Πολλοί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα απολύτως αναγκαία αγαθά. Το φαγητό της ημέρας, τις βασικές ηλεκτρικές συσκευές, ένα κρεβάτι ή μια πολυθρόνα. Δύσκολες συνθήκες και φτώχεια, παραλύουν τα νοικοκυριά της Κύπρου. Όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν την εξαθλίωση. Δύο ή τρία πακέτα μακαρόνια αποτελούν υπολογίσιμη αξία. Η καθημερινότητα απαιτεί μια μαραθώνια προσπάθεια και η ανασφάλεια έχει εγκατασταθεί στην ψυχή του κόσμου.
Δεν είναι λίγες οι δοκιμασίες. Μόλις που είχε απομακρυνθεί η οικονομική κρίση, όταν η πανδημία γονάτισε τις επιχειρήσεις. Ο κόσμος δεν πήρε ανάσα, και η εισβολή στην Ουκρανία χτύπησε την αγορά και έφερε ένα ανεπανάληπτο τσουνάμι ακρίβειας. Εκείνοι που βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση έχουν προ πολλού ισοπεδωθεί, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας φτωχοποιείται.
Ένδειξη των συνθηκών και της κατάστασης που επικρατεί, είναι η μαρτυρία του πρόεδρου του Παγκύπριου Συντονιστικού Συμβούλιου Εθελοντισμού, Ηλία Δημητρίου. Οι περιγραφές του κάνουν ξεκάθαρο πως εδραιώνεται η απελπισία και των πολιτών και των εθελοντών.
«Καταγράφουμε μεγάλη αύξηση στον αριθμό των οικογενειών που σε μηνιαία βάση ζητούν τη βοήθεια των εθελοντών για να βγάλουν τον μήνα και να καλύψουν τις βασικές ανάγκες», σημείωσε ο κ. Δημητρίου. «Τα προηγούμενα χρόνια θα μιλούσαμε για 200 με 300 οικογένειες παγκυπρίως, οι οποίες θα είχαν σταθερή ανάγκη στήριξης. Πλέον άλλαξαν τα δεδομένα. Υπάρχει ανοδική πορεία. Μόνο για τη Λευκωσία η ζήτηση αυξήθηκε κατά 75%. Είναι πέρα από το διπλάσιο. Μεγάλο πρόβλημα έχουμε και στην Πάφο», είπε και διευκρίνισε ότι άδειασαν οι αποθήκες των εθελοντών. «Προ ημερών, για να καταλάβετε, αναγκαστήκαμε να στείλουμε δωροκουπόνια από το γραφείο της Λευκωσίας στα σώματα εθελοντών της Πάφου για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες οικογένειες με πολύ σοβαρές δυσκολίες διαβίωσης».
Ο κ. Δημητρίου είπε ακόμη, ότι κλήθηκαν να βοηθήσουν μια οικογένεια με δύο ανήλικα παιδιά και καρκινοπαθή μητέρα, που δεν είχαν ούτε φαγητό ούτε πλυντήριο για τα ρούχα τους. Στο συγκεκριμένο σπίτι στάθηκαν άτυχοι στην υγεία, άτυχοι και στις συνθήκες διαβίωσης. «Δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Δεν είχαν ούτε βασικές οικοσκευές και εξοπλισμό, όπως το πλυντήριο ρούχων. Επίσης, δεν είχαν τρόφιμα ή το φαγητό της ημέρας. Στείλαμε άρον-άρον δωροκουπόνια για να ψωνίσουν. Ίσως χρειαστεί να στείλουμε και εξοπλισμό, όπως κρεβάτι ή καρέκλες. Να βοηθήσουμε όπου μπορούμε».
Ωστόσο, η δυστυχία του κόσμου είναι ανεξάντλητη. Οι εθελοντές, εξηγεί ο κ. Δημητρίου, έρχονται αντιμέτωποι σε καθημερινή βάση με ακραίες συνθήκες εξαθλίωσης. Οι τραγικές περιπτώσεις έχουν γίνει συνήθεια. «Είναι τόσο τακτικές και συνηθισμένες αυτές οι περιπτώσεις, που οι εθελοντές έχουν πάψει πια να ξαφνιάζονται. Δεν εκπλήσσονται πλέον! Είναι τρομερά τα όσα συμβαίνουν και κρούουμε το καμπανάκι. Το Κράτος Πρόνοιας πρέπει να βοηθήσει περισσότερο για να βγουν οι άνθρωποι από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε».
Αυτή η έκκληση των εθελοντών πρέπει να εισακουστεί από την Πολιτεία. Τα μέτρα είναι ζωτικής σημασίας και δεν υπάρχει περιθώριο αποφυγής. Ο κόσμος έχει χάσει την εργασία του και καλείται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσει το ενοίκιο ή τη δόση του σπιτιού του, να εξοφλήσει τους λογαριασμούς του, να βάλει βενζίνη, να αγοράσει τρόφιμα. Καλείται να πληρώσει πολύ περισσότερα για όλα, ενώ ο μισθός του παραμένει πενιχρός. Στο μεταξύ, κοινωνικοί εταίροι και κράτος μαλώνουν για τον κατώτατο μισθό και ζητούν διακρίσεις για χαμηλότερες απολαβές στους νεότερους. Λες και αυτό δεν θα επηρεάσει, τελικά και τους μεγαλύτερους!
