Ο Λοΐζος Πουργουρίδης, γράφει για τη θυσία των Κύπριων ηρώων και τη σημερινή κατάντια.
Στις 3 του Μάρτη ήταν η επέτειος της θυσίας του σταυραετού του Μαχαιρά Γρηγόρη Αυξεντίου, στις 13 του Μάρτη η επέτειος του απαγχονισμού του 17χρονου ήρωα ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Οι ήρωες αυτοί και τόσοι άλλοι που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας και βρίσκονται στο πάνθεον των αθανάτων, μας κοιτάζουν από εκεί ψηλά και σπαράζει η ψυχή τους, για την κατάντια του τόπου μας.
Βλέπουν ένα σωρό ανθρώπους, με ακριβά κοστούμια και λιμουζίνες που μοίρασαν υποσχέσεις στον λαό κι αυτός τους πίστεψε και τους ανάδειξε σε διάφορα αξιώματα, να τον προδίδουν.
Βλέπουν τη μισή πατρίδα κατεχόμενη και την άλλη μισή, διχασμένη.
Αντικρίζουν ανθρώπους απελπισμένους, να στέκονται στα συσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία, άνεργους, που να μην μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα για την οικογένειά τους.
Διαπιστώνουν πως σε όσους πίστεψαν για χρόνια, τους κορόιδευαν και έκαμαν τα όνειρά τους εφιάλτες.
Βλέπουν ανθρωπάκια διαφόρων χρωμάτων, να μαλώνουν για μια καρέκλα και μια λιμουζίνα και να ξεχνούν την κατοχή.
Βλέπουν τους άρχοντες να γλεντούν σε συμπόσια.
Και τώρα που όλα αυτά τέλειωσαν, βρίσκουν άλλους τρόπους να συνεχίζουν το φαγοπότι.
Στο ίδιο έργο θεατές με άλλους ηθοποιούς. Μαλώνουν οι πολιτικοί για μια καρέκλα, αναστέλλοντας τη συμμετοχή τους στο κόμμα, προτάσσοντας το συμφέρον της πατρίδος, έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο.
Και σκέφτονται οι ήρωες, άξιζε γι’ αυτούς τους ανθρώπους να θυσιάσουμε τη ζωή μας… Οι ήρωες γεννιούνται δεν γίνονται, από τη στιγμή που ήλθε ο πλούτος και ευμάρεια στον τόπο μας, σταμάτησε να γεννά ήρωες.
Έμεινε μόνο η ανάμνηση του ηρωισμού τους που προδόθηκε από τις γενιές που ακολούθησαν. Δεν μας άξιζε η θυσία τους.
