθήσει την υστεροφημία του κι όποιον πάρει ο χάρος, μάλλον τον κυπριακό Ελληνισμό. Ο δεύτερος ασχολείτο και ασχολείται με το Κυπριακό, προφυλάσσοντας την ιστορική αλήθεια και τη μνήμη. Δεν εξαργυρώνει την ενασχόλησή του με το Κυπριακό, μάλλον το αντίθετο, τρώει και πάτσους από την αθηναϊκή κουλτουροδιανόηση.
Την Πέμπτη, μια μέρα πριν τη 48η επέτειο του χουντικού προδοτικού πραξικοπήματος, μίλησε ξανά για το Κυπριακό, ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων. Ο κ. Συρίγος επεσήμανε, καταδεικνύοντας την προδοσία της Χούντας των Συνταγματαρχών, ότι η δικτατορία έπεσε μόνο μετά την τουρκική εισβολή και όχι προηγούμενα, όχι ως αποτέλεσμα μιας εξέγερσης των Ελλήνων για τη δημοκρατία. Δεν υποτίμησε την αντίσταση, τη Νομική, το Πολυτεχνείο, τον Παναγούλη, το Κίνημα του Ναυτικού. Έθεσε απλώς το σωστό ιστορικό πλαίσιο, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη Χούντα, η οποία οδήγησε τα πράγματα στην εθνική καταστροφή και έπεσε εξαιτίας της απώλειας της μισής Κύπρου, που εκθέτει και τους νοσταλγούς της.
Αλλά, βλέπετε, αυτό χαλά τη σούπα μιας ολόκληρης μεταπολίτευσης και μιας αριστεράς που απορρόφησε και εξέφρασε πλήρως το καραμανλικό «Η Κύπρος κείται μακράν». Μιας ελλαδικής αριστεράς, που, μαζί με τη δεξιά, θεωρούσε ότι δεν συνέβη τίποτε από τον Νοέμβρη του 1973 μέχρι τον Ιούλη του 1974, για να μην κουβαλά το «άχθος» του Κυπριακού, της ευθύνης. Πολιτεύτηκαν, γιγαντώθηκαν, κυβέρνησαν, αποσιωπώντας την κυπριακή τραγωδία και γι’ αυτό έβαλαν τον Συρίγο στο απόσπασμα. Μα στην προσπάθειά τους να προστατέψουν το μέχρι προχτές ηθικό τους πλεονέκτημα, ξέχασαν ότι η Χούντα πρόδωσε την Κύπρο. Δεν άδραξαν την ευκαιρία να υπογραμμίσουν ότι αυτοί οι τσαρλατάνοι δεν ήταν εθνικόφρονες, αλλά ένα μάτσο προδότες που απέσυραν την ελληνική μεραρχία, έκαναν διαπραγματεύσεις με την Τουρκία στον Έβρο και οδήγησαν τα πράγματα στην εθνική καταστροφή. «Μόνο βγαίνεις στον κόσμο, όλο κλάψες και ψευτιές».
