Ο Χαράλαμπος Χριστοδούλου, πρώην αναπληρωτής κοινοτάρχης Καλοπαναγιώτη, στηρίζει τον Γιαννάκη Παπαδούρη.
Με αφορμή τον πρόσφατο σάλο που ξέσπασε στο νησί μας για τις δραστηριότητες του κυρίου Παπαδούρη αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να καταθέσω απλά και ταπεινά την αποψή μου όχι για να κρίνω ή να επικρίνω αλλά για προβληματισμό όλων μας. Ο κ. Παπαδούρης σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και καθοριστική στιγμή για το μέλλον της κοινότητάς μας θέλησε να αναβιώσει παλιές καλές εποχές και να καταστήσει το χωριό μας έναν ιδανικό τουριστικό προορισμό για ντόπιους και ξένους επισκέπτες. Όπως σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος που έχει το όραμα πέραν από τα λόγια θα πρέπει να δείξει τον δρόμο αλλά και το παράδειγμα. Έτσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κύριος Παπαδούρης άρχισε να επιχορηγά ολοκληρωμένες μελέτες για την κοινότητα αλλά και την ευρύτερη περιοχή με γνώμονα πάντοτε να έχουμε ώριμα έργα και η κοινότητα να μπορέσει να επωφεληθεί και να αντληθούν περισσότερα κονδύλια και όλα αυτά όταν κανένας μεγάλος δήμος ή κοινότητα δεν είχε ιδέα. Έχω την ταπεινή άποψη ότι από μόνα τους τα έργα κοινής ωφέλειας δεν φέρνουν ανάπτυξη εκτός και αν συνοδεύονται από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Και εδώ πλανάται το μεγάλο ερώτημα, ποιος θα επένδυε εκείνη την εποχή στον Καλοπαναγιώτη όταν ολόκληρη η ύπαιθρος και γενικά το Τρόοδος βρισκόταν σε πλήρη μαρασμό και όλοι οι επενδυτες και οι τουριστικοί πράκτορες αναζητούσαν παραλίες. Η απάντηση Κανένας, εκτός από τον άνθρωπο που θα το έκανε με γνώμονα να δει τον Μαρμαρωμένο Πρίγκηπα όρθιο και δραστήριο με νέα πνοή για ένα καλύτερο αύριο, αυτός ο κάποιος ήταν και είναι ο Γιαννάκης Παπαδούρης. Αυτός συμπλήρωνε πάντοτε τα ταμεία της κοινότητας, αυτός εκτελούσε έργα και τα δώριζε στην κοινότητα, αυτός πλήρωνε μελετητές και προσωπικό να εξηγούν σε όλους τους κοινοτάρχες και ιδιώτες για τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Αυτός οραματίστηκε και χρηματοδότησε την Αναπτυξιακή Εταιρεία Μαραθάσας που μετεξελίχτηκε σε Τροόδους. Αυτός έβαζε το χέρι βαθιά στην τσέπη για το κάθε τι. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, κανείς σήμερα δεν θα γνώριζε τον Καλοπαναγιώτη και πολύ περισσότερο κανένας δεν θα μιλούσε για το Τρόοδος. Τον κατηγορούν πολύ εύκολα ότι πήρε χορηγίες, και πάλι θα ήθελα να ρωτήσω, εκείνη την εποχή ποιος από όλους εσάς είχε ώριμα έργα και δεν χρηματοδοτήθηκε εξαιτίας του κ. Παπαδούρη. Διερωτηθήκατε τι θα γίνονταν αυτά τα κονδύλια εάν δεν τα απορροφούσαμε, διερωτηθήκατε πού θα απασχολούνταν οι νέοι της κοινότητας, της περιοχής και όχι μόνο, εάν δεν υπήρχαν οι επιχειρήσεις που όλοι σήμερα επικρίνουν. Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα χρόνια ένα χωριό χωρίς ανάπτυξη με όλα τα σπίτια ερημωμένα, όμοια με εκτροφεία τρωκτικών, στοιχειωμένα, να μαρτυρούν την εγκατάλειψη. Σήμερα, όσο και εάν ψάξεις δεν θα βρεις περισσότερα από τα δάχτυλα της μιας σου παλάμης. Όσο για τα «Αρχαία Μνημεία» που γίνεται τόσος λόγος, εάν δεν γίνονταν οι ανακαινίσεις και οι αναστηλώσεις σήμερα θα ήταν από μόνα τους μια μάζα άχρηστων υλικών. Κυρίες και κύριοι. Πόσο εύκολα περνά ο λαός από το ωσαννά στο άρον άρον σταύρωσον Αυτόν. Εγώ ταπεινά αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που έδωσε σάρκα και οστά στα όνειρα όλων εμάς που επιλέξαμε να ζήσουμε στα χωριά μας κόντρα στη σύγχρονη τάση για μάντρισμα στις μεγαλουπόλεις. Στη σύγχρονη αντίληψη ένας πετυχημένος επιχειρηματίας πρέπει να πραγματοποιεί απόσβεση των δαπανών του συν ένα λογικότατο κέρδος ανάλογα με την επένδυση, διαφορετικά κλείνει την επιχείρηση εκτός εάν από υπέρμετρη αγάπη εκούσια συνεχίζει να την επιδοτεί. Εάν ο υπέρμετρος ζήλος και η αγάπη για το χωριό και την περιοχή είναι ποινικό αδίκημα δηλώνω υπεύθυνα Ένοχος και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.